هوالباقی

دیروز با همه حال‌های خوب و خوشش یک خبر بد داشت. خبری که تلخی‌اش شیرینی همه خوشی‌ها و خنده‌های سه نفره‌مان را برد. آقای دکتر حکیمی جز آن اساتیدی است که هیچ وقت چهره محجوب و لحن آرامش از ذهنمان نخواهد رفت. حتی اگر مرگ چنین قصدی برای او داشته باشد

روحش را به تو می‌سپاریم…

هوالحبیب

وصال درد است

و فراق هم

کاش شق سومی قابل تصور بود

هوالحق

خوب که فکر می‌کنم می‌بینم حق با ابراهیمی‌زاده است. آدم باید خوب و بد دیگران را با هم ببیند. اوایل از استاد منطق خوشم نمی‌آمد. البته بعد از دو ترم هنوز هم به برخوردهای تندش انتقاد دارم. اما باید به نکته مهمی اعتراف کنم، اینکه بیش از پیش به دلسوزی و تلاشش برای تفهمیم مطالب پی برده‌ام. راستش هفته پیش در بحث اثبات عکس نقیض، مطلبی را برای چندمین بار توضیح داد، طوری که من یکی را کفری کرد! به نظرم برای سنگ هم این طور گفته بود حتما می‌فهمید!

وقتی این برخوردها را با دیگر اساتید مقایسه می‌کنم، نعمت وجود این استاد را بهتر و بیشتر درک می‌کنم. الحمدالله…

هوالحق

و قسم به سرخی دانه‌های انار

که خدایی جز “الله” نیست

هوالحبیب

“ز غمزه بر دل ریشم چه تیرها که گُشادی

ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری

که بویِ خونِ دلِ ریش از آن تراب شنیدم”