هوالحق
با یک گلوله جان یک نفر را می‌گیرند
اما امان از واژه‌هایشان…
با هر کدام هزاران ذهن را ترور می‌کنند!
هوالحبیب
کاش باران ببارد امروز…
هوالحبیب
دلم پر از غم می‌شود
وقتی فکر می‌کنم
روزی می‌آید
که این روضه‌ها هست
و من نیستم…
هوالحبیب
دلم پُر است.
پوستر حرم را از روی دیوار برمی‌دارم.
نمی‌دانم چرا
شاید هم می‌دانم…
می‌دانم و خودم را به آن راه می‌زنم!
انگار طلبکارم
مثل همیشه…
یکی درونم فریاد می‌زند:
پس آن واسطه فیض بودن کجاست؟
آن قوس صعود و نزول کو؟
و من، لال شده‌ام
آن همه علم و اندوخته
آن همه استدلال و دلیل
رنگ باخته‌اند
می‌بینی؟
یک چیزی کم هست
مثل همیشه…
هوالحبیب
دلم تنگ شده هست برای بچگی‌هایم. برای سادگی روزهای کودکی‌ام. برای بوی آبگوشت روز عید مرتضی علی. همیشه عید غدیر برای ما عیدِ مرتضی علی بود. نمی‌دانم چرا اسمش را این گذاشته بودند. من بچه بودم. ساده بودم. از این چیزها سردرنمی‌آوردم. فقط می‌دانم روزهای خوبی بود. شب عید توی خانه عمو حسن دیگ آبگوشت را بار می‌گذاشتند. وسط حیاط روی آجرهای اجاقی که با کنده‌های چوب گر گرفته سرخ شده بود. همه جمع می‌شدند. همه عموها و عموزاده‌ها. تا صبح بالای سر آبگوشت بودند. باغ وقفی بود و بزرگ. هر کسی سهمی داشت برای وقف. کسی پول نخود‌ها را می‌داد. کسی گوسفندش را می‌خرید. کسی نان و مخلفاتش را فراهم می‌کرد. هر کس سهمی داشت از مهر. از ارادت. من با همه بچگی‌ام می‌فهمیدم وقف بهانه بود. اصل عشق بود. مهر بود عرض ارادت بود…
توی ذهنم مرور می‌کنم گذشته‌ها را. عید مرتضی علی بوی گل محمدی می‌دهد. بوی اردیبهشت. بوی دسته‌های گل سرخ. مزه شیرین پرچم‌های پیچ امین‌الدوله دوباره میاد توی دهانم. خودم را می‌بینم قاطی بچه‌های فامیل که اول صبحی صف کشیده‌اند برای بردن سهم همسایه‌ها. سهم مهربانی، سهم عشق و ارادت…
#امام_ابرار