هوالحق

هر چه با خودت کلنجار می‌روی می‌بینی نمی‌شود. به دوروبرت نگاهی می‌اندازی وضع طوری نیست که دست روی دست گذاشت و حرفی نزد. آژیر خطر خیلی وقت است که به صدا درآمده، پس سکوت نشانه سفاهت است. 

 می‌روی سراغ مسئول فلان اداره، می‌گویی: ببخشید آقا این چه وضعی است! چرا جلوی این کنسرت‌ها را نمی‌گیرید؟ چرا فلان مجری این‌طور حرف می‌زند؟ چرا فلان فیلم اکران می‌شود؟ چرا آن کتاب زیر چاپ است؟ چرا در فلان مجله مقالات مورددار چاپ می‌شود؟ طرف اگر از آن‌هایی باشد که بالکل منکر هرگونه عیب و ایراد در حوزه استحفاظی خود هستند، می‌گوید: به نظرم درجه چشمتان 5ـ6 درجه‌ای بالا است و خبر ندارید! من یک چشم پزشک خوب سراغ دارم، معرفی کنم؟

یا نه وضع خراب‌تر است. طرف از آن دسته است که یکی به نعل می‌زند یکی به میخ. از آن ریش‌دارهای بی‌ریشه! اولش یک هندوانه می‌گذارد زیر بغلت و از اینکه آدم دغدغه‌مندی هستی اظهار خرسندی می‌کند. پشت‌بندش هم از سر سیاست سوسه می‌آید که بله حق با شما است. ما هزار بار گفته‌ایم اصلا در مملکت اسلامی این چیزها معنی ندارد. این‌ها تأثیر منفی روی جوان‌های جامعه دارد. جلوی پیشرفت علمی ما را می‌گیرد. جنبش نرم‌افزاری ما را به تعویق می‌اندازد. ما پدر این آدم‌ها را درمی‌آوریم! دستور می‌دهیم آن فیلم را از پرده بردارند. آن مجری هم من خودم ممنوع‌التصویرش می‌کنم. در آن مجله هم فی الفور تخته می‌کنیم. القصه هندوانه دیگری می‌گذارد زیر بغلت و روانه ات می‌کند طوری که خودت هم بو نبری! یک ماه بعدش هم می‌بینی روز از نو روزی از نو!!

می‌روی پیش فلان مسئول فلان دانشگاه فلان شهر، می‌گویی: چرا وضع محیط علمی این‌طوری است؟ چرا حریم‌ها شکسته، چرا قبح مسائل ریخته، چرا کسی جلوی این اردوها را نمی‌گیرد. احیانا توی باغچه‌هایتان درخت سیگار کاشته‌اید! اگر طرف از آن دو دسته قبلی نبوده باشد. ابتدا کمی عز و جز می‌کند. بعد هم با ناله جان‌سوزی که دل سنگ را آب کند، می‌گوید: من چهار سر عائله دارم. مرا از نان خوردن نیندازید. به پیر به پیغمبر مرا با این آدم‌ها طرف نکنید!!

از سر ناچاری می‌آیی خانه، رو می‌کنی به پدر خانواده با لحنی ملایم می‌گویی: آقای پدر این چه وضعی است؟ کمی برای این جوان فلک‌زده‌ات وقت بگذار. بنشین پای حرفش ببین چه مشکلی دارد؟ کم و کسری‌اش چیست؟ پدر، اگر شیفت شب نباشد. سردماغ باشد و راننده تاکسی هم از آب درنیامده باشد. می‌گوید: چه کم و کسری! گوشی دارد در قطع وزیری، اینترنت با سرعت خدا کیلومتر در ساعت! آن وقت عوض دست‌مریزاد گفتن، دو قورت و نیمتان هم باقی است؟

رو می‌کنی سمت مادر خانواده بلکه دو کلام با او هم صحبت شوی، می‌بینی ای دل غافل پای سریال خواب هفت پادشاه می‌بیند!

