هوالعالی

الحمدالله…

هوالحبیب

باورم نمی‌شود هنوز

چون شهید زنده است

شهید جاری است

مثل خون

در رگ‌های ملتش

مثل رود

در کوهسار وجود

مثل اندیشه

در اذهان آزادگان جهان

دنیا همه این نیست

پشت این نگاه مادی

حیاتی است عظیم

زندگی است جاویدان

عاری از ظلم و درد و زشتی

خوب است که اهل توحیدیم

خوب است که شیعه‌ایم

خوب است که خدا باور ماست

خوب است که حسین علیه السلام پیشوای ماست

خوب است که تو شهیدی

خوب است که جاری شده‌ای

در رگ‌هایمان

سربلندیم

زنده‌ایم

نفس می‌کشیم

زیر همه این ظلم‌ها

حزب خدا تمامی ندارد

پایانی ندارد

ما پابرجاییم

چون حقیم

دشمن باید بترسد

از شهدای ما

که تکثیر می‌شوند

جاری می‌شوند

و روزی نابودیش را رقم می‌زنند

با خون‌هایشان

هوالشهید
خبر را رد می‌کنم
با انگشت‌ اما صلوات‌هایم را می‌فرستم
و توی دلم می‌خندم
مگر می‌شود
اصلا مگر ممکن است
نه…
جراتش را ندارند
همه‌اش بازی رسانه‌هاست
همه‌اش کار این پلیدهاست
می‌خواهند روحیه‌مان را تضعیف کنند
می‌خواهند انسجاممان را بگیرند.
این سگ‌های هار لعنتی!
اما ساعت از سه عصر می‌گذرد
خبر به دستم می‌رسد
این بار موثق و معتبر!
آنقدر که نتوانم زیرابش را بزنم
سخت و سنگین
خبر مثل پتک توی سرم می‌خورد
گیجم گیج گیج
حس می‌کنم
زمان افتاده است روی دور تند
آنقدر تند که نمی‌فهمم
که روز به روز گیج‌ترم می‌کند
آنقدر که از درک و فهم افتاده‌ام
می‌خواهم افسارش را بگیرم
افسار زمان را
می‌خواهم توی یک لحظه متوقف شود
می‌خواهم یکبار دیگر حادثه‌ای که رخ داده
را کلمه به کلمه ادا کند.
می‌خواهم زل بزنم توی چشم‌های زمان
و بگویم چه گفتی؟
هان؟!
یکبار دیگر تکرار کن
انگار گوش‌هایم سنگین شده باشد
انگار چشم‌هایم کور شده باشد
مثل آدمی که نه می‌شنود
و نه می‌بیند
من ناتوانم
از فهم این همه واقعه تلخ
از این همه حادثه پشت هم
من جا مانده‌ام
از زمان.

هوالحبیب
به خیالم خوابم
یک خواب ترسناک
نه یک کابوس وحشتناک
آنقدر که مثلش را ندیدم
از همان‌هایی که
آرزو می‌کنم
زودتر
چشم‌هایم را باز کنم
که تقلا می‌کنم
دست و پا می‌زنم
که بیدار شوم
که ببینم
همه چیز مثل سابق است
که همه صحیح و سالم
کنار هم
توی یک قاب عکس
زل زدید به لنز دوربین
و لبخند‌هایتان داد می‌زند
همه چیز سر جای خودش هست
همه در امنیت کاملند….

هوالحبیب
حال یک دونده دو ماراتون را دارم
آدمی که تمام مدت دویده
همه راه را دویده
همه خودش را شاید
کف پاهایش ذوق ذوق می‌کند از درد
رمقی برایش نمانده
ته گلویش می‌سوزد
همه وجودش می‌سوزد
از عطش
از خستگی
از دوندگی
دهانش را می‌بندد
نفس‌های عمیق می‌کشد
بازدم می‌کند
تقلا می‌کند
برای رسیدن یک مول اکسیژن بیشتر
برای یک لحظه زودتر رسیدن
چشم‌هایش را به خط پایان می‌دوزد
اما خط پایان هنوز هم با او فاصله دارد
انگار خط پایان با او مسابقه گذاشته
انگار خط پایان دور و دورتر می‌شود
نه او نزدیک و نزدیکتر…