هوالحبیب

بین این همه ظلم و بی‌عدالتی

دلم به تو خوش است

خدایی؛

که شاهد پیدا و پنهانی

و بی‌شک، عادلانه‌ترین قاضی

هوالحبیب

خوبی دنیا به این است

که روزهای سختش هم می‌گذرد

خدایا شکرت…

هوالحبیب

نشستم و نگاه کردم مثل تمام هفته‌های پیش و او حرف زد. شاید بیست دقیقه در باب حذف تلگرام و دیکتاتوری و … گفت. گفت و گفت. آنقدر که به خیالم دهانش خشک شد مثل همین حالا که دارم فیلم ضبط شده‌اش را گوش می‌کنم. صدایش گرفته یکی از دانشجوها خوش سلیقگی می‌کند تا برایش آب بیاورد. و من همین طور  زل زده‌ام به صفحه مانتیور و دستانم روی کیبورد معطل مانده که واژه‌ای را تایپ کنم…

این هفته، آن هفته، شاید او باید هفته‌ها حرف بزند. شاید من اصلا نباید حرف بزنم. باید عمل بکنم.

هوالباقی

دیروز با همه حال‌های خوب و خوشش یک خبر بد داشت. خبری که تلخی‌اش شیرینی همه خوشی‌ها و خنده‌های سه نفره‌مان را برد. آقای دکتر حکیمی جز آن اساتیدی است که هیچ وقت چهره محجوب و لحن آرامش از ذهنمان نخواهد رفت. حتی اگر مرگ چنین قصدی برای او داشته باشد

روحش را به تو می‌سپاریم…

هوالحق

خوب که فکر می‌کنم می‌بینم حق با ابراهیمی‌زاده است. آدم باید خوب و بد دیگران را با هم ببیند. اوایل از استاد منطق خوشم نمی‌آمد. البته بعد از دو ترم هنوز هم به برخوردهای تندش انتقاد دارم. اما باید به نکته مهمی اعتراف کنم، اینکه بیش از پیش به دلسوزی و تلاشش برای تفهمیم مطالب پی برده‌ام. راستش هفته پیش در بحث اثبات عکس نقیض، مطلبی را برای چندمین بار توضیح داد، طوری که من یکی را کفری کرد! به نظرم برای سنگ هم این طور گفته بود حتما می‌فهمید!

وقتی این برخوردها را با دیگر اساتید مقایسه می‌کنم، نعمت وجود این استاد را بهتر و بیشتر درک می‌کنم. الحمدالله…