زفاک

آبان 95

هوالقادر

گوش‌هایتان را تیز کنید. این صدای موشک‌های ایران است که قلب داعش را نشانه می‌رود و ریشه نفاق را برمی‌کند. این صدای اقتدار و عزت یک ملت است. ملتی که ذلت نمی‌پذیرد. ملتی که یکپارچه و متحد به دشمن اجازه رجزخوانی نمی‌دهد. ببینید این سیلی جمهوری اسلامی بر صورت کریه استکبار جهانی است. به خیالتان سنگی انداخته و گریختید. زهی خیال باطل! ببینید این لانه‌های موش کور شما است که با شعله غیرت ما می‌سوزد. این تفاله‌های سعودی‌اند که تار و مار می‌شوند. و صدای ترس و وحشت صهیونیست‌ها است که از گوشه و کنار برمی‌خیزد. حالا وقت آن است که بدانید اگر کیلومترها خود را به‌زحمت می‌اندازید. اگر با کلت و رگبار گلوله و کمربند انتحاری خون بی‌گناهان را می‌ریزید. این بار ما از داخل خانه می‌تازیم. از در درون مرزهایمان و با موشک‌هایمان به سویتان حمله می‌بریم. حالا باز ما را تحریم کنید تا باز هم ببینید شکوه ایمان و عقیده‌یمان را. و این صدای سکوت و شکست مذبوحانه منافقان داخلی و خارجی است در برابر تیتر روزنامه‌های جهانی! ما اما سرمان را بالاتر می‌گیریم و به ایرانی بودنمان فخر می‌فروشیم!

زفاک

96/3/30

هُوَ ا…

 نمی‌دانم با چه شروع کنم با کدام نام با کدام صفت… هو… هو..؟  اولین ضمیر غایب. غایب؟ آری غایب! بگذارید اعتراف کنم که دست‌کم برای من غایب بوده است. اگر نه یک چیزهایی برایم تازگی نداشت. اینکه وقتی دوستی کفش‌هایش را از جاکفشی بر می‌دارد آرام زیر لب بسم الله … بگوید. وقتی برگه را از دست استاد می‌گیرد نفسی که در سینه حبس کرده را پس بدهد و از شوق دیدن نمره کامل زیر لب الحمد الله بگوید.. این تعجب، این در خود وا رفتن، این یک حالی شدن، این سوال مگر او کیست! یعنی که برای من غایب بوده است. همه لحظه‌ها، همه روزها و شب‌ها، حتی در ابتدای همه نوشته‌هایم. برای من او، هو بوده است. هو القادر… هو الحی … هوالباقی … هوالغفار …

اویی که نوشته می‌شد اما خوانده نمی‌شد عین تمام حرف‌های ناخوانا …

این روزها، آخر همه حساب و کتاب‌ها باز به او می‌رسم. اویی که حالا خودش را نشان می‌دهد یا نه بهتر است بگویم من حضورش را  بهتر می‌بینم. کسی که حی است، بصیر است، مهربان است، قریب است، الله است. و الله یعنی جمیع صفات.

من حال این روزهایم را مرهون شما هستم. وقتی می‌گردم و در چهره آرام دوستانم ردپای شهدا را می‌بینم. وقتی حظ می‌برم از بودن در این فضا. زمانی که واژه‌های استادی میخکوبم می‌کند. در همه این لحظه‌ها آنچه درشت می‌شود عنایت شماست، دستگیری‌تان، شفاعت‌تان… با اینکه هنوز سفسطه می‌بافم یا پشت سر برهان‌ها لغز می‌خوانم. اما دیگر نق نمی‌زنم، دیگر آن طور طلبکارانه دستانم را در شبکه‌های ضریح قفل نمی‎کنم. یک چیزهایی حل شده است.کمی حکمت بودن را فهمیده‌ام. پس نباید جز شرمندگی حرفی بماند..

