هوالحبیب
شمس در کتاب معرفت‌شناسی‌اش، همان که جلد زردرنگ دارد و آدم روی جلد دستانش را از دو طرف باز کرده، نوشته است: درون‌نگری از منابع تولید معرفت است به خیالم منظورش همان علم حضوری خودمان است منبعی که آدم برای باورش نیاز به هیچ توجیه بیرونی ندارد؛ چون بین او و باورش هیچ فاصله‌ای نیست. با هم یکی شده‌اند؛ آنقدر که جای شک و شبهه‌ای نمی‌ماند.

شمس اما بعد از این حرف‌ها زیر آب درون‌نگری را هم زده است مثل الباقی منابع معرفت. مثلا نوشته این قسم از معرفت وابسته به شخص هست و معرفت حاصل از آن برای دیگران قابل درک نیست!

به نظرم حق با شمس است. دردها باور موجه هستند از هر قسمی که باشند؛ اما فقط برای شخص دردمند نه دیگران؛ آن هم وقتی تک‌تک سلول‌هایش را می‌جوند، وقتی وجودش را ذره ذره می‌درند. هیچ ناظر بیرونی هیچ وقت نمی‌تواند شدت دردی که شخص دردمند می‌کشد را بفهمد.

با این حساب بیهوده تقلا می‌کنم برای نوشتن. آدم‌ها هیچ وقت به این حد از معرفت نمی‌رسند.

#به_قلم_خودم

هوالحبیب

نمی‌دانم
یعنی کسی حسابش را دارد؟
یعنی کسی می‌داند بعد از آن دوازده روز جنگ
چند جفت از این دم‌پایی‌ها بی‌صاحب شدند؟
یعنی چند تا مادر، وقت و ‌بی‌وقت
توی خانه چشم‌شان به این چیزها می‌افتد
و زخم دلشان سر باز می‌کند؟

#به_قلم_خودم

گاهی از صبح تا شب می‌دوی؛ اما باز هم آخر شب، برنامه‌های تیک نخورده در ذهنت چشمک می‌زنند. آن وقت دلت می‌خواهد تکثیر شوی به صد نفر، نه! حداقل ده نفر. ده نفر برای راست‌و‌ریس کردن همه برنامه‌ها کافی است. برای اینکه همه چیز مرتب و منظم باشد، بی‌کم و کاست. بی‌ضربدر قرمز روی صفحه سفید کاغذ! بی‌استرس و خواب‌های پریشان.

اما می‌دانی جای این خیال‌پردازی‌ها فقط توی داستان‌هاست نه واقعیت! علم حالا حالا‌ها باید بدود تا به اینجا برسد. تازه اگر برسد؛ پس همچنان باید بدوی. فرصت‌ها را دو دستی بچسبی و سخت و عمیق کار کنی. دلت را صابون بزنی و به خودت وعده بدهی. وقتی به ته مسیر برسی؛ می‌توانی نفس چاق‌کنی. آن وقت، فرصت زیادی برای استراحت هست؛ فرصت خیلی خیلی زیادی.


#به_قلم_خودم