سمیع‌الدعا دارم به خودم دلداری می‌دهم؟ نمی‌دانم. شاید. کاری از من ساخته نبود؟ نمی‌دانم! باید چه می‌کردم برای زن رنجوری که با سیل آدم‌ها وارد شده بود. برای برگه بیمه تکمیلی توی دستهایش که خیس خورده بود از گرمای روزهای پایانی بهار. برای چشمهای عسلی که پشت… بیشتر »

هوالحق مثل هر روز پای راستت را بیانداز روی پای چپت. به پشتی نیمکت چوبی تکیه بده. دست‌هایت را هم از دو طرف باز کن. رها شو. سرت را هم بده عقب. به آبی آسمان نگاه کن. به لکه‌ ابرهای عجول. به قطره‌های گاه و بی‌گاه باران که می‌چکد رو پوستت. به پرواز سارها. به… بیشتر »

هوالحبیب در منتها الیه شهر خشتی دست راست، رو به قبله خانه‌ای است و زنی که صبح به صبح پیش از خودنمایی خورشید کوچه را برایت آب‌وجارو می‌کند شاید برگردی اما خیره‌‌سری تو… ظهر به ظهر سفره دلتنگی می‌اندازد روی ایوان حیاط پیش چشم شب‌بوها همچنان خیره به… بیشتر »

هوالحبیبخسته‌ام از آدم بودن. از این اختیار اجباری. از این دربند جسم بودن. دلم می‌خواست نسیم بهاری باشم. بی‌تن، آزاد و رها. نه سرد و نه گرم. ملایم و مطبوع؛ آنقدر که همه حسرتش را ببرند. هر بهار یک نفس همه‌ی دشت‌ها و گندم‌زارها را بدوم. بوزم. روی سر گون‌ها… بیشتر »

هوالحبیب هی حواست هست؟ زمستان دارد بساطش را جمع می‌کند. دامنش را دیر اما حسابی تکانده. هی یادت نرود. ما عهد بسته‌ایم. ما دانه‌های خیس خورده گندمیم توی ظرف سفالی پشت پنجره. لحظه موعود نزدیک و نزدیکتر می‌شود. کم کم نورآفتاب از لابه‌لای ابرهای سفید و… بیشتر »