هوالحبیب
دم رفتن بود. دلم شور می‌زد. اما کاری از دستم برنمی‌آمد. دلم می‌گفت نه اما زبانم راه نمی‌برد. همه خداحفظی کردند. من هم. روسری سفید صورت پر چین و چروکت را قاب گرفته بود. چهره‌ات زردتر از همیشه به نظر می‌رسید. پیراهن گل‌گلی به تنت زار می‌زد. بغلت کردم. نحیف‌تر از همیشه بودی. برایم جای مادربزرگ ندیده را داشتی. با لبخندهایت. با قربان صدقه رفتن‌هایت. با غصه خوردن‌هایت. چاره‌ای نبود انگار. باید دل می‌کندم. باید می‌رفتی. قرار بود زائر حضرت مادر باشی…
چشم به راه ماندم. همه آمدند. یکی یکی. تو اما بینشان نبودی. گفتند رفتی برای همیشه. باورم نمی‌شد. حسرت به دل ماندم. تو جان داده بودی در غربت. لب تشنه. رفته بودی پیش حضرت مادر برای همیشه. دلم آرام نشد. آخرش بی‌مزار ماندی…