هوالحبیب کارها که گره می‌خورد، دست می‌برد سمت کشوی میز. تسبیحش را بیرون می‌کشید؛ یک تسبیح معمولی، با دانه‌های آبی فیروزه‌ای. صاف و صیقلی، آنقدر که حجم نوری که پاشیده می‌شد رویش را پس بزند. همه طول موج‌ها را. من زل می‌زدم به لب‌هایش و متعجب که چرا تکان… بیشتر »

هوالحبیب سهم من نگاه است. مثل همیشه. چشم می‌گردانم، از قاب تلوزیون. از صدها کیلومتر آن طرفتر. همه هستند مثل همیشه. زن و مرد. پیر و جوان. آدم‌هایی که ظاهرشان شبیه هم نیست. شغل و تحصیلاتشان هم. یکی دانشجوست. یکی مادرخانه‌دار است. یکی معلم است. یکی مهندس… بیشتر »