هوالحبیب
بچه بودم
ساده بودم
فکر می‌کردم مثل پدر و مادرم
وقتی ببینید
پا به زمین می‌زنم
وقتی ببینید
طوری اشک می‌ریزم
که چشم‌هایم کاسه خون شده است
دلتان به رحم می‌آید
اما…
موضوع: "مخاطب خاص"
هوالحبیب
چه می‌شود کرد
دل هست دیگر
با عقل میانه‌ای ندارد
گاهی هوایی می‌شود
مثل این روزها…
من
دستم از آغوش ضریح کوتاه هست
به دامن تو هم که نمی‌رسد
من
این روزها
مانده‌ام چه کنم
با این دل هوایی
با این جان خسته
با این واژه‌های از نفس افتاده
تو
بگو
با این همه دوری
با این همه فاصله چه کنم؟
هوالحبیب
سلامم را از همان سر خیابان می‌دهم
می‌شنوی
جواب می‌دهی
و مثل همیشه نمی‌شنوم
می‌بینی رفیق!
من هنوز همان اندازه کوچکم
بلکه بیشتر…
نمی‌دانم کی بزرگ می‌شوم
کی اندازه تو قد می‌کشم
و دستم به آسمان می‌رسد…
هوالحبیب
اینجا
حال همه‌ی غنچه‌ها خوب است
حال همه‌ی قمری‌ها
انگار بهار حال همه را خوش کرده
همه الا…
این روزها
برای حال تو
کاری از دست بهار نارنج‌‌ها
ساخته نیست
می‌دانم
حتی با قدم زدن در هوای بارانی
اتفاقی نمی‌افتد
باید معجزه‌ای رخ دهد…
هوالحبیب
سرم را بالا می‌گیرم. از پشت شیشه آشپزخانه چشمم می‌افتد به ماهی که تا کامل شدنش چیزی باقی نمانده است. لقمه غذا در دهانم می‌ماسد. یادش بخیر! چه شب‌هایی که با همین ماه واژه واژه با تو همراه می‌شدم. و صبح روز بعد در راهروی دانشکده وقتی آمدن دکتر را با فاطمه کشیک می‌دادیم، شرح می‌دادمت. و فاطمه چقدر ذوق داشت برای شنیدنت. و من چه وجدی داشتم برای گفتنت… خوشی آن روزها به تو بود. تویی که با بهار آغاز می‌شدی و با همان بهار پایان می‌گرفتی.
راستی چرا این روزها نیستی؟!