هوالحق

اولین درس استاد این است، روزی هزار کلمه! حتی مزخرفترین حرف‌ها. تحت هر شرایطی، فقط بنویسد منظم و همیشه. کاغذ و قلم را برمی‌دارم تا امر استاد را اجرا کرده باشم. بلکه این ذهن خاموش روشن شود. شروع می‌کنم به نوشتن. اما نه از مزخرفترین چیزها. برنامه‌های امروز که باید انجام دهم را می‌نویسم. درس‌هایی که خوانده‌ام و مهمتر اینکه خودم را مجبور کرده‌ام و سری به “لبخند انار” زده‌ام و بیست صفحه‌ای خوانده‌ام. بعد ازاین‌ها می‌روم سر برنامه‌های آینده و کارهایی که باید انجام بدهم را می‌نویسم. مثلاً اینکه از مسئول آموزش سوالاتم را بپرسم. موضوعی برای تحقیق این ترم دست و پا کنم و دست نویس مقاله بچه‌ها که تایپ شده را برگردانم و … دو صفحه‌ای می‌شود اما دلم را روشن نمی‌کند. نمی‌دانم نوبت خاطره‌نویسی که می‌شود اینطور درجا می‌زنم. حتی وقتی سری به سررسید آبی  دوران دانشگاه می‌زنم به همین منوال است. اینکه این ترم چند واحد دارم. چه پروژه‌ای انجام نشده. چند روز از عید باقی مانده! فرجه کی شروع می‌شود و … نمی دانم چرا هیچ جا از مرضیه ننوشته‌ام. شیرین کاری آز شیمی را شرح نداده‌ام! از خلق و خوی سونا حرفی نزده‌ام. حتی طاهره که دو سالی بیشتر همراهی‌مان نکرد را یاد نکرده‌ام. چرا از آن نمازی که با فاطمه در کویر خوانده بودیم چیزی ننوشته‌ام؟ از آن لحظه‌ایی که پاهای خسته‌مان را در آب قنات شستشو می‌دادیم. آن  پیرمردی که شیرین برای دست تکان داده بود. از جیپ سفید دانشکده!  آن همه لذت‌ها، دردها و رنج‌ها حق نداشتند چند سطری نوشته شوند. چرا آنقدر به منِ نویسنده‌ام ظلم کردم تا کارم به اینجا بکشد و حالا باید برای یافتن ردپای خاطره‌ای در ذهنم افسوس بخورم. چرا؟؟

زفاک

15/بهمن/96

هوالحبیب

دروغ چرا؟ وقتی شروع می‌کنم به خواندن سؤالات، وقتی بین دو گزینه وامی‌مانم که خُب حالا کدام جواب صحیح است و هر چه به ذهنم فشار می‌آورم پاسخ کمتری می‌یابم، ایمان می‌آورم که اشتباه بزرگی کرده‌ام. افسوس می‌خورم برای همتی که نکرده‌ام. کاش کمی به خود زحمت داده بودم و نگاهی هر چند گذرا به کتاب انداخته بودم! اما دیگر جایی برای ای کاش نیست. فرصت ها گذشته و دقایق‌ سوخته است و حالا زمان برداشت داشته‌هاست و پیروز از آن کسی است که کوشیده. من اما دست و ذهنم خالی است و نگاهم خیره به برگه پاسخ‌نامه و قلمی که نمی‌چرخد روی کاغذ…

حرف‌های میم در گوشم زنگ می‌زند. “روز قیامت هم همین است، آن روز هم می‌گوییم کاش کمی آدم بودیم و حواسمان جمع، کاش اما…”

