هوالحبیب

اوج می‌گیری

مثل بادبادکی در دست باد

و من به دنبالت

مثل پسرکی سربه‌راه

کشیده می‌شوم

بی‌اختیار…

هوالحبیب
در منتها الیه شهر خشتی
دست راست، رو به قبله
خانه‌ای است
و زنی
که صبح به صبح
پیش از خودنمایی خورشید
کوچه را
برایت آب‌وجارو می‌کند
شاید برگردی
اما خیره‌‌سری تو…
ظهر به ظهر
سفره دلتنگی می‌اندازد
روی ایوان حیاط
پیش چشم شب‌بوها
همچنان خیره به در
و ایستاده روی دو پا
اما…
و شب به شب
وقتی ستاره‌ها
دو زانو
سر سفره آسمان می‌نشینند
نور از میان دست‌هایش
تا آغوش خدا بالا می‌رود
شاید که فردا
تو را با خودش بیاورد
اما روز از نو
روزی از نو
می‌شود لااقل این بار
برای دلش
و واژه‌های مهروموم‌شده
سفرت را نیمه رها کنی
می‌شود به خاطر
شیارهای زیر و درشت روی صورتش
و مردمک‌های مرواریدی‌‌اش
سر به راه شوی
باور می‌کنی؟
برای هزارمین سال
بهار از راه رسید
همه درخت‌ها شکوفه داد
و همه گل‌ها غنچه کرد
و شکوفه‌ها میوه شد
و غنچه‌ها شکفت
پاییز آمد
و همه را با خودش برد
زمستان رفت
و سال نو شد دوباره
اما تو همچنان
خیره سر…
و او همچنان
خیره به در…
بیا و دست بردار
برای یکبار هم که شده
فقط بگو:
چشم!

هوالحبیب

چرا؟

مثل تو

بلد نیستم

زبان بریزم برای خدا

آنقدر که عاشقم شود

آنقدر که شهیدم کند

بلد نیستم

مثل تو

چرا؟

هوالحبیب

بعید از تو که مرا رها کنی

حسین…

هوالحبیب
حال مهمان‌های یکی دو روزه را دارم. انگار منتظرم صدایم کنند. منتظرم بگویند بند و بساطت را جمع کن. راهی شو. حس و حال رفتن دارم. انگار دارم از همه دوست‌داشتنی‌هایم دل می‌کنم. یکی یکی گروه‌ها را ترک می‌کنم. دوست‌هایم را بلاک می‌کنم…
به دور و برم نگاه می‌کنم. شرمنده‌ام مثل همیشه. چیز درخوری برایت تدارک ندیده‌ام انگار. می‌دانی که همه دارایی من همین واژه‌هاست. من عمرم را با واژه‌ها تاخت زده‌ام. نمی‌دانم. قمار باز خوبی نبوده‌ام شاید. اما می‌شود تو به همین‌ها بسنده کنی؟ می‌شود راضی شوی به همین هرزنویسی‌ها؟