هوالحبیب

نشسته‌ام اینجا در امنیت و آرامش. کیلومتر‌ها دورتر از آنجا؛ اما نمی‌توانم جُم بخورم. نفس‌هایم مثل اسیری خسته توی سلول‌های ریه‌ام حبس شده و خیال بالا آمدن ندارد. انگار کسی نگاهم را سنجاق کرده به قاب تلوزیون. کسی از اتاق فرمان می‌زند روی دگمه پلی. بعد آتش زبانه می‌کشد. آدم‌ها می‌گریزند. من نگاهم به آن ماشین است. به خیالم پیکان است. سفید یخچالی شاید. مدل هفتاد یا هشتاد یا… اصلا چه فرقی می‌کند. دارم به کسی که نشسته پشت رل فکر می‌کنم. به مردی که همسر دارد و فرزندی حتما. پدر و مادری. خواهر و برادری. دوست و آشنایی. همکارهایی. همشهری‌هایی. حداقل هموطن‌هایی مثل من و تو نه؟…

نگاهش از توی آیینه به شعله‌هایی است که زبانه می‌کشد. توی دلش هول و ولایی است. حکما با خودش فکر می‌کند اگر آتش سرایت کند چه؟ اگر بقیه کانتینرها هم… قلبش محکم به سینه می‌کوبد. پایش روی پدال گاز و دست‌های بی‌رمقش چسبیده به فرمان. توی دلم دارم دعا می‌کنم که بگریزد که به سلامت جان در ببرد لااقل. اما انفجار بزرگتری امان نمی‌دهد به هیچ کداممان. آتش را می‌بینم که مثل حیوان حریص و گرسنه‌ای، زبان تیز و سوزانش را دور ماشین می‌چرخاند و صحنه پیش چشمم تار می‌شود…

می‌دانی دلم می‌خواست کسی که در اتاق فرمان نشسته دکمه استپ را بزند. من دست ببرم در زمان و آن پیکان سفید یخچالی که مدلش را نمی‌دانم حالا توی پارکینگ خانه‌ای، در ظهر دم کرده جنوب آرام گرفته باشد؛ اما دست بسته‌ام مثل همیشه. بر من ببخش هم‌وطن…

هوالحبیب

مثل ققنوس از دل آتش

پر کشیدید

و جاودانه شدید

هوالحبیب

می‌دانی دارم به این نتیجه می‌رسم زخم‌ها هیچ وقت درمان نمی‌شوند. فقط کهنه می‌شوند. لبه‌هایشان روی هم می‌آید و تو خیال می‌کنی درمان شده‌اند. ترمیم شده‌اند. آنقدر که خیال می‌کنی درد هم ندارند. اما نه. یک وقتی یک جایی که انتظارش هم نداری دوباره سر باز می‌کنند و آزارت می‌دهند.

می‌توانی بفهمی چقدر درد دارم نه؟

هوالحق

مثل هر روز پای راستت را بیانداز روی پای چپت. به پشتی نیمکت چوبی تکیه بده. دست‌هایت را هم از دو طرف باز کن. رها شو. سرت را هم بده عقب. به آبی آسمان نگاه کن. به لکه‌ ابرهای عجول. به قطره‌های گاه و بی‌گاه باران که می‌چکد رو پوستت. به پرواز سارها. به جست و خیز بلبل‌خرما. به بال‌زدن فاخته‌ها. اصلا چشم‌هایت را ببند. نفس بکش. عمیق‌. عمیق‌تر. همه اکسیژن‌ها را فرو بده. همه عطر‌هایی که پیچ‌های امین‌الدوله و زیتون تلخ‌ها پخش کرده‌اند توی فضا. بی‌خیال باش. بی‌خیالِ بی‌خیال. به تو چه ربطی دارد؟ تو مگر چکاره‌ای؟ دستت به کجا می‌رسد؟ قدرتی داری؟ زوری داری؟ پولی داری؟ مسئولیتی داری؟

تو، فقط خوش باش با بهار با وز وز زنبورهای عسل. با گرده‌های هوا. با عطسه‌های گاه و بی‌گاه. با حساسیت فصلی. خوش باش با نسیم صبح‌گاهی. به تو مربوط نیست آن سر دنیا چه خبر است؟ اینکه طفل معصوم غزه‌ای تکه تکه می‌شود و مادرش وجب به وجب ویرانه‌ها را برای پیدا کردنش می‌گردد. اینکه خبرنگاری ذره ذره، زنده زنده در آتش می‌سوزد. نه اینها و نه صدها تیتر دیگر به تو مربوط نیست. عزیزم به تو مربوط نیست تعداد ساختمانی که می‌ریزد. تو حساب هیچ چیز را نداری این روزها. حساب بمب‌ها، حساب موشک‌ها، حساب  تیرها، زخم‌ها، خون‌ها، زنده‌ها، مرده‌ها. همه این‌ها از حساب و کتاب تو در رفته است. تو چه تقصیری داری اینکه چند فرسنگ آن‌ طرف‌تر هیچ بهاری نیست. هیچ گلی نرویده. هیچ نیمکتی نیست. هیچ گنجشکی نیست. هیچ آدمی حتی نیست، تقصیر تو نیست. به تو ربطی ندارد، تو که عددی نیستی؟ تو باید همینجا باشی صبح به صبح نرمش کنی. نفس عمیق بکشی و سهم خودت را از اکسیژن‌ها ببری، همین…

هوالحبیب

گاهی واژه‌ها

تو را به مکان‌ها

و زمان‌هایی می‌برند

با شخصیت‌هایی

روبه‌رو می‌کنند

که تصورش هم نداشتی

انگار نوشتن

بیش‌تر و پیش‌تر از خواننده

نویسنده را ویران می‌کند

و از نو می‌سازد