هوالحبیب

تا شروع کلاس بیست دقیقه‌ای فرصت است. کتاب را از کیفم بیرون می‌کشم و مشغول خواندن می‌شوم. با هر واژه دلم به تلاطم می‌افتد. انگار من هم “ناهید” باشم، دختری انقلابی که حالا اسیر دست کومله است. درد می‌کشم وقتی روی زخم‌هایم را به جای مرهم، آب نمک می‌گذارند. تحقیر می‌شوم وقتی موهایم را تا ته می‌زنند و لباس مردانه به تنم می‌کنند و در طویله جایم می‌دهند. سرما تا مغز استخوانم نفوذ می‌کند وقتی فاصله هر روستا را با پای پیاده طی می‌کنم. آخر سر وقتی نمی‌توانند دشنامی از زبانم بیرون بکشند، از دستم کفری می‌شوند و می‌افتند به جانم و تا جایی که راه دارد، می‌زنند. با مشت و لگد، با شلاق با هر چه که به دستشان برسد.

حس می‌کنم حتی نای نفس کشیدن هم برایم نمانده است. اما کم نمی‌آورم. خسته نمی‌شوم. من با خودم عهد کرده‌ام که حتی اگر قطعه قطعه هم شدم به امام فحش ندهم. امام پسر پیغمبر است. رهبرم است و من از بین همه آدم‌های زندگی‌ام او را بیشتر دوست دارم. از پدرم که از غم دوری‌ام دارد دق می‌کند. از مادرم، سیده زینت که حالا در به در دنبالم می‌گردد، به هر کجا که عقلش رسیده سر زده است حتی تا مقر دموکرات‌ها رفته است اما دستش همچنان خالی است. امام را حتی از خواهرم نرگس، که با زبان نداشته‌اش دعا گویم است بیشتر دوست دارم.

درد می‌پیچد توی تنم. چشم‌هایم را می‌بندم شاید “شمسی” دوباره به خوابم بیاید. شاید این بار وعده رهایی‌ام را بدهد…

هوالحبیب

علی(ع) که جای خود دارد. می‌بینی، دستمان حتی از دامان امثال تو هم کوتاه ماند. کسی که عشق و علم و عرفان و جهاد را با هم جمع کرده بود. راستش دلم می‌خواست باز زهرا اسم “مؤمنی” را به میان آورد و من تو را به دستش بدهم، مرد رؤیاها!

شاید کمی دلش تکان می‌خورد…

هوالمحبوب

پرسیدم: «تو چی کار کردی که به مقام شهادت رسیدی؟»

خندید و گفت: «از گریه‌هایی که برای امام حسین (ع) داشتم و زیارت کربلایی که رفتم و حفظ کردم، بعد هیئت و زیارت‌های شب جمعه‌ای که می‌رفتم پیش امام رضا (ع) شهادت رو گرفتم.»

پرسیدم: «حالا ما چی کار کنیم که به مقام تو برسیم؟»

گفت: «اول سعی کن به نامحرم نگاه نکنی، دوم حق الناس، سوم اشک بر امام حسین(ع) و نماز اول وقت.»

برگرفته از"سروها ایستاده می‌مانند(شهید حسن قاسمی دانا)” از “مریم عرفانیان”

هوالحبیب

دیروز رمان برکت را شروع کردم. با اینکه آدم نشستن و یک ضرب خواندن نیستم، اما پنجاه صفحه‌ای را طی چند دقیقه خواندم. راستش از خیلی جهت‌ها با شخصیت “یونس” مشکل دارم. دائم به رفتارهایش خرده می‌گیرم. بعضی‌ حرف‌هایش برایم قابل هضم نیست آن هم به عنوان یک طلبه! اما انگار یک چیز مرا به او پیوند می‌زند. انگار یونس هم به دنبال خودش می‌گردد. خودی که او را به خدا می‌رساند.

حالا دلم می‌خواهد بدانم آخر و عاقبت این یونس چه می‌شود؟!

هوالحق

این روزها مشغول خواندن کتاب “مفتون و فیروزه” بودم. رمانی دو جلدی در زمینه تاریخ انقلاب اسلامی است که آقای سعید تشکری آن را نگاشته و انتشارات نیستان  چاپش را بر عهده داشته است. به نظرم توصیف بعضی از صحنه‌های داستان نیازمند این همه پرداخت جزئیات نبود. نویسنده می‌توانست به صورت کلی به آن اشاره کند و قطعا ذهن فعال برخی خوانندگان جای خالی را پر می‌کرد!

مثل اغلب رمان‌ها کلمات و عباراتی در کتاب دیدم که هضم آن برایم سخت بود. واقعا نمی‌دانم این همه فحش و لفظ رکیک چطور بر قلم برخی نویسنده‌ها جاری می‌شود. مگر غیر از این است که ادبیات عهده دار ثبت فرهنگ اصیل و ناب است پس دلیل این همه هرزنگاری در آثار ادبی چیست؟

در جلد اول شمار نامه‌هایی که از سوی مفتون برای فیروزه نوشته می‌شود، اندک است که ضمن ایجاد گریز مناسب در جریان داستان، تنوع خوبی هم برای خواننده به دنبال دارد. اما در جلد دوم علاوه بر فیروزه بقیه شخصیت‌ها هم شروع به نامه نگاری می‌کنند که دلیل آن واضح نیست زیرا در پایان داستان مفتون تنها به خواندن نامه‌های فیروزه اکتفا می‌کند. از طرفی این شیوه  سبب کند شدن جریان داستان شده و  با توجه به توالی نامه‌ها سبب خستگی و دلزدگی خواننده می‌شود.

نویسنده در معرفی یکی از شیوه‌های مقابله حکومت با مبارزین به ترور شخصیت‌های مؤثر مثل شریعتی، تختی، کافی و … اشاره می‌کند. در این میان جای خالی نام “سیدمصطفی خمینی"، به عنوان فرزند رهبر اصلی مبارزه کاملاً محسوس است.

توجه عمده کتاب به مبارزان مذهبی و نشان دادن نقش آنها در جریان مبارزه است در حالی که تقریبا اشاره جدی به سایر گروه‌های غیر مذهبی مثل مارکسیستها، گروه‌های چپ یا حتی مجاهدین خلق (منافقین) که یکی از گروهای مطرح در آن سال‌ها بوده‌، صورت نگرفته است.

از آن جایی که گفته‌اند جنگ اول به از صلح آخر، من هم ترجیح دادم نخست به نقدهای که بر کتاب داشتم اشاره کنم تا انشاءالله در پست دیگری از شرمندگی نویسنده درآیم.