هوالحق

حب الوطن من الایمان

مرده باد نفس هایی که با خیال خام خیانت فرو برده می شوند.

نفرین بر چشم هایی که جلوه تماثل باطل هستند

و گوش هایی که صوت شیرین و کلام شیوای حق را نمی شنوند.

اف بر آن سرها که در آخور بیگانه فرو رفته

و جز چریدن هم و غمی ندارد.

پیشانی شان جای بوسه شیطان است منافقین

مرگ بر قلم هایشان که در بزم هرزگی قدم می زنند

و دمادم برای تعبیر رویای نابودی ایمان و یقین ما

دسیسه می چینند و نقشه می کشند.

اما نه کور خوانده اند

و الله خیر الماکرین است

و ما زنده ایم و تسلیم ناپذیر

زیر بار همه تحریم ها

نفس می گشیم در حریم ولایت

بگذار گلویشان بدرد از فریادهای ناحق

ما ثابت می کنیم فرزند خلف گذشتگانیم

خونمان با غیرت پدارنمان عجین شده است

ایران ملک و وطن ماست

از هر قوم و قبیله

با هر لهجه و زبان

حتی پیرو هر سبک و سلیقه سیاسی

در هر گوشه این خطه سرسبز که باشیم

قلبمان تنها مستعمره ولی فقیه است

و تا آخرین دم از آن دست نمی کشیم

ما برای دفاع از استقلال و آزادی مان باک نداریم

حتی تا پای گذشتن از سر و چان ایستاده ایم

شهادت اندیشه مکتبی است

که سینه به سینه به ما رسیده

آرمان و آرزوی ما چیزی چز

سربلندی و سرفرازی جمهوری اسلامی ایران نیست

پایان نوشت: ایران موجودی است که بر بال فرشتگان نشسته است

زفاک

94/6/12

وبلاگ:manvachamran.parsiblog.com

هوالشهید

می خواستم بنویسم نه به این خاطر که از بزرگی کارشان گفته باشم. نه، آدم خودخواهی مثل من از درک ایثارشان عاجز است چه رسد به وصف آن. یا از غمی که در نگاه مادری جاخوش کرده، اندکی بکاهم. یا از دردی که بر دل همسری سنگینی می کند قدری سبک کنم و یا خبر دهم از اندوهی که در کلام پدری جریان دارد، از شانه های لرزان همرزمی که مردانه ایستاد پای رفیقش اما… و از انبوه مصیبتی که این روزها آوار شد. چه کسی انکار می کند پلاسکو در خیابان جمهوری تهران فرویخته باشد؟ پلاسکو بر سر همه آوار شد. دل همه را آتش زد. همه خانه ها را داغدار کرد. همه کودکان را یتیم کرد. این آتش اشک همه را درآورد همه..

من نمی خواستم تنها برای زدن این حرفها نوشته باشم. نه، بیشتر می خواستم برای خودم بنویسم. برای خودی که گم شده است در هیاهوی این دنیای غریب و خبر ندارد از دل خیلی ها. بنویسم شاید حواسش کمی جمع شود و یادش نرود می شود این اندازه عاشق شد. می شود دل از دنیا کند و به زیبایی هایش پشت کرد حتی اگر گرمی نگاه همسری جوان باشد که صبحگاهی سرد و زمستانی بدرقه ات می کند. آرامش خانه ای که با آن خوشی، پدر و مادری که عمری پای بزرگ کردنت خون دل خورده اند و کودکی که معصومانه در خوابی ناز فرورفته است. آری می خواستم برای خودم بنویسم که بداند می شود دل به آتش زد، آن هم آتشی که می سوزاند حتی آهن را…

خدا این بار فرمان داد به آتش که بسوزاند و سرد و گلستان نشود اما نه مثل همیشه. این بار برای آدم هایی مثل من تا بفهمند عاشقی یعنی سوختن و خاکستر شدن برای خدا درست مثل پروانه در آتش…

زفاک

95/11/8

 

 

 

هوالله

خدا در قرآن به خیلی چیزها سوگند یاد می کند

به خورشید با آن همه نور

به شب آنگاه که جهان را می پوشاند

به روز آنگاه که روشن و فروزان می گردد

به صبح آنگاه که نفس تازه می کند

و به قلم و آنچه می نویسد

این هم ترازی یعنی قلم

عظیم است

عزیز است

آنقدر که خدا در کتابش از آن یاد کرده

و یک سهم از سوره هایش را به آن بخشیده

پس واژه ها جان دارند

نفس می کشند

و مهمتر اینکه حق دارند

و قلم رسول است

آنگاه که می نویسد

پس باید اندازه خورشید نورافشانی کند

به قاعده صبح تازگی ببخشد

و اندازه شب به اندیشه وادارد

من ایمان دارم

پس از این باب می نویسم

باشد که هدایت یابیم

به راهی که صراط است

و انتهایش بهشت برین

اگر خدا بخواهد