هوالحبیب

کاش می‌شد دست ببرم در زمان. کاش می‌شد مثل دفترچه‌ای به عقب ورق بزنم فصل‌ها و ماه‌ها را. برگردم به یک سال پیش. به آن شب سخت. به وقتی که نگاهم هم‌پای زیرنویس‌های خبر می‌دوید.

آن شب دلم می‌خواست یک زائر باشم؛ زیر سایه شما. بسط بنشینم در حرم. همه سحر، چنگ بزنم به شبکه‌های ضریح. هم‌صدا شوم با آدم‌ها. خدا را قسم بدهم به همه مقدسات؛ به شما؛ به رأفتتان؛ به فرشته‌هایی که دور می‌زنند روی سر زائرها. شاید خدا طور دیگری رقم بزند آینده را؛ این روزها را.

اصلاً بگذارید پای بی‌معرفتی‌ام. شاید هم دست پیش گرفته‌ام مثل همیشه. می‌دانید هنوز که هنوز است خودم را طلبکار می‌بینم. نه یک زیارت، نه بسط نشستن در حرم در شب میلاد. من، یک عیدی بزرگتر از شما طلب دارم. خبری که تا همیشه حسرتش به دلم می‌ماند. با دل حسرت‌زده‌ام می‌خواهید چه کنید آقا؟

هوالحق

مهم نیست که نویسنده‌های بهتر از تو هستند

مهم این است که هیچ کس مثل تو نمی‌نویسد!

هوالحبیب

یادت هست؟

محو رنگ‌ها شده بودم

زرد و سرخ و نارنجی

معرکه بود!

با حسرت پرسیدم:

یعنی بهشت هم‌ پاییز دارد؟

و تو امان ندادی

گفتی:

پاییز خودِ بهشت است.

هوالحبیب

تو!

بنده‌های بهتر از من داری

اما من!

خدایی بهتر از تو ندارم…

هوالحبیب
همه آمده بودند. صندلی‌ها پر بود. جلسه آخر بود. فقط دو تا صندلی خالی بود. خالی خالی هم که نه. دو تا قاب عکس گذاشته بودند. چقدر زود رفتی توی قاب عکس. باورمان نمی‌شود. چقدر دلمان سوخت با جای خالی تو. با قاب عکس تو. فکرش هم نمی‌کردیم. روزگار خوشی بود.
راستی شنیدی؟! چقدر آقا از تو گفت. از خوبی‌هایت، از خستگی‌ناپذیری‌ات. از ارتباطت با خدا. از اشک چشمت. از صراحت لهجه‌‌ات. از رنج‌هایی که کشیدی از زخم زبان‌هایی که خوردی. از تعامل عزت‌مندانه‌ات. آقا امروز فقط از تو گفت. آقا دفاع کرد جای همه کسانی که این روزها تو را نشانه گرفتند. به تو تاختند با بهانه، بی‌بهانه. آقا گفت اینها را گفتم که ثبت شود. شاید برای اینکه روزی نگویند نشد، نتوانستیم، یا نگذاشتند. آقا اینها را گفت تا در همه تحریف‌ها را ببندد.