هوالحبیب

وصال درد است

و فراق هم

کاش شق سومی قابل تصور بود

هوالحق

خوب که فکر می‌کنم می‌بینم حق با ابراهیمی‌زاده است. آدم باید خوب و بد دیگران را با هم ببیند. اوایل از استاد منطق خوشم نمی‌آمد. البته بعد از دو ترم هنوز هم به برخوردهای تندش انتقاد دارم. اما باید به نکته مهمی اعتراف کنم، اینکه بیش از پیش به دلسوزی و تلاشش برای تفهمیم مطالب پی برده‌ام. راستش هفته پیش در بحث اثبات عکس نقیض، مطلبی را برای چندمین بار توضیح داد، طوری که من یکی را کفری کرد! به نظرم برای سنگ هم این طور گفته بود حتما می‌فهمید!

وقتی این برخوردها را با دیگر اساتید مقایسه می‌کنم، نعمت وجود این استاد را بهتر و بیشتر درک می‌کنم. الحمدالله…

هوالحق

و قسم به سرخی دانه‌های انار

که خدایی جز “الله” نیست

هوالحبیب

“ز غمزه بر دل ریشم چه تیرها که گُشادی

ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری

که بویِ خونِ دلِ ریش از آن تراب شنیدم”

هوالحبیب

کاش یکی از این عصرهای پنج شنبه که پا تند کرده‌ام تا خود را به قرار هفتگی‌ در شرکت برسانم، مرا می‌خواندی سمت خودت. کاش مثل سال‌های دانشجویی قدم‌هایم را می‌بردی سمت آن راهروی بهشتی. حکماً شاهپسندها گل داده‌اند. حتماً بلبل‌خرماها عاشق‌تر شده‌اند. دلم پر می‌زند برای السلام علیکهایشان. دلم عجیب هوایی آن حوالی است. انگار قاعده هزار سال حرف روی دلم مانده باشد…