هوالمنتقم

حالا تمام زورتان را به کار ببرید

بمب‌هایتان را بی‌امان بر سرمان بریزید

اصلا بکشید ما را

قطره قطره خون‌ ما سیلی می‌شود

و با ظهور موعود نابودتان می‌کند

هو الشاهد

بین ما پیوند خونی نیست

زیر آسمان یک میهن نفس نمی‌کشیم

حتی در عقیده و مذهب هم‌مسلک نیستیم

اما همه می‌دانند

ابراز همدردی با شما، فلسطینی‌ها،

و اعلام انزجار از صهیونیست‌ها

تنها کمی انسانیت کافی است

نه چیز دیگری…

هوالحبیب

هنوز نابلد بودم

ناشیانه چادر را روی سر انداخته بودم

گوشه‌اش را محکم با دندان گرفته بودم

تا مبادا بیافتد

نگاهم بین جمعیت پی تو بود

می‌خواستم پا به پایت بدوم

اما سوزش عجیبی راه نفسم را بند آورد

قدم‌هایم بی‌آنکه بخواهم سست شد

و پلک‌هایم روی هم افتاد

برای همیشه…

هوالحبیب

بچه بودم

ساده بودم

فکر می‌کردم مثل پدر و مادرم

وقتی ببینید

پا به زمین می‌زنم

وقتی ببینید

طوری اشک می‌ریزم

که چشم‌هایم کاسه خون شده است

دلتان به رحم می‌آید

اما…

هوالحبیب

“اینجا جاده‌ای دارد که می‌گویند به کربلا منتهی می‌شود. من نمی‌دانم اگر به کربلا برسم و از دور گلدسته‌های حرم مطهر حضرت امام حسین علیه‌السلام را ببینم چه حالتی به من دست خواهد داد. آیا پاهایم قدرت حرکت خواهند داشت یا نه؟ به خدا نمی‌دانم. الان احساس می‌کنم اگر کربلا را ببینم، شاید نفسم بند آید و جانم از کالبدم بیرون رود و مرغ روحم از قفس تنگش به پرواز درآید.”

منبع: کتاب یادداشت‌های یک غواص