هوالحبیب
زخم داوود میخوانم
و با هر واژه زار میزنم
برای امل
امل با الف کشیده
با خودم فکر میکنم
یعنی فلسطین چند تا امل دارد؟
صدتا؟
هزارتا؟
صدهزارتا؟
چند تا؟!
هوالحبیب
از خودم میپرسم
چرا از تدریس فراریام؟
نکند میترسم
نکند من هم استادی میشوم مثل بقیه
کسی که عدالت آموزشی برایش فقط یک واژه هست!
همین…
هوالحق
اگر فلسطینیها هم
مثل ما ولیفقیه داشتند
قدس آزاد شده بود!
هوالحبیب
حسودیم شد
کاش مرد بودم
کاش همه زندگیام
یک ساک و چند تکه لباس بود
به سبکباری زائر میشدم
به همین سادگی خادم میشدم
عطر چایی حرم پیچیده در مشامم باز
چه کنم با این همه فاصله
با دلی که جامانده…
هوالحبیب
چرا؟
مثل تو
بلد نیستم
زبان بریزم برای خدا
آنقدر که عاشقم شود
آنقدر که شهیدم کند
بلد نیستم
مثل تو
چرا؟