هوالحبیب

دست و دلم به کار نمی‌رود. به خودم می‌گویم چه فایده تو هر چه هم تلاش کنی باز به آن چیزی که باید برسی نمی‌رسی. دنیا دنیای بی عدالتی است. دنیای چهاردرصدی‌ها. انگار از ازل همین بوده است. کسی که پولش بیشتر بوده امکانات بیشتری هم داشته. علمش هم بیشتر بوده جایگاهش هم بالاتر بوده… پابرهنه‌ها همیشه آن پایین‌ها بوده‌اند. تنها کاری که می‌توانی بکنی این است که تن بدهی به این سرنوشت محتوم. به اینکه همه امیدهایت را خاک کنی و کاخ آرزوهایت را نابود. تقلا کردن بی‌فایده است. زحمت بیهوده است بر خود…

هوالحبیب

دارم خواب مستثنی می‌بینم در مفرغ بودنش حیرانم که صدای مادر رشته افکارم را پاره می‌کند. بعد صدای گوشی علیرضا هم اضافه می‌شود. چشم‌هایم را که باز می‌کنم تازه می‌فهمم وقت خوردن دارو است. ساعت سه بامداد است. یک عدد استامینوفین می‌گذارم روی زبانم و لیوان آب را سر می‌کشم پشت سرش یک نصفه قاشق شربت و دوباره ته مانده لیوان آب. سرم هنوز سنگین است و احساس تب دارم. در رختخواب دراز می‌کشم. چشم‌هایم را می‌بندم تا دوباره خوابم بگیرد اما افکارم در هم است. خوابم نمی‌برد. شروع می‌کنم به ذکر گرفتن “یا کاشف الکرب عن وجه …” بعد یاد افلاطون می‌کنم، یاد اردوئی، یاد میراسماعیلی… شاید خواب هستند شاید هم مثل من دست به دعا برداشته‌اند شب امتحان است دیگر…

زفاک

11/اسفند/96

نمی‌دانم آن زمان

 که فرشته‌هایت

آن‌هایی که عقل محض بوده و هستند

و جز سجده هیچ نکرده‌اند

و جز خیر هیچ نیاندیشیده‌اند

و همواره بند‌بند وجودشان از بیم تو لرزیده

در همهمه محشر وقتی

زبان به

“لاعبدناک حق عبادتک”

می‌گشایند

برای مثل منی

با این همه منیت و خودبینی

چه حرفی می‌ماند

جز شرمساری…

زفاک

10/12/96

هوالحبیب

یزدانی پشت خط است. می‌گوید: «من و رضوان برای ساعت 7:10 فردا قرار گذاشته‌ایم تو نمی‌آیی؟» می‌گویم: «نه! من که چیزی نخوانده‌ام.» می‌گوید: «خب شبی بخوان.» اما من اصلا حوصله‌اش را ندارم. کمی من من می‌کنم. دلیلی نمی‌بینم در یک امتحان اجباری شرکت کنم. آن هم وقتی هیچ آمادگی برایش ندارم. تازه این همه راه را باید تا آن سر شهر بروم و وقت صرف کنم که چه؟! به یزدانی می‌گویم: «فکر نکنم اما اگر قرار شد تا 7:10 خودم را می‌رسانم.» چند دقیقه بعد از قطع تماس حرف‌هایم را با خودم یک کاسه می‌کنم و  از لیست کارهای فردا خطش می‌زنم. می‌ماند کلاس داستان نویسی که آن هم فاتحه‌اش را یک هفته پیش خوانده‌ام. پس بهترین کار برای فردا این هست که مطالب مهم را مرور کنم. سری به کتابخانه بزنم. کتاب‌های امانتی را پس بدهم و وقتی دارم از کنار قبرستان می‌گذرم فاتحه‌ای نثار رفتگان کنم و طلب دعایی. خدا را چه دیدی شاید اسم هر چهارنفرمان جز قبولی‌ها شد. اگرچه این روزها  سعی داشتم «لا امر لی مع امرک» را تمرین کنم. شاهدش هم این است که تا همین الان برای روز جمعه هزار جور فکر کرده‌ام. مثلا اگر یک اتفاقی بیافتد چه؟! اگر به هر دلیل به  جلسه نرسم یا دیر برسم و راهم ندهند. اگر سوالات سخت باشد اگر گیج شوم اگر مطالب را فراموش کنم یا مردد شوم. اگر استرسم بالا برود. اگر بقیه قبول بشوند و من نشوم. اینها و هزار اگر دیگر برای محقق نشدن نتیجه مطلوب کافی است!! و من در طی این چند روز حسابی به آن فکر کرده‌ام و هر بار در پاسخ دلم آرام بوده است!! شاید چون می‌دانم هر اتفاقی که تو اراده کنی محقق می‌شود. پس جز اینکه بگویم و «لا قوه لی علی خروج من سلطانک» نمی‌ماند. تنها دلخوشی‌ام به این است که تلاشم را کرده‌ام. همین…

زفاک

9/بهمن/96

هوالحبیب

دلم می‌خواست این چند روز زمان مثل برق می‌گذشت. حوصله ورق زدن و فکر کردن ندارم حتی انگیزه‌ای برای تلاش کردن.