هوالحبیب

حسودیم شد

کاش مرد بودم

کاش همه زندگی‌ام

یک ساک و چند تکه لباس بود

به سبکباری زائر می‌شدم

به همین سادگی خادم می‌شدم

عطر چایی حرم پیچیده در مشامم باز

چه کنم با این همه فاصله

با دلی که جامانده…

هوالحبیب

بایدبروم

از حیاطمان

برای روز مبادا

از باغچه‌ دنجش

از آغوش درخت‌های

گلابی و انار و انجیرمان

یک مشت پائیز جمع کنم…

هوالحبیب
دانه‌ بودیم، زیر خروارها خاک. می‌ترسیدیم. از تاریکی که دورتادورمان را گرفته بود وحشت داشتیم. از بوی خاک بدمان می‌آمد؛ اما جراتش را نداشتیم. ما پر از انرژی پر از توان بودیم؛ اما ترس وجودمان را گرفته بود. دلش را نداشتیم. جرات بیرون آمدن. جرات کنار زدن خاک و تاریکی. اما یکی آمد. یکی که خوب می‌شناختمان. یکی که بهتر از هر کسی می‌دانست چقدر عاشق نوریم. چقدر نور عاشق ماست. توی گوش‌هایمان زمزمه کرد. خواند وخواند. آنقدر که باورمان شد. آنقدر که فهمیدیم ما هم می‌توانیم. او به ما جرات داد. ما دانه‌های زیر خاک یکی شدیم. تاریکی را کنار زدیم. ما ریشه زدیم. ما جوانه زدیم. از دل تاریکی از زیر خروارها خاک بیرون آمدیم. قد کشیدیم. ما تکثیر شدیم. حالا به ثمر نشستیم. ما به اینجا رسیدیم. به این همه زیبایی خیره‌کننده.

هوالعالم

اگر امروز هدهد و کوثر را پراندیم

اگر به امید پروازهای بعدی نشسته‌ایم

به خاطر باوری است که روح خدا در ما دمید

هوالحبیب
سرم توی کتاب هست و گوشم به اخبار. گوینده می‌گوید به بعلبک هم حمله شده و رستورانی در آن حوالی حکماً تخریب. حتماً به گوش خانم نویسنده هم رسیده. کسی چه می‌داند شاید همان رستورانی است که تا چند دقیقه پیش “صفیحه بعلبکی” را در آن خورده بود.
دلم می‌خواهد از خانم نویسنده بپرسم چه حسی دارد؟ حالا که آن رستوران با خاک یکسان شده. آن غذاهای خوش طعم دیگر مشتری ندارد. مزارع سرسبز لاکیس بوی باروت می‌دهد نه علف تازه. دلم می‌خواهد بپرسم به نظرش هنوز هم مزارع لبنان و سبلان عین هم هستند؟ هنوز هم گوشت بره‌های هر دو لذیذ است؟