هوالحبیب
سلام مهربانم! سلام عزیزتر از جانم! به عهد خود وفا کردی و برگشتی! برگشتی پیچیده در پرچم سه رنگمان! با بهترین نام ها برگشتی! شهید برگشتی. چه خوش برگشتی در آستانه روز پدر. می‌دانم شهادت آرزوی دیرینه تو بود. می‌دانم شبها و روزها به دنبالش در هر عرصه‌ای حضور یافتی. حتی از عزیزان خود دل بریدی. اما خوشحالم که در نهایت به آن رسیدی. بالاخره عیدی‌ات را از دست مولا گرفتی! شهادتت مبارک پدرم! نبودنت سخت و سنگین است اما خرسندیم که به عشق حقیقی‌ات دست یافتی. می‌دانم که زین پس آسوده و در آرامشی. آسایشی ابدی در نزد خدای مهربانی. این مرهم دلهای داغدارمان هست.
دشمن گمان می‌کند با این داغ‌ها ما از میدان بیرون می‌رویم. بیهوده گمان می‌برد. ما پرورده مکتب حسینیم. ما پیشرویمان زینب کبری است. او که در اوج سختی‌ها جز زیبایی ندید. به راستی که شهادت زیباست. ما به وجود تو فخر می‌فروشیم. ما سربلندیم با نام تو ای شهید!
پدرم! می‌دانیم که اینک نبرد تو پایان گرفته و نبردی دیگر آغاز شده است. اینک نوبت ماست نوبت دخترانت! یک عرصه و میدان نبرد ما ما جامعه‌مان است. جامعه‌ای که باید ایمن و امن باقی بماند. عاری از هر زشتی و پلشتی! آسوده باش که ما دختران این سرزمین پرورش یافته‌گان مکتب زهرای مرضیه‌ایم. حجاب و حیا برایمان بزرگترین سرمایه است. هویت ما خلاصه شده در حجاب و حیا. ماهیچ گاه از این مهم دست برنمی‌داریم. ما دختران تو دشمن را در این عرصه چون نسل‌های گذشته‌مان به زانو درخواهیم آورد.
پدرم! ما همه دختران این سرزمین با تو عهد می‌بندیم که لحظه‌ای در تحقق آرمان‌های تو کوتاهی نکنیم. ما دست در دست هم مدافع این انقلاب خواهیم بود. مي دانیم که نبردی عظیم در پیش هست. نبردی که سربازانی چون تو پا در رکاب و با ایمان می‌طلبد. این رسالت ماست که در سنگر خانه‌هایمان به پرورش بهترین سربازان همت گماریم. ما به خوبی حربه دشمنان را فهمیده‌ایم. از نقشه‌های شومش آگاهیم. ما نسلی پرورش می‌دهیم حافظ حریم حق. گوشت و خون فرزندانمان را با ایمان و یقین عجین می‌کنیم.در گوششان لالایی دفاع از آزادی و عدالت می‌خوانیم. فرزندان ما چون تو عاشق شهادت می‌شوند. زمینه‌ساز ظهور خواهند شد و ظلم برای همیشه نابود خواهد شد.

هوالحق

این یک دردنامه است یک شیون نامه یک فریاد نامه. بعضی حرف‌ها را نمی‌شود زد باید بنویسی باید بی‌صدا بنویسی بی‌صدا فریاد کنی. دلم گرفته دلم از آدم‌هایی گرفته که اسم خودشان را هنرمند می‌گذارند اما هنرشان در بی‌هنری است! نمی‌دانم شاید هم دنیاشان را نمی‌فهمم دنیایی که هنر فقط برای هنر بودنش مهم است. این مسخره‌ترین حرفی است که شنیده‌ام هنر برای هنر! یعنی ارزش هنر در همین هنر بودنش هست یعنی هنر وسیله انتقال هیچ مفهومی نیست؟! هیچ اعتقادی؟! هیچ ارزشی را با خود به همراه ندارد! چقدر مضحک! چقدردردناک! شاید این  اوج هنرمندی‌شان بود! نمی‌دانم!

دلم گرفته دلم از آدم هایی گرفته که اسم خودشان را می‌گذارند انقلابی اما هیچ وقت انقلابی عمل نمی‌کنند. یا دلشان نمی‌خواهد دیگر انقلابی باشند یا فقط از انقلابی بودن فقط اسمش را یدک می‌کشند انگار درونشان انقلابی رخ داده عظیم‌تر از آنچه گذشته. انقلابی که سرتاپایشان داد می‌زند اما ترجیج می‌دهند کتمانش کنند. به خیالشان ما نمی‌فهمیم!

دلم گرفته دلم خیلی گرفته از آدم‌هایی که از شهدا می‌نویسند اما نه برای شهدا. شهدا برایشان یک وسیله اند یک هدف یک ابزار مثل هر وسیله دیگری! چیزی در حد اسم و رسم درکردن. شهدا را نفهمیدند شهدا را فقط نوشتند.  هزار بار نوشتن اما دریغ از یک واژه فهمیدن!

