هوالحبیب

لم داده بودیم به صندلی سرویس

سین رو به من سرخوشانه خوابش را تعریف می‌کرد

و من عقلم بین همه تعبیرها

به شب بیست و یکم و ایوان نجف قد نمی‌داد..

امروز همه چیز تمام شد!

تنها راه تعبیر خواب محدثه هم به بن بست رسید

مگر اینکه شما بخواهید

و “من حیث لایحتسب" دوباره نازل شود…

هوالحبیب

سرم را بالا می‌گیرم. از پشت شیشه آشپزخانه چشمم می‌افتد به ماهی که تا کامل شدنش چیزی باقی نمانده است. لقمه غذا در دهانم می‌ماسد. یادش بخیر! چه شب‌هایی که با همین ماه واژه واژه با تو همراه می‌شدم. و صبح روز بعد در راهروی دانشکده وقتی آمدن دکتر را با فاطمه کشیک می‌دادیم، شرح می‌دادمت. و فاطمه چقدر ذوق داشت برای شنیدنت. و من چه وجدی داشتم برای گفتنت… خوشی آن روزها به تو بود. تویی که با بهار آغاز می‌شدی و با همان بهار پایان می‌گرفتی.

راستی چرا این روزها نیستی؟!

هوالحق

این حکایت همه دانه‌هاست:

شکافتن پوسته خودخواهی‌ها

عبور از سختی‌ها

و رسیدن به نور

…

هوالحق

“اللهم انی اعوذ بک

من هیجان الحرص

و سوره الغضب

و غلبه الحسد

و ضعف الصبر

و قله القناعه…”

هوالحبیب

اصلا بی‌خیال حرف‌های من. بیا این روزهای باقی مانده را دست به دعا برداریم برای آن دخترک که لهجه‌اش به آذری می‌زد. یادت هست؟ نشسته بودم روبه‌روی آسانسور. کف پاهایم ذق ذق می‌کرد. نفسم به زور بالا می‌آمد؛ از منفی دو تا طبقه سه خودم را یکسره دنبال میراسماعیلی کشانده بودم و حالا نای حرف زدن نداشتم. نمی‌دانم در صورتم چه دید که سر صحبت را باز کرد. وقتی گفت پول را برای زیارت کربلا می‌خواهد، دلم هری ریخت، یادت هست… بیا برای او ذکر بگیریم. حکما دلش اندازه دل این روزهای سین شور زیارت دارد…