هوالحبیب

جمله کلیدی کتاب “خاطرات یک دختر جوان”

“کاغذ صبورتر از آدم‌هاست”

هوالحبیب

امروز نه از سمیر سراغی گرفتم و نه حتی با سعاد همراه شدم. امروز تا این ساعت فقط خاطرات یک دختر جوان خواندم. باید خودم را ملامت کنم به خاطرش؟ نمی‌دانم. اما حس می‌کنم ما یعنی من و آن فرانک، وجوه مشترک زیادی داریم!!

هوالحبیب

زخم داوود می‌خوانم

و با هر واژه زار می‌زنم

برای امل

امل با الف کشیده

با خودم فکر می‌کنم

یعنی فلسطین چند تا امل دارد؟

صدتا؟

هزارتا؟

صدهزارتا؟

چند تا؟!

هوالحبیب

توی “زخم داوود” به کشف جدیدی رسیدم

اینکه هیچ چیز اندازه هنر نمی‌تواند

درد آدم‌ها را جار بزند

هوالحبیب
کتاب یحیی می‌خوانم. یحیی پسر سیدضیاء. سیدضیاء اولاد ندارد. از خدا خداسته اگر پسری نصیبش شد نذر کند برای طلبگی. مثل خودش که روحانی باصفایی است. بالاخره دعایش برآورده می‌شود. سیدیحیی چراغ خانه‌اش را روشن می‌کند. داستان حاصل روزنوشت‌های سیدیحیی است، از شروع طلبگی تا رفتن به تبلیغ به روستای کسما و ماجراهای بعدش. چند سال پیش توی ماه رمضان کتاب داستانی می‌خواندم مشابه. کتابی که حالا نه اسمش به یادم مانده و نه نام نویسنده‌اش! فقط تصویر ناموزونی از یک روحانی برایم به یادگار مانده. حال و هوای کتاب یحیی اما با آن کتاب کذایی تفاوت زیادی دارد از زمین تا آسمان. روحانی آن کتاب کذایی چنگی به دل نمی‌زد یا حداقل مرا راضی نمی‌کرد. آدمی که داشت از همسرش جدا می‌شد. مردم با او میانه خوبی نداشتند و چیزهای دیگری که خدا را شکر یادم نمی‌آید! قبول دارم سیدیحیی زیادی ایده‌آل اما شخصیت دلنشینی است. چیزی که دوست داری از یک روحانی بشنوی. از آن طلبه‌ها که به خودش و کارش باور دارد. معنویت دارد. سختی‌های طلبگی را می‌پذیرد. برای تبلیغ رفتن هم ادا و اصولی ندارد. سیدیحیی خودش را از مردم جدا نمی‌بیند. با آنها هم غذا می‌شود. با آنها هم‌درد می‌شود. میانداری می‌کند بین اهالی. قهر را به آشتی ختم می‌کند. خلاصه کلی یاد و خاطره خوش برای مردم به جا می‌گذارد.
کتاب یحیی را که می‌خوانم من طلبه‌ام هوس تبلیغ می‌کند، می‌خواهد برود جایی در شمال کشور. ده بالا یا ده‌پایین فرقی ندارد. فقط جایی باشد که زمین و آسمان به هم رسیده باشند. می‌خواهد وسط ماه خدا هم‌دم مردم شوم. آدم‌هایی که هم‌نشینی با طبیعت فطرتشان را زنده نگه داشته.روحشان لطیف است. ضمیرشان روشن است و اشکشان جاری…