هوالحبیب

دلگیرم از آدم‌ها؛ نمی‌دانم. شاید هم دنیا دلم را زده‌. شاید هم از خودم دلگیرم. نمی‌دانم.

آدم یک وقت‌هایی حالش خراب می‌شود. همین اندازه می‌فهمد که چیزی سر جایش نیست. چرایش را نمی‌داند. می‌شود تو هم نپرسی چرا.

مثلاً فکر کن بار همه‌ی عالم را گذاشتند روی دوش‌هایم. فکر کن با پاهایم، پیاده همه‌ی دنیا را گز کردم، حالا بی‌رمق، بی‌جان، نشسته‌ام روبه‌رویت. زل زده‌ام به چشم‌هایت. مثل همیشه طلبکارم.

می‌خواهم سنگ صبورم شوی. می‌خواهم همه این روزها را برایت ببارم؛ فقط پیش تو. می‌خواهم پابه‌پای واژه‌ها، این همه دوری را زار بزنم.

می‌شود پا درمیانی کنی؟ می‌شود دستم را بگذاری در دست‌های خدا.

هوالحبیب

نمی‌دانم از کجا آوردم. لای کدام کتاب یا مجله بود. توی کدام برنامه یا همایش گرفتم. فقط می‌دانم چند سالی هست پشت قفسه کتابخانه چسبانده‌ام.

وقت‌هایی که دلم از دعوای چپی‌ها و راستی‌ها می‌گیرد؛ وقت‌هایی که حرف هیچ‌کدام را نمی‌فهمم؛ وقتی فکر می‌کنم انقلاب شده گوشت قربانی دست هر کدام. روبه‌روی این عکس می‌ایستم. به آن زل می‌زنم. مطمئن می‌شوم سایه‌ی شما روی سرمان است. دلم به بودن‌تان قرص می‌شود؛ مثل دل این پسرک سیه‌چرده، این بسیجی صاف و ساده. حالت صورتش را می‌بینید؟ اشک‌هایش داد می‌زند چقدر توی دل لحظه‌ها را شمرده تا به اینجا رسیده؛ به لحظه‌ی دیدار.

می‌دانید آقا! نه فقط من، که همه‌ی آدم‌های معمولی، اندازه‌ی او دوست‌تان داریم. ما منظورم ما انقلابی‌هاست. آدم‌هایی که از سیاسی‌زدگی بدمان می‌آید. اهل هیچ گروه و جناحی هم نیستیم. ماهایی که همیشه مشتاق وقت دیداریم. همیشه هم جای‌مان پشت نرده‌هاست. اندازه هیچ‌کدام از مسئولین چپی و راستی دست‌مان به شما نمی‌رسد. اسم‌مان توی هیچ لیست سفیدی هم نیست. ما آدم‌های کوچه‌وبازاری که بین‌مان با حجاب و بی‌حجاب است؛ مذهبی و غیرمذهبی؛ پیر و جوان، زن و مرد، همه‌مان اندازه‌ی او دوست‌تان داریم. همه‌مان جان‌فدا هستیم.

می‌دانید آقا! هر که هر چه می‌خواهد بگوید. گوش‌مان به شماست. هنوز هم شما را توی همین لباس خاکی بسیجی می‌بینیم. برای ما شما هنوز همین فرمانده چهل‌وخورده‌‌ای ساله هستید، با همین محاسن بلند و مشکی، با همین نگاه نافذ و مهربان، با همین صورت به خنده وا شده و همین اندازه مطمئن و پرتوان.

شما تا ابد فرمانده‌ی قلب‌های ما هستید…

#به_قلم_خودم

#نقد

هوالحق

نمی‌دانم قیافه‌اش چطوری بود. به پدرش کشیده بود یا مادرش؟ موهایش لخت و بور بود یا سیاه و وزوزی؟ مژه‌هایش برگشته و بلند بود یا کوتاه. نمی‌دانم چشم‌هایش چه رنگی بود؟ عسلی؟ یشمی؟ آبی یا مشکی؟ رنگ پوستش سبزه و نمکی بود یا سفید و آفتابی؟

شاید پوستش هنوز سرخی روزهای نخست تولد را داشت. شاید موهای جنینی‌اش هنوز نریخته بود. راستی وقتی خوابش می‌برد از آن لبخندهای دلبرانه می‌زد؟ آنقدر که فکر کنی حکما فرشته‌ها دست به دستش می‌دهند.

می‌دانی رفیق تقصیر من نبود. از پشت آن همه چسب و باند که صورتش را پوشانده بود نمی‌شد اینها را حدس بزنم. اصلا به خیالم درجه سوختگی آنقدر بالا بود که چیزی نمانده بود.

می‌گفتند تازه دو ماهش تمام شده. می‌دانی رفیق! دو ماه عمری نیست؛ حتی برای اینکه بچه سر و شکل ثابتی پیدا کند. نوزادها دائم قیافه‌ عوض می‌کنند.

می‌بینی رفیق! نامردها مهلت ندادند. هیزم این جنگ را آمریکایی‌ها هم‌آوردند. اسرائیلی‌ها هم کبریت کشیدند. آتشی به اندازه دوازده روز زبانه کشید. غنچه‌های زیادی سوخت. آرزوها و امیدهای طایفه‌های زیادی پرپر شد. رایان فقط یکی از آن جمع بود. جمعی که هنوز به پایان نرسیده.

می‌بینم و می‌سوزم. زیر لب آرزوی مرگ می‌کنم برای رژیمی که اینقدر کثیف و بی‌رحم است. نظامی که جز منافع خودش چیزی نمی‌بیند. اندیشه‌ای که به نوزادها هم امان نمی‌دهد.

#به_قلم_خودم
#معنی_مرگ_بر_آمریکا

اینجا کربلاست
و امروز عاشورا
یادت باشد رفیق!
نمی‌شود در سپاه حسین باشی
و برای یزید دل بسوزانی

#به_قلم_خودم