هوالحق

می‌شنوی فرمانده!

می‌گویند:

زمانه تو به پایان رسیده است!

آن دور و دوران‌ها گذشته است

آن شور و اشتیاق‌ها خوابیده است

آن صداقت و صمیمت به پایان رسیده است

زمانه دیگری است اینجا

ورق‌ها برگشته

و باطن‌ها رو شده است

خبری از مهربانی نیست

اینجا از شدت آزادی

جلوی لنز دوربین‌ها

دروغ می‌بافند

 با یقه‌های بسته

با شیطان بزرگ قدم می‌زنند

و برای فتنه‌گر ذکر مصیبت می‌گیرند

دیگر کسی به زیادی فیش حقوقش اعتراض نمی‌کند!

اینجا مزد انقلابی بودن را

نه به سبک حاج کاظم‌ها

که بی‌سر و صدا می‌گیرند

با سرریز کردن پول‌های نفت

به حساب‌های بانکی

با اختلاس و رانت‌های دولتی

با وارد کردن محموله‌های لباس

انگار چشم‌ خدا هم دور دیده‌اند

می‌شنوی فرمانده؟!

اینجا از شدت آزادی

سندها را محرمانه امضا می‌زنند

و با صدای رسا فاتحه عفت و آبروی‌مان را می‌خوانند

حالا نوبت توست فرمانده!

بیا مثل شب حمله برایمان

رجز بخوان

و برای دشمن خط ونشان بکش

چشم‌هایمان بارانی است

عقده‌ها در دل انباشته‌ایم

هوای علقمه داریم

بیا از عباس بگو

که اگر نتازیم

زینب می‌ماند و خیل نامحرمان

اگر دست روی دست بگذاریم

طفل سه ساله می‌ماند و ضرب تازیانه‌ها

ما با حضرت روح الله عهد بسته‌ایم

تا پای حسین شهید بمانیم

و به عشق حضرت صاحب بمیریم

زفاک

96/2/20

 

هوالحق

سرم درد گرفته، انگار کسی فشارش می‌دهد. حقیر می‌نشیند روی صندلی کناری و گوشی‌اش را می‌گیرد سمتم. هرچند ثانیه هم دستش را روی یکی از پیام‌ها نگه می‌دارد و شروع می‌کند به خواندن. آن هم با کلی اشتیاق. صدایش پر از انرژی‌و‌شور است. بی‌حوصله نگاهی می‌اندازم و سری تکان می‌دهم یعنی که خوب است. انگشتش را می‌برد سمت شکلک قلب و پیام را به قسمت محبوب‌ها می‌فرستد. می‌گویم: «وسواس به خرج نده یکی را بفرست». از خستگی پلک‌هایم روی‌هم می‌رود. یک‌لحظه چهره پدر در نظرم نقش می‌بندد. پیشانی‌اش از چین‌و‌چروک پر شده، گونه‌هایش فرورفته، پای چشم‌هایش گود افتاده، باید بگردم باید خیلی بگردم تا یک شاخه موی سیاه برایش دست‌و‌پا کنم. دیگر خبری از نشاط سال‌های قبل نیست. راه که می‌رود صدای تق‌تق زانوهایش بلند می‌شود. فشارخون و قندش هم به‌زور دارو کنترل می‌شود. دلم برای پدرم می‌سوزد. آدمی که جوانی‌اش را پای شاگردانش ریخت و برایشان از جان‌ودل زحمت کشید. ریه‌هایش از گچ پر شد. روزش گذشت و وجودش مجموعه‌ای از درد شد. و حالا خبری نیست. امروز هیچ‌کس به پدرم تبریک نگفت. هیچ‌کس برایش زنگ نزد. حتی پیام هم نداد. هیچ‌کس از او یادی نکرد. حتی دریغ از یک مراسم خشک‌وخالی…

شاید اگر هنوز بچه بودم، نمی‌دانستم هشت هزار میلیارد چند صفر دارد. آن روزها که پدرم هنوز جوان و سرحال بود. آن روزها که مثل خیلی از همکارانش مجبور بود غیر از معلمی، شغل دیگری هم دنبال کند تا آخر برج کم نیاورد. اما حالا بچه نیستم. من بزرگ شده‌ام و می‌فهمم. حالا می‌دانم هشت هزار میلیارد چند صفر دارد و می‌شود با آن چه‌کارهایی کرد. می‌دانم افزایش حقوقش آن هم در پایان دوره چهار ساله دولت چه پیامی دارد.

