هوالحق
ده دور منطق خواندن راحتر از یک دور خانه تکانی است!!!
هوالحبیب
راستش حسودیام میشود به افلاطون که شاید الان گوشهای از حریم تو خلوت کرده است. به استاد ساروخانی که در آیندهای نزدیک به تو میرسد. حسودیام میشود چون برای من یک آرزوی زیبا اما دست نیافتنی شدهای. یک خیال شیرین که تنها در ذهن هستی. انگار قرار نیست به واقعیت تبدیل شوی. انگار قرار نیست من هم مثل هزاران نفر دیگری که میآیند روی زمینت قدم میزنند. نفس میکشند. جان میگیرند. زنده میشوند، زنده شوم. میدانم قرار نیست تو کوچک شوی. تو همیشه بزرگی به اندازه قطره قطره خون حسین شهید. تو اندازه علی اصغر، اکبری. میدانم حق با حافظ است. جایی که زمینش چشمهای عباس را در آغوش کشیده باشد، به آسانی حاصل نمیشود. این من هستم که باید بزرگ شوم. عاشق شوم. خالص شوم. آنقدر که گامهایم لیاقتت را داشته باشد. اندازهای که هرم نفسهایم حریمت را آلوده نکند. باید دست بجنبانم. باید تکانی بخورم. دارد دیر میشود. سالهای جوانی پاتند کردهاند، بهار نزدیک است…
زفاک
23/اسفند/96
هوالحبیب
آن روز وقتی شیرین پایاننامه را باز کرد اولین اشکالی که گرفت از تو بود. آدم بدی نبود. اهل پیر و پیغمبر بود، حتی در دل جنگلهای اروپا حجابش را نگه داشته بود. کربلا هم رفته بود. خودش میگفت. آن روز که من و فاطمه عقب جیپ دانشکده نشسته بودیم و او بغل دست راننده جاخوش کرده بود و دل کویر را با نگاهش میشکافت. میگفت کربلایش را از زیارت عاشوراهای مابین نماز گرفته است. با این همه آن روز برایش سخت آمده بود وقتی دیده بود پایاننامهام را به تو و رفقایت تقدیم کردهام. من با اینکه بغض آمده بود در گلویم اما اشکهایم را نگه داشته بودم. مثل همیشه واژههایم ته کشیده بود. نتوانسته بودم حرفی بزنم. از تو دفاع کنم. از رفقایت، از خمسه گمنامی که تنها دلخوشی من در دانشگاه بود. اما زیر بار حرفش هم نرفته بودم. هیچ وقت دلیل رفتارش را نفهمیدم. نمیدانم، شاید هیچ وقت پایش به حرم الشهدا باز نشده بود. شاید طعم عشق تو را نچشیده بود که این اندازه تلخ شده بود. شاید چشم انتظاری مادران را ندیده بود. شاید خستگی یک پدر را درک نکرده بود. شاید هیچ وقت برادری نداشت که از دوریاش دلتنگ شده باشد. شاید هیچ وقت طعم تلخ بیپدری را نچشیده بود. نمیدانم شاید هم مثل خیلیها فکر میکرد دانشگاه محل علم است نه جای آرمیدن امثال تو…
زفاک
22/اسفند/96
هوالحبیب
دستت را بگذار روی قلبم
نه تاب ماندن دارم
نه پای رفتن
…
هوالحبیب
نمیدانم شاید این قرار هر روزه اوست. اینکه پیش از کلاس و دور از چشم همه بیاید بایستد روبهرویتان و زل بزند به گنبد. لبهایش آرام تکان بخورد و قطره اشکی روی گونههایش جاری شود. حسودیم میشود به این عرض ارادتهای خالصانه و دلبرانهاش. دلم میسوزد برای خودم برای این همه پرهیز. برای این همه فاصله که افتاده است بینمان. خراب کردهام این روزها و شما بهتر از همه میدانید آقا! خستهام از خودم از این دور باطلی که به راه انداختهام. کاش راه گریزی بود…
زفاک
21/اسفند/96