هوالحبیب

جان می‌کنیم

تا این روزها

بیایند و بروند

سخت است

و نفس‌گیرند ثانیه‌ها.

از پس این همه سال‌

سایه مهربانش

رو سرمان بود

پدری که

فقط همدم

و همراه پیامبر نبود

بالاتر از آن

جانش بود.

ما عزاداریم

عزادار پدری

که با رفتنش

ارکان هدایت

ریخت…

هوالحبیب

دلم می‌سوزد

برای همه بی‌خداها

که شب‌های قدر

کسی ندارند

پیشش زار بزنند

بهای جان
خبر گشته بود و حالا داشت از دبهای جان
خبر گشته بود و حالا داشت از دهان زن همسایه بیرون می‌ریخت:
- قدحی شیر شاید جانش را بخرد.
حلیمه بازی‌اش را نیمه رها کرد و وارد خانه شد. مادرش در گوشه‌ای از حیاط سرگرم ریسیدن پشم‌ها بود. آفتاب روی صورتش تند می‌تابید. روز قبل مرد یهودی آمده بود و چیزی گفته بود. مادر از سر غیظ پشته پشم‌ها را پرت کرده بود گوشه حیاط و در را به رویش بسته بود محکم، طوری که دلش لرزیده بود. از همان لحظه چسبیده بود به چرخ مگر اندازه چند رکعت نماز. به دست‌هایش نگاه کرد. زبر و سخت به نظر می‌رسید مثل دست مردها. پول پشم‌ها به زور خرج افطار و سحر را می‌رساند. باید چه می‌کرد؟ در خانه چیزی نبود تا بهای یک قدح شیر شود. در کنج اتاق زانو به بغل بغ کرد. چشم ‌چرخاند توی طاقچه‌ها و رف‌های تهی. کسی انگار توی گوشش خواند:
-خلخال.
- آن که یادگار پدر…
پی حرفش را نگرفت. حالا پدر دیگری غیر از اباالحسن نداشت. از پس پستویی، پیچیده در بقچه‌ای، بیرونش کشید. نزدیک گوش‌ها برد و تکان داد. صدای به هم خوردن دانه‌ها پیچید توی اتاق. بعد بو کشید. بوی دست‌های پدر را داشت. اما وقت تنگ بود. قدحی سفالی از گوشه اتاق برداشت و بیرون زد. صدای مادر به دنبالش تا دم در طلبکارانه کش آمد:
- کجا دوباره؟
می‌دانست چند کوچه آن‌طرف‌تر مردی گله‌ای شتر دارد و شیر فراوان. کوبه را کوبید. هیکلی تنومند در چارچوب پیدا شد. عضلاتش از زیر جامه داد می‌زد چه می‌خواهی؟ از زمختی چهره‌اش خوف کرد. اما پا پیش گذاشت. نفس‌نفس می‌زد هنوز.
- قدحی شیر برای…
مرد اخم‌آلود و خسته پرسید:
- بهایش را آورده‌ای؟
دستی که خلخال را بغل زده بود دراز کرد. از نگاه مرد تعجب می‌ریخت. حلیمه جلوتر رفت.
- یعنی بس نیست؟
مرد زانو زد. پنجه بازش را دوباره بست و گفت:
- اگر برای اباالحسن می‌بری شتاب کن.
باید از راه نخلستان می‌رفت. کم و کوتاه‌ بود. مثل همه وقت‌هایی که غم یتیمی امانش را می‌برید و او راهی این خانه می‌شد. رهایش می‌کردی با چشم‌های بسته هم می‌رفت.
می‌دوید که سوزشی در جانش نشست. ایستاد. نگاه کرد به پاهای برهنه‌اش. تیزی شاخه‌ای از نخل پوستش را دریده بود. لب‌هایش را گزید. جای زخم ذوق ذوق می‌کرد. خون می‌ریخت در جان زمین تشنه. جای نشستن نبود اما. کسی توی سرش ضرب گرفته بود: جان اباالحسن بند است به قدحی شیر.