با صدای حقیر چشم باز می‌کنم. چهره‌اش در هم رفته و خبری از شوق‌وذوق قبلی نیست. پیامی را بدون تصحیح «تو» به «شما» برای طاووسی فرستاده. دلداری‌اش می‌دهم و می‌گویم: «آدم که با معلم قدیمی‌اش این حرف‌ها را ندارد». و او می‌گردد دنبال پیام دیگری برای فرستادن…  

زفاک

96/2/12

 

هوالحبیب

خدا وقتی عاشق کسی شد شهیدش می‌‌کند. مادرم می‌گوید این حدیث قدسی است و حدیث قدسی یعنی حرف‌های خودمانی خدا که به رسولش گفته، درگوشی، در قرآن هم ننوشته. حرف‌هایی که باید بگردی تا پیدا کنی مثلش را! من یقین دارم خدا تو را خیلی خیلی دوست دارد بیشتر از همه رفقایت ‌ـکه شهید شدند همان دم بی‌سر با ترکش خمپاره و یا هزار پاره با گلوله مستقیم توپ! و یا تشنه مثل‌…ـ آخر تو هر لحظه با هر نفس داری برای خدا می‌میری پس شهیدتری از آنها و خدا عاشق‌تر به تو، نه؟
دیشب مادر سرمشقم را گاز خردل داده بود و من چند صفحه پشت سر هم نوشته بودم گاز خردل با همان تلخی و بوی زهمش! امروز صبح پارمیدا ـ‌همکلاسیم‌ـ یکجوری نگاهش می‌کرد، گاز خردل را می‌گویم. انگار ندیده باشد. نه حتماً. پدرش تاجر بزرگی‌ است و در کار واردات. پدرش اصلاً جنگ هم ندیده! پدرش… من اما گاز خردل را می‌فهمم! می‌بینم وقتی نفست را تنگ می‌کند تا آنجا که رنگ صورت نحیف مادر می‌پرد به گمانم دل خدا همان وقت می‌لرزد برایمان یا وقتی تمام تنت پر می‌شود از تاول‌های ریز و درشت. تاول‌هایی که اجازه نمی‌دهند راحت بغلت کنم‌ـ مادر می‌گوید تاول‌ها درد دارند، پدرت را آزار نده زهراـ باید به پارمیدا بگویم گاز خردل یعنی کپسول اکسیژنی که به قامت من است و مادر تنهایی باید جابجایش کند. بین خودمان باشد، پارمیدا می‌گوید: مادرش دست به سیاه و سفید هم نمی‌زند! سرمایه‌دار هستند دیگر، اما مادرم چه کارها…، بی‌خیال بابا قول داده‌ام به مادر که رازداری کنم برایش. چند وقتی است مادر به دکترها اصرار می‌کند تا دُز مُسکن‌هایت را بالا ببرند اما طفره می‌روند، بهانه می‌آورند که مسکن‌ها درد را از بین نمی‌برند! مگر می‌شود… به گمانم دکترها اصلاً درد نکشیده باشند تابحال. به اندازه تو لااقل، قدِ واژه‌های پربغض من، شانه‌های لرزان مادر یا نه، اندازه دل کوچک ماهی‌ قرمز که بی‌شکیب است وقت و بی‌وقت در حوض آب…
آرزو ندارم مثل پارمیدا سرمایه‌دار‌ باشیم و به این و آن پُز دهیم! از سر ولنگاری با ماشین مدل بالایمان در خیابان‌های بالای شهر ویراژ دهیم یا خانه ویلایی پر از مستخدم معامله کنیم، عیدها، سفر خارجه برویم! دلمان خوش باشد که در دادن مالیات سر دولت شیره مالیده‌ایم. یا دور زدن قوانین را خوب بلدیم! یا… نه، من هیچ وقت این آرزوها را ندارم. من می‌خواهم فقط عاشق خدا شوم آنقدر که خدا هم عاشقم شود آن وقت شاید مثل تو جان بازم ‌کند. شاید بتوانم واژهِ واژه دردهایت را بنویسم تا بفهمند چه می‌کشی بابا… آخ که چقدر درد می‌کشی بابا…

 

هوالمحبوب

«انّا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا»

صفحات روز نوشت‌هایم را مرور می‌کنم

ذیل همه تاریخ‌ها قرار نبوده من طلبه باشم

همه آن روزها

من هدف داشتم

برنامه هم داشتم

اما طلبه شدن در آن جایی نداشت

من یک مهندس بودم که

واژه‌های لاتین از بر می‌کرد

با نرم افزارهای از دور خارج شده

دست و پنجه نرم می‌کرد

تا خودش را اهل علم جا بزند

این اواخر ترجیح می‌داد نویسنده‌ای توانا

یا دست کم طراحی چیره دست شود!

