هوالحبیب
چه می‌شود کرد
دل هست دیگر

با عقل میانه‌ای ندارد
گاهی هوایی می‌شود
مثل این روزها…
من

دستم از آغوش ضریح کوتاه هست
به دامن تو هم که نمی‌رسد
من

این روزها

مانده‌ام چه کنم
با این دل هوایی
با این جان خسته
با این واژه‌های از نفس افتاده
تو

بگو
با این همه دوری
با این همه فاصله چه کنم؟

هوالحبیب

بالاخره بعد از چند ماه امشب تونستم طرح رو کامل کنم.

باید اعتراف کنم نویسندگی واقعا عرق‌ریزان روح هست؛ اما در کنار سختی‌هاش شیرینی خاصی هست.

اینکه یه شخصیت خلق کنی خیلی لذت‌بخش هست

اصیکم بالنویسندگی

هوالحبیب

نه اینکه نسبتی با تو داشته باشم

اما همیشه خودم را یکی از نزدیکانت می‌دیدم

یکی از همان‌هایی که منتظرند

یکی از همان‌هایی که شب‌ و روز ندارند

و چشم به راه یک حرفند

اگر بدانی چقدر سخت است چشم انتظاری

اگر بدانی چقدر تلخ هست معلق بودن بین مرگ و زندگی

اگر بدانی چقدر گزنده هست زبان آدم‌ها

راستی می‌دانی…؟

می‌دانم..

می‌دانی…

بهتر از من

بهتر از همه آن‌هایی که منتظرند…

هوالحبیب

کسی چه می‌داند

شاید یکی از همین شب‌ها به خوابم آمدی

بال‌های چادرت را بر سرم کشیدی

و من از عطر یاس‌ها مدهوش شدم

کسی چه می‌داند

شاید یکی از همین شب‌ها به خوابم آمدی

و مرا هم با خودت به ابدیت ابدی

به مکان بی‌مکانی

به زمان بی‌زمانی

به سمت خودش بردی…

هوالحق

خوش خیال بودم. فکر می‌کردم فقط استادهای دانشگاه هستن که چشم دیدن هم رو ندارن. علمشون رو از همه حتی دانشجوها دریغ می‌کنن. تو مقالاتشون دروغ تولید می‌کنن. با هزار ترفند رقبا رو کنار می‌زنن تا فقط خودشون دیده بشن و هزار بی‌اخلاقی دیگه. شاید یه دلیل هم که وارد حوزه شدم دیدن همین بی‌اخلاقی‌ها بود؛ اما الان تازه دارم می‌فهمم چقدر ساده بودم. چقدر اشتباه فکر می‌کردم، آدم می‌تونه آخوند باشه، می‌تونه استاد حوزه باشه و حتی می‌تونه عالم هم باشه؛ اما باز هم بی‌اخلاق باشه. می‌تونه خیلی شیک و قشنگ استادهای دیگه رو بکوبونه، تحقیرشون کنه فقط به خاطر اینکه با هم تو یه جناح نیستن!