هوالحق
مجلسی‌ها مچکریم!
هوالحبیب
تو!
بنده‌های بهتر از من داری
اما من!
خدایی بهتر از تو ندارم…
هوالحبیب
بعید از تو که مرا رها کنی
حسین…
هوالحبیب
ما یک جمع بودیم.
یک جمعِ دیوانه.
یک افسرِ نازی بالای سرمان بود.
ما دیوانه‌ها
هر شب در اتاق گاز محبوس می‌شدیم.
باید تقلا می‌کردیم
باید یا در آن اتاق گاز می‌مردیم
یا می‌نوشتیم.
قرار بود نویسنده شویم
قرار بود “اسماء” شویم
اما…
حالا من تنهام.
نه اتاق گازی است
نه جمعِ دیوانه‌ای
و نه آن افسرِ نازی
انگار همه چیز خواب بوده
یک رویای نارس…
هوالحبیب
آخر شب است
قرآن را برمی‌دارم
باید سهمیه‌ام را بخوانم.
از کی شروع کردم؟
سال قبل شاید
یا قبل‌تر
نمی‌دانم
شاید آن زمان که قرآن سوزی باب شد
به جای آن رسم بد
من هم عهد کردم
دلم درد گرفته بود
زورم آمده بود
دستم به آنها نمی‌رسید
اما قرآن جیبی با جلد عنابی اینجا بود
بغل دستم.
از همان زمان زیپش را نبستم
حالا آخر شبی بازش می‌کنم.
می‌گردم لای صفحه‌ها
سرکافم را پیدا نمی‌کنم
گم شده است.
جایش گذاشتم؟
لای کدام صفحه
پای کدام آیه؟
نمی‌دانم.
مثل سین
سوغاتی سین بود این قرآن
قرآن جیبی با جلد عنابی
از کربلا آمده بود
با خجالت قرآن را گرفته بود سمتم
به خیالش چیز درخوری نیست
گرفته بودم با مهر
با مباهات
بهتر از این کجا پیدا می‌شد؟
رفقای خوبی بودیم
من و سین
اما کم کم گم شد
شاید بعد از رفتن…
انگار پای همان صرف و نحوها
تمام شد رفاقتمان.
نمی‌دانم چرا؟
من این همه سال راه آمدم
تنهای تنها
بی‌رفیق و همراه…
چهره‌اش توی ذهنم پر رنگ می‌شود
با همان حجب و حیا
با همان خال بزرگ کنار لبش
حالا آخر شبی
نمی‌دانم کجاست؟
پای کدام آیه
لای کدام صفحه
جامانده…