دلم گرفته دلم خیلی گرفته از آدم‌هایی که می‌گویند دفاع از حق تاوان دارد! باید تاوانش را بچشید! می‌خواستم در جوابشان بنویسم پس سهم شما چه؟ نکند سهمتان را نقد داده‌اید! نکند دنگتان را در زندان‌های شاه دادید؟ یا با تیر و ترکش‌های بعثی‌ها؟ که به ما که می‌رسید می‌گویید تاوان بدهید! نگفتم. سکوت کردم. در جواب زخم‌زبان هایشان سکوت کردم. شاید من هم یکی از آن‌ها شده‌ام یکی از آن بی‌تفاوت‌ها یکی از همان‌هایی که فقط خواندند و حتی یک همدردی ساده نکردند یکی از همان‌هایی که ترجیح داد آینده‌‌شان تامین شود امنیت شغلی داشته باشد. چه کسی از دادگاه و شکایت خوشش می‌آید؟! چه کسی حاضر است آینده‌اش را تباه کند؟ انقلاب؟!  چهل و چند سال پیش شد! جنگ؟! سی‌وچند سال پیش تمام شد! اصلا این حرفهای دوقطبی‌ساز چه معنا دارد؟ مردم نان می‌خواهند فرهنگ سیری چند؟ بایدکنار بیایید! همین است که همین است! باید با همه آنهایی که اسمشان را می‌گذارند هنرمند و می‌گویند هنر صرفا برای هنر بودنش ارزش دارد. باید کنار بیایید. هنرمند هنرمند هست به خودتان تفهیم کنید مشق کنید روزی هزار بار! هنرمند هنرمند است! هنرمند حرمت دارد! حتی اگر مهمترین اعتقادات شما را بکوید اینجا جمهوری اسلامی است اینجا باید یاد بگیری که ساکت باشی تا در عوض یک عده‌ی دیگر حرف‌هایشان را بلند بلند بزنند حرف‌هایشان را در داستان‌هایشان جار بزنند بی‌اعتباری بی‌حیثیتشان را!

دلم گرفته دلم از خودم گرفته از اینکه باید فریادهایم را بلند بنویسم….

هوالحبیب
دم رفتن بود. دلم شور می‌زد. اما کاری از دستم برنمی‌آمد. دلم می‌گفت نه اما زبانم راه نمی‌برد. همه خداحفظی کردند. من هم. روسری سفید صورت پر چین و چروکت را قاب گرفته بود. چهره‌ات زردتر از همیشه به نظر می‌رسید. پیراهن گل‌گلی به تنت زار می‌زد. بغلت کردم. نحیف‌تر از همیشه بودی. برایم جای مادربزرگ ندیده را داشتی. با لبخندهایت. با قربان صدقه رفتن‌هایت. با غصه خوردن‌هایت. چاره‌ای نبود انگار. باید دل می‌کندم. باید می‌رفتی. قرار بود زائر حضرت مادر باشی…
چشم به راه ماندم. همه آمدند. یکی یکی. تو اما بینشان نبودی. گفتند رفتی برای همیشه. باورم نمی‌شد. حسرت به دل ماندم. تو جان داده بودی در غربت. لب تشنه. رفته بودی پیش حضرت مادر برای همیشه. دلم آرام نشد. آخرش بی‌مزار ماندی…

هوالحبیب

دلم پُر است.

پوستر حرم را از روی دیوار برمی‌دارم.

نمی‌دانم چرا

شاید هم می‌دانم…

می‌دانم و خودم را به آن راه می‌زنم!

انگار طلبکارم

مثل همیشه…

یکی درونم فریاد می‌زند:

پس آن واسطه فیض بودن کجاست؟

آن قوس صعود و نزول کو؟

و من، لال شده‌ام

آن همه علم و اندوخته

آن همه استدلال و دلیل

رنگ باخته‌اند

می‌بینی؟

یک چیزی کم هست

مثل همیشه…

هوالحبیب

کسی چه می‌داند

شاید همین لحظه در همین آن

که من دارم این‌ها را می‌نویسم

تو با همان چهره خوش‌رو

با همان لبخند همیشگی

با همان اراده و عزم قوی

از آن بالا از آسمان خدا

داری ما را می‌بینی…

راستش می‌دانی

دارد دوباره به تو حسودیم می‌شود

این بار نه به خاطر تلاش و عزمت

نه به خاطر…

این بار به زمان رفتنت حسودیم می‌شود

آخر هر کسی لیاقت ندارد

آخر گفته‌اند:

«من مات علی حب آل محمد مات شهیدا»

پس حق دارم حسودیم شود نه؟!

می‌دانم مهربان‌تر از آنی که دلگیر شوی…

آخ…

کاش به خوابمان می‌آمدی

کاش می‌گفتی آن بالا

آن سوی آسمان‌ها

امشب چه خبر هست…