هوالحبیب

مرا هم می‌طلبی

بانو؟…

هوالحبیب

می‌توانستم کارهای دیگری انجام بدهم

مثلا کتاب بخوانم

حداقل سه چهار تا پایان‌نامه را بررسی کنم

با جی‌پی‌تی چت کنم

می‌توانستم بشینم و فکر کنم لااقل

اما نشستم و شناسنامه‌ را نوشتم

کامل کامل نه؛ اما بیشتر سوالات را نوشتم

با اینکه هنوز خیلی نقاط کور وجود دارد

با اینکه هنوز مثل کف دست نمی‌شناسمشان

اما تجربه جالبی بود

خیلی جالب

هوالحبیب

تازه پشت لب‌هایش سبز شده. به شهادت که می‌رسد، سر به زیر می‌گوید: الحمدالله. بار اولم نیست می‌شنوم اما از زبان کسی به این سن و سال تازگی دارد. تعجب می‌کنم. از خودم می‌پرسم: این همه ایمان از کجا می‌آید؟ این همه یقین؟ این همه باور که جاخوش کرده توی این قلب کوچک. قلبی که حتما از درد مچاله شده؛ اما هنوز پابرجاست. هنوز زنده است. می‌تپد. امید می‌دهد. حمد می‌گوید.

می‌بینی قلب‌های زیادی زنده‌اند این روزها. به خودم می‌گویم کاش این حرف‌ها کمی به سن وسالت بربخورد. کاش از خودت بپرسی وقتش نشده؟ 

هوالحبیب
نویسنده حکم نانوا دارد. باید نانوای خوبی باشی. استاد باشی. باید موادت را اندازه کنی. همه چیز به قاعده باشد. آرد، آب و خمیرمایه. می‌دانی بی‌مایه همیشه فطیر است. باید همه را بریزی توی کاسه بزرگ. باید حسابی به خورد هم بروند. حسابی مخلوط شوند. بعد رویشان را بپوشانی و بگذاری کنار. بگذاری یک جای گرم و نرم. باید صبر کنی. صبر کنی. چندساعت تا حسابی ور بیاید. پف کند. گاهی نه، همیشه! باید بگذاری مخلوط مفاهیم توی ذهنت ور بیاید. باید مهلت بدهی. امان بدهی. بد که حسابی ور آمد، آن وقت وارد مرحله بعدی می‌شوی. مخلوط مفاهیم ورز آمده را می‌اندازی روی تخته. حسابی مشت و مالشان می‌دهی. ورز می‌دهی. ورز می‌دهی. آنقدر که تن و بدنت به عرق بنشیند. آنقدر که واژه‌ها کم کم فرم بگیرند. باید دانه‌های عرق از چین‌های پیشانی‌ات راه بگیرند و بروند. باید جان بکنی سر واژه‌ها. برای اینکه خمیر قابل باشد برای نان. بعد از آن است که وقت رفتن توی فر است با دمای مناسب. نه زیاد نه کم. واژه‌هایت نباید زغال شوند و نه خام بمانند. باید مغز پخت شوند، حسابی!
نانوایی بلند نباشی نویسنده خوبی نمی‌شوی. نانوای خوبی باش. نان‌هایت خمیری نباشند. به قول بی‌بی پُلُفتَه! بپرسی پُلُفتَه یعنی چه؟ می‌گوید: یکجور ناجور بچه! یکجوری که هزار بار هم بجوی باز سر معده‌ات سنگینی می‌کند. معده‌ مخاطب هر نانی را نمی‌تواند هضم کند. بفهمد.

هوالحبیب

می‌گفت: از هند آمده بودند؛ اما غیر هندی، فارسی و انگلیسی هم بلد بودند. دهانم باز مانده بود. می‌‌خواستم بگویم زبان بسته حسین‌آقا! حرفم را خوردم. اما جای نگرانی نبود. می‌دانم زبان بچه‌ها از جنس دیگری است. نه فارسی است و نه انگلیسی و نه هندی. با این همه برای همه‌شان قابل فهم است.

حسین آقا با زبان فطرتش حرف زده بود با دست‌های کوچک بچه‌گانه‌اش که برای بازی دراز کرده بود. با نگاه‌های شیطنت‌آمیزش. با های و هوی و خنده‌های دلبرانه‌اش. همین برای ارتباط بچه‌ها با هم کافی است مگر نه؟