اما رخصت دهید بنویسم، لااقل برای شما. که اینجا بودن با این آدم‌ها دمخور شدن حق من نبوده است. نه! منی که پر از خودخواهی بوده، منی که سرمست از غرور و خودباختگی برای خود می‌راند. کسی که گوشش به حرف‌های نفسش بود و حالا در این نقطه پابند شده است، مثل کبوترهای حرم که جلدتان شده‌اند و صبح به صبح از صحن حرم دانه بر می‌چینند. و در آسمان حرم سرخوشانه پر می‌زنند. برای من عظیم است آقا! چیزی شبیه معجزه شاید. نه اینجا نفس کشیدنم عین معجزه است. و این را تک تک سلول‌هایم گواهی می‌دهند. حالا این روزها من در این حریم امن ساکن شده‌ام، جرعه جرعه از کلام وحی می‌نوشم و زیر سایه‌تان فعل آدم شدن را صرف می‌کنم …

این روزها کیفور همین کشف اندکم. همین اندازه فهم ناچیز. درست مثل زائری که از شوق رسیدن به حرم زبانش بند آمده است، واژه‌هایم همه اشک هستند. بگذارید با همین حال ناباوری برایتان بنویسم آقا که سعی می‌کنم قدردان باشم. بگذارید حرف‌های گذشته‌ام را پس بگیرم و بابت همه بد عنقی‌هایم عذر بخواهم. باید اعتراف کنم که استحاله محال نیست و واجب‌تر آنکه باید خود را زیر پا گذاشت. دیگر نباید دلخوش نام و نشان‌ها بود. اینجا وادی گمنامی است. این شکستن، خورد شدن، از من تهی شدن را باید به جان خرید به پاس این نعمت بزرگ، اگرچه پر درد و با زحمت، اگر خدا بخواهد …

زفاک

95/10/20

هوالحق

سال 92 وقتی اسم حسن روحانی به‌عنوان منتخب ملت از صندوق‌های رأی بیرون آمد جا خوردم، مردم به کسی رأی داده بودند که جلو دوربین به‌صراحت از صاحبان فتنه جانب‌داری کرده بود. آن هم مردمی که آتش فتنه را خود در 9 دی خاموش کرده بودند. برایم سؤال بود چرا روحانی؟ دلیلش عدم اتحاد نیروهای انقلابی بود؟ یا تنگ آمدن مردم از 8 سال اصول‌گرایی؟ یا شاید هم کلید روحانی و مذاکره با کدخدا؟ یا حمایت پدرخوانده در روزهای پایانی! وقتی برجام علی‌رغم همه وعده‌ووعیدهای دولت به سرانجام نرسید و تغییری در زندگی مردم دیده نشد به خودم گفتم کار روحانی ساخته است دیگر قرار نیست رأی بیاورد. مخصوصا که رهبری به‌دفعات دراین‌باره با مردم صحبت کرده بود و همه‌چیز مثل روز روشن بود. روحانی حل مشکلات را به مذاکره با آمریکا حواله کرده بود و حالا هیچ اتفاقی نیافته بود جز اینکه دشمن در تحریم‌های جدید گستاخ‌تر شده بود و ایران ذلیل‌تر. روحانی اما دست‌بردار نبود در نطق نوروزی 96 باز وعده برجام دو و سه به مردم می‌داد. همه این‌ها گذشت و روزهای داغ انتخاباتی از راه رسید. مناظره اول و دوم را که دیدم با خودم گفتم حتما رئیسی رأی می‌آورد یا فوقش قالیباف، به‌هرحال روحانی رأی نمی‌آورد. مناظره سوم اما با آن همه هجمه و تخریب ناامیدم کرد. در خوش‌بینانه‌ترین حالت موجود انتخابات به دور دوم کشیده می‌شد. یک شب مانده به انتخابات زنگ می‌زنم برای اقوام نزدیک، روحانی را نمی‌خواهند اما به رئیسی هم خوش‌بین نیستند. ریشه دوبه‌شک بودنشان می‌رسد به تبلیغات منفی که سر از شبکه‌های اجتماعی درمی‌آورد. امان از ابزار رسانه‌ای! صبح روز شنبه 30 خرداد آمار اولیه روحانی 15 میلیون خوانده می‌شود! دیگر ذره‌ای امید در دلم باقی نمی‌ماند. صد درصد روحانی رئیس‌جمهور هست؛ اما باز چرا این بار جدی‌تر از چهار سال پیش؟ یعنی رکود و ورشکستگی کارخانه‌ها کشک بود؟ یا نقاط روشن کارنامه روحانی این اندازه بزرگ بود که من و امثال من نمی‌دیدیم! شاید هم 23 میلیون رأی برکت سند 2030 بود. یا نه مثل همیشه، تزویر و ریا و فریب این بار هم کار خود را می‌کرد. تبلیغ و تخریب؛ بی‌شک کلید این بار روحانی معاون اولش بود. کسی که در برابر تمام سؤالات مطرح شده تنها برای کارنامه دولت یازدهم عدد و رقم ردیف کرد و برای تفریح انشایی از رو خواند، ژست گرفت و خود را اصلاح‌طلب واقعی خواند. وقتی فکرش را می‌کنم می‌بینیم انگار همه ما فیلم شده بودیم. روحانی این بار هم اسمش از صندوق رأی بیرون می‌آمد حتی اگر قرار بود 80 میلیون نفر به رئیسی رأی دهند. اگر نه در جواب همه نقدها پوزخند نمی‌زد؛ و رقبا را به روز 29 اردیبهشت و انتخاب ملت حواله نمی‌کرد آن هم با اعتماد کامل. حالا باید چهار سال دیگر کابوسی به نام روحانی را تحمل کنیم و احتمالا آثارش را تا چهل سال بعد! با همه این حرف‌ها قطعا نزد خدا تلاش و کوشش ما بی‌ثمر نخواهد ماند والعاقبه اللمتقین.

