هوالحبیب

عجب روزگاری است. فکرش را بکن، زمانی که ما زیر سقف خانه‌هایمان، کنار خانواده‌هایمان و در کمال آرامش، به قاب تلویزیون چشم دوخته بودیم و برای گرفتن سه امتیاز از حریف لحظه شماری می‌کردیم.  آنها غریبانه، به دور از خانه و خانواده، جان سپردند. حتی صدای آخرین نفس‌هایشان بین همهمه شادی‌هایمان گم شد…

شهادتتان مبارک! دعا کنید نمک نشناس نشویم…

هوالحبیب

لم داده بودیم به صندلی سرویس

سین رو به من سرخوشانه خوابش را تعریف می‌کرد

و من عقلم بین همه تعبیرها

به شب بیست و یکم و ایوان نجف قد نمی‌داد..

امروز همه چیز تمام شد!

تنها راه تعبیر خواب محدثه هم به بن بست رسید

مگر اینکه شما بخواهید

و “من حیث لایحتسب" دوباره نازل شود…

هوالحبیب

سرم را بالا می‌گیرم. از پشت شیشه آشپزخانه چشمم می‌افتد به ماهی که تا کامل شدنش چیزی باقی نمانده است. لقمه غذا در دهانم می‌ماسد. یادش بخیر! چه شب‌هایی که با همین ماه واژه واژه با تو همراه می‌شدم. و صبح روز بعد در راهروی دانشکده وقتی آمدن دکتر را با فاطمه کشیک می‌دادیم، شرح می‌دادمت. و فاطمه چقدر ذوق داشت برای شنیدنت. و من چه وجدی داشتم برای گفتنت… خوشی آن روزها به تو بود. تویی که با بهار آغاز می‌شدی و با همان بهار پایان می‌گرفتی.

راستی چرا این روزها نیستی؟!

هوالحق

این حکایت همه دانه‌هاست:

شکافتن پوسته خودخواهی‌ها

عبور از سختی‌ها

و رسیدن به نور

…

هوالحق

“اللهم انی اعوذ بک

من هیجان الحرص

و سوره الغضب

و غلبه الحسد

و ضعف الصبر

و قله القناعه…”