هوالشهید

بی تو یتیم شده‌ایم سردار. می‌بینی حال دلمان را. کاش واژه‌ای بود تا عهدار بیان غممان ‌شود. کاش واژه‌ای بود تا کمی دردهایمان را به دوش بکشد. این روزها را چگونه تاب بیاوریم؟ نمی‌دانم با غم نبودنت چگونه سر کنیم؟ داغدار شده‌ایم. داغدار تو، مالک اشتر علی. کسی که حضورش برایمان نوید امنیت و آرامش بود. کسی که با بودنش دلمان قرص بود دشمن نمی‌تواند نگاه چپ به کشورمان بیاندازد. دلمان بی‌تاب شده است سردار. چشمانمان چشمه اشک است و قلبهایمان مملو از اندوه و غمی بی نهایت. مثل روزهای محرم بی‌قرار شده‌ایم. انگار کربلا دوباره تکرار شده باشد. با رفتن چه عاشورایی‌ کرده‌ای دلمان را. چه شوری به پا کرده ای سردار… برای ما تو تنها یک نفر نبودی، یک ملت بودی. خلاصه شهامت و غیرت همه مردان ایران. عصاره صلابت و شکوه. اسطوره ایمان و شجاعت پس حق داریم بی تو آرام نگیریم سردار. اما تو آرام بگیر. حالا نوبت تو است که آسوده چشم بر هم بگذاری. می‌دانیم حق نبود بعد از آن همه ایثار و جان فشانی مثل بقیه آدمها ساده از دنیا بروی. حق همه سالهای جهاد و مبارزه برای تو فقط شهادت بود. مرگی سرخ، شهادتی مظلومانه آن هم به دست شقی‌ترین انسانها و چه عزتی بالاتر از این. باید اربا اربا می‌شدی تا سربلندی شوی. باید با رفتنت همه آنهایی که در خواب غفلت بودند را بیدار می‌کردی. باید با رفتنت جان تازه‌ای به کالبدمان می‌بخشیدی. باید برای همیشه در قلبها جاودان می‌شدی و اینها همه جز با شهادت امکان پذیر نبود. حالا نوبت آسودگی تو است سردار. بعد از این همه شب بیداری و تلاش آرام بگیر. حالا نوبت ماست که چشم بیدار باشیم. ما باید جای تو به تلاش و تکاپو برخیزیم. باید پشت به پشت هم بدهیم و برای ایادی کفر رجزهای جانانه بخوانیم. حالا دیگر شعارمان نه ساز است نه تسلیم. ما تنها به نبرد با آمریکا می‌اندیشیم. باید خونبهای تو را مطالبه کنیم. باید آرزوی دیرینه‌ات یعنی آزادی قدس را رقم بزنیم. قسم به سرخی خونت که شجره خبیثه صهیونیسم را نابود می‌کنیم انشاءالله…

هوالشهید

این جراحت التیام نمی یابد

مگر با نابودی اسرائیل و آمریکا

هوالحبیب

فصل شیدایی لیلاها حکایت همراهی یا عدم همراهی شش شخصیت با امام حسین علیه السلام در حادثه کربلا است. البته شخصیت هفتمی هم در ابتدای کتاب معرفی می‌شود که به نظر خود نویسنده می‌آید. چراکه با هر یک از شخصیت‌ها همراه می‌شود و به فراخور موقعیت، بیان داستان را به عهده می‌گیرد. با خواندن کتاب مفهوم عاقبت به خیر و عاقبت به شری بیشتر از سایر مفاهیم در ذهن مرور می‌شود. مثلا فردی مثل “حر” با اینکه در جبهه دشمن قرار دارد و حتی کارش به بستن راه امام هم می‌رسد اما در نهایت به خاطر ادبش عاقبت به خیر می‌شود یا فردی مثل زهیر که از دیدار با امام فراری است و حتی پیرو عثمان است، در نهایت جز یاران امام قرار می‌گیرد. اما در مقابل افرادی مثل ضحاک بن عبدالله هم هست که برای یاری امام شرط می‌گذارد و در نهایت ظهر روز عاشورا در حالی که هیچ یار و یاوری برای امام نمانده دست از همیاریش برمی‌دارد و عاقبتی جز حیرت و حسرت نصیبش نمی‌شود. یا شبث بن ربعی که جز دعوت کنندگان امام به کوفه است اما در نهایت به هوای حکومت، همراهی سپاه عمر سعد را انتخاب می‌کند.

متن کتاب اگرچه نثر ادبی است اما تقریبا روان و شیوا نوشته شده است. کمتر واژه سخت و نامفهومی در آن دیدم. منتها برخی افعال ماضی نقلی بدون “است” آمده بود. ساختار کلی جمله‌ها گاه جابه‌جا شده بود مثلا فعل وسط جمله آمده بود (صدایی از بیرون سکون می‌پاشد به خیمه) یا قیدها در آخر جمله آمده بود مثل (و آتشی که در جان ضحاک زبانه می گیرد، هزار باره.) گاهی جملات ناتمام رها شده بود یا بین کلمات و عبارات یک پاراگراف سه نقطه زیاد وجود داشت.

روال کلی داستان یک شخصیت به گونه‌ای است که روایت اول شخص شروع می‌شود و گاهی وسط یا پایانش با سوم شخص ختم می‌شود. بین داستان، شخصیت‌ها گریزی به گذشته می‌زدند که اغلب کامل بیان می‌شود و بعد دوباره به زمان حال برمی‌گردد اما در مورد عمروبن قظفه وقتی ماجرای جنگیدنش را تعریف می‌کند یک عبارت از گذشته می‌گوید یعنی دیداری که با امام علی علیه السلام داشته و یک عبارت از زمان حال که در میدان عاشورا است. به نظرم این باعث سردرگمی خواننده می‌شود مثل خودم که ابتدا متوجه نشدم اما دوباره که خواندم فهمیدم. البته عبارتي هم بود که من نفهمیدم (بی درنگ عبیدالله بود که در کار خود تمام است، مکر و قساوت.)

هوالحبیب

برگرد

هر چند هیبتت

دل اهل حرم را لرزانده

و فرمانت

افزون کرده عطش اطفال را

برگرد

هر چند سیاهی سپاهت

بار غم نهاده باشد بر دل زینب

و زهر کلامت

 تلخ کرده باشد کام امام را

برگرد

که تو را آزاده نامیدند

و مطلع این غزل با نام تو رقم خورده است