زفاک

96/3/1

هوالهادی

ضریح پور برگه چرک‌نویسش را با خود آورده، حین چک کردن جواب‌ها هستیم که یک‌لحظه روی یک واژه چشمم می‌ایستد.. و بعد به‌سرعت برق برگه امتحانم جلو چشمانم ظاهر می‌شود و پاسخی که اشتباه است. دهانم تلخ می‌شود….

صدای ضریح پور همچنان به گوشم می‌رسد اما نمی‌توانم جوابش را بدهم فقط سرم را تکان می‌دهم و آهی که از نهادم بلند می‌شود. او هم سر چند سؤال اشتباه دارد و اعصابش به هم ریخته اما نه اندازه من. با این حال از امتحان راضی است. همه راضی‌اند حتی استاد، نتیجه بچه‌ها می‌تواند در آینده کاری‌اش مؤثر باشد. همه راضی‌اند و حرف‌های ابراهیمی‌زاده مؤید آن است وقتی وارد کلاس می‌شود و چشمانش از شوق برق می‌زند و واژه‌هایش که در ذهنم نمانده! باور کن اگر در چشم‌های دخترِ خانمِ گلی هم نگاه می‌کردم داد می‌زد وای چه امتحان راحتی…

همه راضی‌اند به‌استثناء من که پکرم و حس نفس کشیدن هم ندارم و به‌زور خودم را روی صندلی نگه داشته‌ام. کفری‌ام.. می‌پرسم چرا؟ یکی حواله به قسمت می‌کند و دیگری به نشانه تأسف سری تکان می‌دهد. یکی دلخوشت می‌کند به نمره میانترم و دیگری به رحم و مروت استاد اما خودت بهتر از همه می‌دانی که بیهوده است هم حسرت و هم امید. این بار از خودم می‌پرسم، آهسته. چرا سؤال به این راحتی؟ آن هم سر درسی که خیالت جمع است از هر نظر. و از بین این همه کتاب با جان‌ودل دوستش داری. این‌طور می‌شود؟

شاید حق با یزدانی است. شاید خدا دارد مرا امتحان می‌کند. هنوز صدایش در گوشم زنگ می‌زند: «کاری نکن که در این امتحان هم رد شوی..». در چشمانش یک نوع مهرورزی است. یک نوع محبت خواهرانه… حتما شیطان رفته است در جلدم و دارد بد راهم می‌کند که طول مدت نماز به امتحان و نتیجه‌اش فکر می‌کنم و یادم می‌رود رکعت چندم بودم؟ اصلا نیت عصر کردم یا ظهر؟! این‌طور دست و پایم به هم گره خورده…

پایان نوشت: با خدا سر چه چانه می‌زنم؟

زفاک

95/10/12