مهندسی

که برای خالی نبودن عریضه

با خدا هم خلوتی داشت!

در همه آن روزها  

من مهندسی بودم

که حتی فکرش هم نمی‌کرد روزی

بنشیند پشت این صندلی

و ضرب ضربا ضربوا

صرف کند

 آن هم با این همه شور و شوق

همه آن روزها

منِ روشنفکرم همه زورش را می‌زد

که طلبه نشوم

شاید چون

می‌خواست همچنان بی‌قید و بند بمانم

لذت عبد بودن را نمی‌فهمید

یا از نگاه دیگران ترس داشت

از حرف و حدیثشان.

به خیالش، من

پشت کنکوری نبودم

عشق حوزه هم نداشتم

پی مدرک و کار هم نبودم

پس بهتر بود انصراف بدهم

اما نمی‌دهم!

روز مصاحبه وقتی می‌پرسند:

اگر رد شوی چه؟

باصراحت می‌گویم:

ناراحت نمی‌شوم!

به این امید که رد بشوم.

خبر پذیرشم را

که می‌شنوم

حالم بد می‌شود.

طلبه شدن یعنی به هم خوردن همه

برنامه‌هایی که داشته‌ام.

هفته اول ترم اول را نمی‌روم

اما نمی‌دانم چطور می‌شود که

سر یک هفته کوتاه می‌آیم

آن هم آزمایشی

یک هفته‌ای که می‌شود یک ترم

یک ترمی که می‌شود دو ترم.

و حالا

من یک طلبه‌ام

هر صبح به کبوترهایی که کنار گنبد

آرام گرفته‌اند

به کنجکاوی گنجشکها در حوالی حرم

چشم می‌دوزم.

به نجوای دل زائرها

به سلام‌های زیر لب

گوش می‌سپارم.

و در نگاه معصومانه طفلی

که بی‌محابا ضریح را در آغوش می‌گیرد

پی تو می‌گردم.

تویی، که در این نقطه از زمان

در این مکان عظیم پابندم کرده‌ای.

من یک طلبه‌ام

که تنها تو را می‌خواهد

همین …

«و اشرب قلبی…»

زفاک

96/2/5

 

 

 

 

هوالقریب

بهار فصل شهادت است، فصل پرکشیدن

از زمین دل کندن و به آسمان رسیدن

بهار، هر سال با شهادت آوینی آغاز می‌شود

و با چمران به پایان می‌رسد

جنوب که باشی

تا فکه و دهلاویه راهی نیست

اما نمی‌دانم چرا من از هر دو بازماندم

بعد از این همه سال که

چمران را واژه واژه خوانده بودم

و آوینی را حرف به حرف از بر کرده بودم

از استشمام بوی دهلاویه بازماندم

و در رمل‌های فکه قدم نزدم

حالا اسم جنوب که می‌آید

بوی بهار نارنج که می‌شنوم

صدای بلبل خرماها که بلند می‌شود

حسرتم دوچندان می‌شود

دلتنگی می‌آید مثل یک بغض سنگین

راه نفسم را بند می‌آورد

دست به قلم می‌شوم تا راهی بیابم

اما واژه‌ها هم پای یاری ندارند

انگار مثل غنچه‌های محمدی‌ باغچه بغ کرده باشند

و هوای باز شدن نداشته باشند

می‌دانی

این روزها غروب که می‌شود

غم غریبی میهمان دل واژه‌ها می‌شود

باز هوای مجنون می‌کنند

نهر خین و یاد مادران چشم انتظار

غروب شلمچه می‌خواهند

«یک سلام تا کربلا…»

طالب بی‌تابی اروند هستند

می‌خواهند در پیچ‌های فتح المبین ببارند

می‌خواهند تا ابد زمینگیر طلاییه شوند

در سه راهی شهادت جان بدهند

اگر بدانی چه حالی دارند واژه‌ها؟

مانده‌ام این روزها

چه کنم؟

با این همه حجم دلتنگی‌شان

تو بگو…

زفاک

96/1/23