به جلوی خانه که رسید غوغایی بود. صف در صف مردها ایستاده بودند. دلش ریخت. ستون هیکل‌ها را شکافت. در چارچوب مردی ایستاده بود به غایت بلند. گوشه عبایش را کشید. مرد برگشت. نگاهش مثل اباالحسن جاری بود. زانو زد برای بار چندم. دستی بر سرش کشید و گفت:
- اباالحسن سیراب…
این بار اما گریه امانش نداد. اشک‌هایش ریخت توی قدح شیر دست حلیمه.هان زن همسایه بیرون می‌ریخت:
- قدحی شیر شاید جانش را بخرد.
حلیمه بازی‌اش را نیمه رها کرد و وارد خانه شد. مادرش در گوشه‌ای از حیاط سرگرم ریسیدن پشم‌ها بود. آفتاب روی صورتش تند می‌تابید. روز قبل مرد یهودی آمده بود و چیزی گفته بود. مادر از سر غیظ پشته پشم‌ها را پرت کرده بود گوشه حیاط و در را به رویش بسته بود محکم، طوری که دلش لرزیده بود. از همان لحظه چسبیده بود به چرخ مگر اندازه چند رکعت نماز. به دست‌هایش نگاه کرد. زبر و سخت به نظر می‌رسید مثل دست مردها. پول پشم‌ها به زور خرج افطار و سحر را می‌رساند. باید چه می‌کرد؟ در خانه چیزی نبود تا بهای یک قدح شیر شود. در کنج اتاق زانو به بغل بغ کرد. چشم ‌چرخاند توی طاقچه‌ها و رف‌های تهی. کسی انگار توی گوشش خواند:
-خلخال.
- آن که یادگار پدر…
پی حرفش را نگرفت. حالا پدر دیگری غیر از اباالحسن نداشت. از پس پستویی، پیچیده در بقچه‌ای، بیرونش کشید. نزدیک گوش‌ها برد و تکان داد. صدای به هم خوردن دانه‌ها پیچید توی اتاق. بعد بو کشید. بوی دست‌های پدر را داشت. اما وقت تنگ بود. قدحی سفالی از گوشه اتاق برداشت و بیرون زد. صدای مادر به دنبالش تا دم در طلبکارانه کش آمد:
- کجا دوباره؟
می‌دانست چند کوچه آن‌طرف‌تر مردی گله‌ای شتر دارد و شیر فراوان. کوبه را کوبید. هیکلی تنومند در چارچوب پیدا شد. عضلاتش از زیر جامه داد می‌زد چه می‌خواهی؟ از زمختی چهره‌اش خوف کرد. اما پا پیش گذاشت. نفس‌نفس می‌زد هنوز.
- قدحی شیر برای…
مرد اخم‌آلود و خسته پرسید:
- بهایش را آورده‌ای؟
دستی که خلخال را بغل زده بود دراز کرد. از نگاه مرد تعجب می‌ریخت. حلیمه جلوتر رفت.
- یعنی بس نیست؟
مرد زانو زد. پنجه بازش را دوباره بست و گفت:
- اگر برای اباالحسن می‌بری شتاب کن.
باید از راه نخلستان می‌رفت. کم و کوتاه‌ بود. مثل همه وقت‌هایی که غم یتیمی امانش را می‌برید و او راهی این خانه می‌شد. رهایش می‌کردی با چشم‌های بسته هم می‌رفت.
می‌دوید که سوزشی در جانش نشست. ایستاد. نگاه کرد به پاهای برهنه‌اش. تیزی شاخه‌ای از نخل پوستش را دریده بود. لب‌هایش را گزید. جای زخم ذوق ذوق می‌کرد. خون می‌ریخت در جان زمین تشنه. جای نشستن نبود اما. کسی توی سرش ضرب گرفته بود: جان اباالحسن بند است به قدحی شیر.
به جلوی خانه که رسید غوغایی بود. صف در صف مردها ایستاده بودند. دلش ریخت. ستون هیکل‌ها را شکافت. در چارچوب مردی ایستاده بود به غایت بلند. گوشه عبایش را کشید. مرد برگشت. نگاهش مثل اباالحسن جاری بود. زانو زد برای بار چندم. دستی بر سرش کشید و گفت:
- اباالحسن سیراب…
این بار اما گریه امانش نداد. اشک‌هایش ریخت توی قدح شیر دست حلیمه.