زفاک

10/بهمن/96

هوالجمیل

روی پله اول پشت سر نفر جلویی منتظرم که گوینده رادیو می‌گوید: «مدیریت حوزه های علمیه…» کمی مکث می‌کنم و گوش‌هایم را تیزتر. اما وقتی اسم شهرستان اردکان و میبد را می‌شنوم. نفسم را عمیق می‌کنم و خودم را مصمم از پله بعدی بالا می‌کشم. اتوبوس خلوت است و جا برای نشستن فراوان. روی یکی از صندلی‌ها می‌نشینم همین‌طور که به اطراف چشم می‌گردانم. نگاهم با نگاه سین تلاقی می‌کند. از شدت سرما در خود فرورفته و کز کرده است. سلام و احوال‌پرسی می‌کنم. واژه‌ها در هاله‌ای از هرم نفسش به گوشم می‌رسند. کتاب را از کیفم بیرون می‌کشم و سرگرم خواندن می‌شوم. هرازگاهی هم به اطراف نگاهی می‌اندازم تا از زیبایی برف باریده شده محروم نشوم. وقتی به ایستگاه امامزاده می‌رسیم با نگاه سین بلند می‌شوم. موقع پیاده شدن مطهره را هم می‌بینم. سه تایی راه می افتیم سمت امامزده. روبه‌روی گنبد که می‌رسیم پاسست می‌کنیم. سین سرش را به حالت تعظیم پایین می‌آورد و بعد از سلام می‌گوید: «صبح برفی‌تان به خیر آقا!» من همین‌طور که نگاهم به گنبد است و بین نقش و نگارهای فیروزه‌ایش دنبال سفیدی برف می‌گردم، سلامی زیر لب می‌دهم. مطهره هم سلامش را می‌دهد. باد سردی می‌وزد و ما برای در امان ماندن از سوزش، پاتند می‌کنیم سمت ورودی حوزه. سین دلش نمی‌آید تا در صحن هستیم غرهایش را نزند. با لحن ملتمسانه‌ای می‌گوید: «خدایا چه می‌شد برف بیشتری روی زمین نشسته بود و حالا ما زیر پتوهایمان خوابیده بودیم!» مطهره هم شروع می‌کند به جواب دادن و استدلال ردیف کردن. من اما فارغ از بحث آن‌ها غرق دانه‌های ریز برفی شده‌ام که یکی یکی جاخوش می‌کنند روی سیاهی چادرم. با خودم می‌گویم: « الله اکبر از این همه زیبایی از این همه نظم…» انگار هر کدامشان آیه‌ای از زیبایی خدا هستند و داد می‌زنند هو الجمیل. و من از همصدایی‌شان مملو از وجدی وافر می‌شوم…

زفاک

9/بهمن/96

هوالحبیب

 هشتمین روز ماه بهمن است. آسمان ابری و هوا به شدت سرد! صدای هوهوی باد و برخورد دانه‌های باران به شیشه در هم پیچیده است. کلاغی که گویا روی بلندترین شاخه کاج مدرسه نشسته غار غاری سرمی‌دهد تا سکوت درخت‌ها را شکسته باشد. همیشه از سرما بدم می‌آمده. از آسمانی که پر از ابرهای خاکستری است. این طور مواقع حس غم انگیز بعد از یک امتحان سخت را پیدا می‌کنم. کمتر از دو روز دیگر المپیاد است و من تقریبا هیچ چیز نخوانده‌ام! خسته‌ام. تنم انگار گر گرفته باشد. گوشه‌ی چشم‌هایم می‌سوزد. گلویم تیر می‌کشد. شاید سرماخورده‌ام. حوصله خواندن ندارم. حتی انگیزه‌ای برای ورق زدن کتاب‌ها. انگار خاکستری‌ترین روزهای تحصیلم را می‌گذرانم. ‌در عوض دلم می‌خواهد بنشینم بغل بخاری، پتو را تا خرخره‌ بالا بکشم و فارغ از عالم و آدم، کتاب‌های غیردرسی بخوانم، مثلا منِ او، قدیس، کشتی پهلو گرفته، شاه بی‌شین! انگار من استادیارم به خواب زمستانی رفته است. امروز حتی نمره بیست و نیم روان‌شناسی و لبخند رضایت استاد هم در او رغبتی ایجاد نکرد، کم کم دارم نگرانش می‌شوم. نمی‌دانم عوارض تن آسایی است یا به قول رضوان چشم خورده‌ام. اگر این وضع ادامه پیدا کند چه می‌شود؟ باید به هما بگویم بجای مهدیه مرا پشتیبانی کند!!

زفاک

8/بهمن/96

هوالمحبوب

همه ترسم این است که نتیجه منفی باشد. آن وقت یک شکست دیگر به شکست‌های قبلی اضافه می‌شود. چیزی که من از آن بیزارم. انگار بلد نیستم موفقیت‌هایم را ببینم. چشم‌هایم دنبال شکست می‌گردد .گاهی وقت‌ها ترس از این چهار حرف به اندازه‌ای هست که باعث می‌شود از خیر تجربه‌های جدید بگذرم. شاید هم دلیلش کمال‌گرایی مفرط است. به هر حال باید با خودم کنار بیایم. باید منطقی باشم. دست از خیالبافی بردارم و واقع‌نگر شوم. قرار نیست همه آدم‌ها در همه کارها موفق باشند. باید شکست را پذیرفت و آن را مقدمه پیروزی کرد. قرار بود از تجربه دانشگاه استفاده کنم. پس نباید از این سوراخ دوبار گزیده شوم. باید شجاع باشم و برای یکبار تصمیم بگیرم. تصمیمی که آینده را می‌سازد.

زفاک

7/بهمن/96