هوالحی

به فدای قلب داغدار تو یا صاحب الزمان…

هوالحبیب

 دل اگر بدهی

به روضه‌خوان نیازی نیست

همه مصیبت‌ها خلاصه شده در این

یا حسین قرمز که نقش بسته میان سیاهی‌ها…

زفاک

6/مهر/96

هوالحبیب

باید می‌آمدی

پیچیده در پرچم سه رنگمان

بی‌سر مثل حسین شهید

بی‌دست مثل عباس علمدار

اصلا باید مثل اکبر

دوباره اصغر می‌شدی پاره پاره

خدا حرف داشت با ما

باید می‌آمدی  

و دلمان را به آتش می‌کشیدی

داشت کلیشه می‌شد عشق

باید یک تنه همه مصائب حسین

را به دوش می‌کشیدی

 تا از سر بخوانیم روضه‌ها را…

زفاک

5/مهر/96

هوالمحبوب

جسمم افتاده گوشه‌ای دور از شما و روحم همپای “عرفانی” صحن‌ها را پشت سر می‌گذارد تا خود را به پنجره فولاد برساند. 

«صورت زرد دخترک داد می‌زند که دارم دروغ می‌گویم و فقط می‌خواهم زن را دلداری بدهم.

اشک‌هایش پشت سر هم روی صورتش می‌ریزد.

می‌پرسم: «چی شده؟»

با سروصدای زیاد دماغش را می‌گیرد. می‌گوید: «همه دکترها گفتن می‌میره، هرچند دگیگه به صدای قلبش گوش می‌کنم زنده باشه… شوهرم گفت بریم ایران، امام رضا هست. گفتم تو برای من مسیحی شدی، احتیاج نبود ولی شدی. امام رضا حتماً دلخور هست از تو… و از من.» سرش را می‌گذارد روی سینه دخترک و شانه‌هایش تند تند تکان می‌خورد1.»

یک‌لحظه چهره مامان می‌آید جلو چشم‌هایم، حکماً حالا گوشه‌ای از صحن جامع کنار مادر مجیده نشسته، کتاب دعایش را گشوده و در حال خواندن امین‌الله است، حتم دارم چشم‌هایش خیس اشک است …

می‌دانم، لیاقت که نباشد اذن زیارت هم نیست.

 حرفی نیست آقا …

 18/شهریور/96

1ـ “سارا عرفانی” در “پنج‌شنبه‌های فیروزه‌ای”

هوالحق

بهار آمده است، نه آقا! چه بهاری؟ بهاری که شما را با خود نیاورد به چه درد می‌خورد گیرم خودش را هزار رنگ کرده باشد، باز بی‌ شما رونقی ندارد. بی‌حضور ‌شما که شکوفه‌ها ثمر ندارند. گل‌ها بی‌عطر و بو هستند. پرنده‌‌ها هم اگر می‌خوانند نغمه دوری است و از سر دلتنگی. این وسط فقط ما خوش هستیم! خوشی که از سر بی‌خیالی و بی‌دردی است. به نبودنتان عادت کرده‌ایم! مخاطب همه العجل‌هایمان شما بوده‌اید. در بند خویش بوده‌ایم و عبد دنیا، فرصت دلتکانی نکرده‌ایم. می‌بینید که پای سفره وعده‌های شیطان سیرتریم! عطش را نفهمیده‌ایم. سال‌هاست جمعه‌ها‌ می‌آیند و شما منتظر می‌مانید ورد زبانمان شده است أین بقیه الله و دلمان جای دیگری است.

صاحب الزمان! دعا کن برایمان، خیلی وقت است آسمان چشمانمان نمی‌بارد. زمین دل‌هامان بایر شده است، ما در خشکسالی ایمان به سر می‌بریم. مولا جان! اینجا قحطی غیرت است. یادمان رفته آفتاب پشت ابر هم که باشد، نورش زمین را روشن می‌کند. باید بنویسم شرمنده‌ایم که زمان روی دور غیبت ما می‌چرخد! که سال با نبودن شما نو می‌شود! راستی هزار و چند سال است که عقلمان نمی‌رسد؟ هزار و چند سال است که نمی‌بینمتان؟  

زفاک

1395/12/30