هوالحبیب

دل‌درد را بهانه کرد

سهمیه افطارش کاسه شیر بود

برد برای ابوالحسن

اما…

هوالحبیب

مشتی عرق‌چین روی سرش را جا‌به‌‌جا می‌کند. پاچه‌های شلوارش را پایین می‌دهد. می‌نشیند لب ایوان. بی‌بی مریم‌ با همان لباس بلند گل‌گلی زمینه مشکی نشسته پشت بساط سماورش. مثل همیشه الگال سفیدش را دور سر پیچیده. 

قوری را از سر سماور برمی‌دارد. چای شری می‌ریزد توی استکان شیشه‌ای.

-بفرما 

- این چایی خوردن داره

مشتی پایش را از لبه ایوان می‌کشد بالا. زانوهایش تقی می‌کند و آخی از گلویش بیرون می‌زند. چهارزانو می‌نشیند. چایی را می‌کشد سمت خودش.

- یه چیز بگم نه نمی‌گی؟

- تا حالا از من نه شنیدی؟

بی‌بی سر زیر می‌اندازد. با انگشت‌های حنا بسته آرام دست می‌کشد روی نگین انگشتر فیروزه‌ای توی دستش. حرف می‌آید سر زبانش و پس می‌رود. مشتی استکان را چپه می‌کند توی نعلبکی. نسیم خنکی که از روی کرت‌های آب خورده بلند شده بخار روی نعلبکی را پس می‌زند. مشتی قندی توی دهان می‌گذارد و چای را هورت می‌کشد. نگاهش از نخل‌ها به بی‌بی کشیده می‌شود. توی چشم‌هایش دقیق می‌شود.

 - نکنه باز هم…

رشته افکار بی‌بی پاره می‌شود. 

- هان؟

دست می‌برد و طره از گیس‌های سفید بیرون زده‌اش را زیر شالش قایم می‌کند. نگاهش را می‌دوزد به آفتاب که کم کم رفته پشت کوه‌ها.  

- لعنت بر شیطون.

مشتی استکان نصفه را توی نعلبکی با حرص جا می‌دهد. از بی‌بی رو برمی‌گرداند و خیره می‌شود سمت باغ. به نخل‌هایی که قد کشیده‌اند. به بارهایی که سر نخل‌ها منتظر چیده شدند. همه را با دست خودش کاشته است و به اینجا رسانده.

- دیگه باید چکار کنم زن؟ میگن وجب به وجب منطقه را گشتن

اما بی‌بی پس پس می‌رود و تکیه می‌دهد به دیوار ایوان. توی خودش مچاله می‌شود. مثل دختربچه‌ها لب ورمی‌چیند و بغض گلویش را دو دستی می‌چسبد. با گوشه شال نم اشکی را که از چشم‌های سرمه کشیده‌اش بیرون زده پاک می‌کند. 

- ولی دیشب خودش به خوابم اومد. خودش گفت…

مشتی انگار کلافه باشد عرقچین را برمی‌دارد و می‌گذارد سر زانویش. انگار پی چیزی باشد خیره خیره وارسی‌اش می‌کند. 

- خواب زن جماعت چپه!

- مشتی این بار فرق داره. دلم گواهی می‌ده. پاره تنم همونجاست. زیر همون خاک‌ها..بلند می‌شود و می‌رود سمت کرت‌های غرق آب.