هوالحبیب

بزرگترین افتخار زندگی‌ام، شغل پدرم بود. پدرم دکتر نبود. مهندس هم نبود. بساز و بفروش هم نبود. اصلا درآمد کلان نداشت. حقوقش کم بود آنقدر که شغل دوم هم داشت؛ اما به خیالم حلال‌ترین روزی دنیا را داشت. پاک‌ترین رزق‌ها که سهم من و خانواده‌ام بود.
بچه که بودم دلم می‌خواست بپرسند: پدرت چکاره هست. حتی حالا هم. سرم را بالا بگیرم. سینه‌ام را صاف کنم. زل بزنم توی چشم‌های مخاطب و مثل بچه‌های حاضر جواب، درشت و پرحجم بگویم: معلم!
هفته معلم که می‌رسید وقت سورچرانی ما بود. بیشتر من و برادر و خواهرم! پدرم معلمی بود که ماشین نداشت. هیچ وقت هم صاحب ماشین نشد. وسیله زیر پایش یک یاماهای آبی بود. ظهر که از مدرسه برمی‌گشتیم گوش به زنگ بودیم. صدای موتور پدر که توی گوش کوچه می‌پیچید پشت در خانه جمع می‌شدیم. دل توی دلمان نبود که با یک بغل هدیه از راه برسد.
به قول مادرم از شیر مرغ تا جان آدمیزاد می‌آوردند. پدرم می‌نشست روی زمین. مادرم و ما سه تا بچه قد و نیم قد دوره‌اش می‌کردیم. پدرم حواسش بود. کسی زیرآبی نرود. مواظب بود حتی کاغذ کادوها خراب نشود. آرام آرام چسب‌ها را جدا می‌کرد. انگار مهمترین چیز عالم توی آن کادو بود. یا کاغذ کادوها جان دارند و قرار هست دردشان بگیرد.
خودکار و خودنویس و سررسید سهم برادرم بود که بزرگتر بود و زرنگ‌تر. وسایل برقی و گلدان و شکستنی سهم مادرم و جایشان توی دکوری و کابینت. قاب عکس و تابلو معرق هم مثل بچه‌های حرف‌گوش کن می‌نشست روی طاقچه. زیرپوش و جوراب و پارچه پیراهنی و شلواری هم سهم پدرم بود. می‌ماند دسته‌‌گل‌ها که سهم من و خواهرم بود.
اول گل‌های را می‌گرفتیم جلو دماغمان. حسابی بو می‌کشیدیم. انگار قحطی زده بودیم. من ته کاسبرگ‌های پیچ امین‌الدوله را می‌کندم و می‌گذاشتم دهنم. انگار مرغوب‌ترین و شیرین‌تر مزه دنیا را داشت. دست آخر همه رز‌ها و گل‌محمدی‌ها را پرپر می‌گردیم روی زمین.‌ رویه نازک گلبرگ‌ها را می‌کندیم و می‌چسباندیم روی ناخن‌های کشیده‌ خودمان. می‌شد لاک طبیعی! بعد مثل ندید بدیدها دستهایمان را به هم نشان می‌دادیم و ذوق می‌کردیم.
405 که توپ درکنند و سال نو شود. فصل‌ها به پاییز که برسد پدرم وارد بیستمین سال بازنشستگی‌اش می‌شود و ما همچنان حسرت آن هدیه‌ها و خوشی‌ها را می‌کشیم…
#به_قلم_خودم

هوالحبیب
لرزم گرفته بود. شاید چون هوا سرد بود یا چون بار اولم بود از این کارها می‌کردم. نمی‌دانم. تق تق خوردن دندان‌ها فکرم را از کار انداخته بود. دروغ گفته بودم مثل سگ. تمام مدتی که کنار بخاری توی خودم پیچیده بودم، گوش شل انداخته بودم برای شنیدن اخبار و دانه پشت دانه انداخته بودم. زیر رو زیر رو زیر رو.. یک جاهایی هم قاطی کرده بودم. شکافته بودم دوباره از سر گرفته بودم. مادر دست به دهان نگاهم کرده بود. بیچاره مادرم چه زود باور بود. به خیالش سربه راه شده‌ام. قید درس و مشق را زده‌ام. اما اگر راستش را می‌فهمید چه؟ اگر کسی به گوشش می‌رساند چه؟ آخرش می‌فهمید نه؟ آخ آخ آخرش می‌فهمید! آن وقت چه بهانه‌ای جور می‌کردم؟ چه دروغ و دونگی به هم می‌بافتم و تحویلش می‌دادم. نمیدانم. چیزی به ذهنم نمی‌رسید. مغزم یخ زده بود. پالتو پوشیدم. پلیور را بغل زدم و چادر انداختم سرم. مثل دزدها توی کوچه سرک کشیدم. دور و بر را خوب ‌پاییدم. پرنده هم پر نمی‌زد. آن وقت روز آن هم توی آن سرما. پدر از کله صبح بیرون زده بود. مادر هم غذا را سر بار کرده بود و رفته بود. به پشت در نرسیده احمد را دست به دست کرده بود و صدا بلند کرده بود «زیر اجاق را کم کردم ولی حواست باشه» بعد گوشه چادر را زیر دندان فشرده بود و با غیظ و بلندتر گفته بود: «نیایم ببینم زغال شده ها». احمد بچه بود و با بچه‌ها سرگرم می‌شد. تازه از نق زدن‌های من هم خلاص می‌شد: «مگه من لله‌ام. من درس دارم ها» او هم خیال تخت با زن‌ها به کارهایش می‌رسید. پاره‌ای وقت‌ها نمازش را هم می‌خواند و می‌آمد.
از در خانه بیرون زدم. فکر ‌کردم در و دیوارها چشم شده‌اند و مرا زیر نظر گرفتند. اما حالا وقت ترسیدن نبود یا باید امروز این کار را به آخر می‌رساندم یا تا ابد خودم را ملامت می‌کردم و حسرت می‌خوردم. نمی‌توانستم حسرت بخورم نه نمی‌توانستم. پا تند کردم. سر کوچه خودمان که رسیدم نفس راحتی کشیدم. دانه‌های عرق از روی ستون فقراتم سر می‌خورد. هنوز هم لرزش داشتم چرا. سر پیچ برگشتم و دوباره توی کوچه را دید زدم. یک آن حس کردم به کسی یا چیزی خوردم. برگشتم. سپیده با چشم‌های وق زده‌اش داشت براندازم می‌کرد. نمیدانم آن وقت صبح از کجا سر و کله‌اش پیدا شده بود. مثل اجل معلق سر رسیده بود. انگار برق ده فاز بهم وصل کرده باشند. خشکم زد. نیشخندش روی اعصاب بود. اینقدر حواسش جمع بود که بفهمد کاسه‌ای زیر نیم کاسه است.
#بخش_اول