هوالحبیب

نمی‌دانم چرا؟ اما می‌ترسم به دلم رجوع کنم. می‌ترسم چون همیشه حق با دلم بوده است. دلم همیشه با من صادق بوده است. پس حق دارم. فقط نمی‌دانم چرا تا قبل از امتحان آرام بود. مثلا آن وقتی که با مامان نشسته بودیم روی نیمکت فلزی مطب دکتر. وقتی فاطمه بسم الله ‌گفت و پایش را روی پدال گاز فشار ‌داد. وقتی از جلو شما رد ‌شدیم  و در دلم ‌گفتم آقا هوایمان را داشته باش. حتی وقتی نگاهم را دوخته بودم به ورودی سالن و منتظر آمدن بچه‌ها بودم. وقتی خانم مراقب داشت کنجکاوانه چهره‌ام را با عکس مطابقت می‌داد. وقتی شماره صندلی‌ام را پرسید. همه این لحظه ها دلم آرام بود. هیچ استرسی دلم را چنگ نمی‌زد هیچ حس بدی به جانم نیافتاده بود هیچ فکر بدی… وقتی مراقب داشت سوالات را کنار صندلی‌ها قرار می‌داد. حتی وقتی که قاری داشت آیه الکرسی را از شدت استرس اشتباه می‌خواند. من آرم بودم. وقتی به سوالات سخت می رسیدم و وامی ماندم… حتی بعد امتحان باز هم دلم آرام بود. وقتی هیچ کس امیدی به قبولی نداشت. من دلم روشن بود و آرام.    

اما این روزها استرس دارم و آرام نمی‌شوم حتی وقتی یزدانی می‌گوید دلش روشن است یا دست به دامن حافظ می‌شوم او هم مژده خبرهای خوب می‌دهد. می‌ترسم به دلم رجوع کنم. می‌ترسم جوابش منفی باشد و من جز مردودی‌ها باشم. گاهی در تخیلم به صبح روز بیست و ششم فکر می‌کنم. اینکه از شدت استرس حتی جرات زنگ زدن ندارم اینکه باید تمام روز را در انتظار بیهوده‌ای به سربرم. کاش ثانیه‌ها پاتند می‌کردند و این روزها زودتر می‌گذشت…

زفاک

16/اسفند/96

هوالحبیب

“اگرچه ریشه در این دشت بسته‌ام، باید

به جای خاک گرفتار آسمان باشم”

فاضل نظری/ مجموعه ضد

هوالحبیب

دست و دلم به کار نمی‌رود. به خودم می‌گویم چه فایده تو هر چه هم تلاش کنی باز به آن چیزی که باید برسی نمی‌رسی. دنیا دنیای بی عدالتی است. دنیای چهاردرصدی‌ها. انگار از ازل همین بوده است. کسی که پولش بیشتر بوده امکانات بیشتری هم داشته. علمش هم بیشتر بوده جایگاهش هم بالاتر بوده… پابرهنه‌ها همیشه آن پایین‌ها بوده‌اند. تنها کاری که می‌توانی بکنی این است که تن بدهی به این سرنوشت محتوم. به اینکه همه امیدهایت را خاک کنی و کاخ آرزوهایت را نابود. تقلا کردن بی‌فایده است. زحمت بیهوده است بر خود…

هوالحبیب

دارم خواب مستثنی می‌بینم در مفرغ بودنش حیرانم که صدای مادر رشته افکارم را پاره می‌کند. بعد صدای گوشی علیرضا هم اضافه می‌شود. چشم‌هایم را که باز می‌کنم تازه می‌فهمم وقت خوردن دارو است. ساعت سه بامداد است. یک عدد استامینوفین می‌گذارم روی زبانم و لیوان آب را سر می‌کشم پشت سرش یک نصفه قاشق شربت و دوباره ته مانده لیوان آب. سرم هنوز سنگین است و احساس تب دارم. در رختخواب دراز می‌کشم. چشم‌هایم را می‌بندم تا دوباره خوابم بگیرد اما افکارم در هم است. خوابم نمی‌برد. شروع می‌کنم به ذکر گرفتن “یا کاشف الکرب عن وجه …” بعد یاد افلاطون می‌کنم، یاد اردوئی، یاد میراسماعیلی… شاید خواب هستند شاید هم مثل من دست به دعا برداشته‌اند شب امتحان است دیگر…

زفاک

11/اسفند/96

نمی‌دانم آن زمان

 که فرشته‌هایت

آن‌هایی که عقل محض بوده و هستند

و جز سجده هیچ نکرده‌اند

و جز خیر هیچ نیاندیشیده‌اند

و همواره بند‌بند وجودشان از بیم تو لرزیده

در همهمه محشر وقتی

زبان به

“لاعبدناک حق عبادتک”

می‌گشایند

برای مثل منی

با این همه منیت و خودبینی

چه حرفی می‌ماند

جز شرمساری…

زفاک

10/12/96