هوالحق
بعد از دو ماه و اندی همنشینی با “لژنشین‌ها” بالاخره توافق کردیم
هرکدام بهشتی شدیم طرف مقابل را شفاعت کند…
خدایا تو شاهد باشد!
زفاک
17/ آبان/96
هوالحبیب
می‌دانم سرک کشیدن در خلوت آدم‌ها کار خوبی نیست. اما وسوسه رهایم نمی‌کرد. “افلاطون” بغل دستم نشسته بود. زیر چشمی نگاهش کردم. زلزده بود به دیوار مثل جسمی بی‌حرکت انگار نفس هم نمی‌کشید. شش دنگ حواسش پی تو بود. دلم می‌خواست سرم را برگردانم و ببینم این صدای آرام گریه از کیست. شاید خودت بودی. دوباره بغض آمده بود و راه واژه‌هایت را بند آورده بود…
شب قبل چندین بار کلیپ را برگردانده بودم و در چهره‌ات خیره شده بودم. غمی بین واژه‌هایت بود که رهایم نمی‌کرد. دردی قلبم را سخت می‌فشرد. قلبم می‌شکست و اشک ناخودآگاه جاری می‌شد …
شرمنده بانو! وصف سختی‌هایت در کلامم نمی‌گنجد انگار…
هوالحبیب
تازه به حال دل “ابراهیمی‌زاده” رسیده‌ام. تصورش را بکن تمام طول ترم پیش، تمام دوشنبه‌ها و چهارشنبه‌هایی که من سرشار از لذت بودم او لبریز از حس نفرت بود و نامیدی و حسرت و اندوه شاید… همه‌ی حس‌هایی که امروز به یکباره من استادیارم تجربه کرد. سخت بود خیلی سخت… از تبعیض رنجید و درد کشید. اما لب به سخن نیاورد. تنها کاغذ سوالاتش را مچاله کرد و پرت کرد گوشه‌ای از ذهنم. دلم ریخت یک آن.
می‌دانم نباید بگذارم به ناامیدی برسد. نباید اجازه بدهم هیچ چیز و هیچ کس صدای او را در من خفه کند. باید زنده بماند. باید نفس بکشد و مرا به جلو ببرد. باید موفق شود همانطور که “ابراهیمی‌زاده” ترم پیش را پشت سر گذاشت و موفق شد.
زفاک
14/آبان/96
می‌دانید آقا!
زمانی که این پست را می‌نوشتم
فکر نمی‌کردم زمانی بیاید و من اینطور نمک گیرتان شوم
… امروز از آن روزهایی بود که می‌خواستم
بیایم خودم را در آغوش ضریح رها کنم
و همه‌ی دلتنگی‌های این چند روزه را زار بزنم
اما نمی‌دانم چرا
مثل همیشه صورتم را گذاشتم روی ضریح
چشمهایم را بستم
و به یک صلوات خشک و خالی بسنده کردم؟
بی‌وفایی‌هایم را ببخش حضرت عشق!
زفاک
13/آبان/96
هوالحق
دیر شده بود. از جمعیت جدا شدیم و راه برگشت را در پیش گرفتیم. “سین” و “یزدانی” گرم گرفته بودند. من اما حواسم پی آن زن جوان بود با آن نوع لباسش… تازه وقتی آمد سمت دوستانش فهمیدم توریست است. چند نفری بودند. بهشان می‌خورد اروپایی باشند. روی یکی از صندلی‌های کنار خیابان نشسته بودند و زلزده بودند به ولوله جمعیتی که در میدان میرچخماق جمع شده بود. صدای گروه سرود هنوز به گوش می‌رسید. به مرگ بر آمریکا رسیده بودند. دلم می‌خواستم بروم سمت توریست‌ها و نظرشان را در مورد این شعار بپرسم.
زفاک
13/آبان/96
