هوالحق

اگر فلسطینی‌ها هم

مثل ما ولی‌فقیه داشتند 

قدس آزاد شده بود!

هوالحق
نرفتم تشییع. نمی‌دانم چرا. حاج حبیب آدم مردمداری بود. دست به خیر بود. شهره شهر بود به امام حسینی بودن. جلودار هیئت‌ها بود. پس چرا نرفتم باز. نمی‌دانم شاید از دیدن آدم‌های عزادار می‌ترسیدم. شاید می‌ترسیدم با مرگ روبه‌رو شوم. می‌ترسیدم مرگ زل بزند توی چشم‌هایم ناغافل. هنوز چهلم همسایه کوچه پشتی نرسیده بنر حاج حبیب نشست سر کوچه خودمان. چند خانه آن‌طرفتر. چرا؟ به قول حاج علی اگر کسی زنده شد بپرس چرا. داشتم به راضیه می‌گفتم همه دارند می‌میرند، می‌بینی؟ مرگ دارد نزدیک و نزدیکتر می‌شود. می‌بینی؟
من نرفتم تشییع اما صدای شیخ عباس همه محله را گرفته بود. تصورش سخت نبود. حکما ستون آدم‌ها را پس زده بود. عبایش را سپرده بود دست عاقله‌مردی. با یک جست پریده بود توی گودال. شانه راست حاج حبیب را از روی کفن گرفته بود و تکان داده بود محکم ها… داشت بلند بلند از روی کتابش می‌خواند: اسمع افهم یا حبیب الله… نمی‌دانم حاج‌حبیب چه حالی داشت؟ نمی‌دانم شیخ عباس چرا اینقدر بلند می‌‌خواند. شاید می‌خواست به خودش بفهماند. یا به همه بفهماند. شاید مخاطبش  حاج‌حبیب نبود.شاید حاج‌حبیب بهانه بود. مخاطبش مثلا من بودم. منی که داشتم آسوده گوشه حیاط به انارهای باغ چوب می‌زدم…

هوالحق

ایستاده‌ام رو مرز. روی مرز مجازی. یک طرف مرز، اسکایپ هست. یک گروه کاری و چند آیدی مثلا آشنا و بعضی هم ناآشنا . نقطه اشتراکمان فقط رشته تحصیلی است گویا. طرف دیگر فضای مجازی ایتاست با کلی گروه و آیدی آشنا و غیرآشنا. اینجا هم دور هم جمع شده‌ایم اما با حال و هوایی متفاوت‌تر. غیر از رشته تحصیلی اشتراکات دیگری هم داریم گویا. توی ایتا به هم نزدیکتریم انگار. روح‌ها با هم مانوس‌ترند.

ایستاده‌ام روی مرز که رئیس توی اسکایپ پیام می‌دهد. به خیالم پروژه جدید رسیده، بازش می‌کنم. اما می‌خورد توی ذوقم. خبری از پروژه جدید نیست. رئیس نوشته اوضاع سیاسی معلوم نمی‌کند. به هوش و به گوش باشید. رئیس نوشته پول‌هایتان را طلا آب شده بخرید. ریال‌هایتان را دریابید! پشت بند پیامش یک لینک هم از طلافروشی‌  معتبری در شهر گذاشته. به دقیقه‌ای نمی‌گذرد که سیل پیام و سوال و اظهار نظرها راه می‌افتد. یکی می‌پرسد این لینک مطمئن است. حکما می‌ترسد همه اندخته‌اش به باد رود! یکی دیگر نوشته من هم همین کار را کردم. منتها در جای دیگری با مبلغ کمتری! دیگری می‌گوید من چند ماه پیش طلا ساخته خریدم حالا چه؟ بروم فروشم و آب شده بخرم؟! حوصله‌شان را ندارم. اسکایپ را می‌بندم. ایتا را باز می‌کنم. فضای اینجا فرق دارد. آدم‌ها هم فرق دارند. دغدغه‌ها هم فرق دارد. آدم‌ها به تکاپو افتاده‌اند. اینجا هم شوری به پاست اما از جنس دیگری. آدم‌ها اینجا هم مسابقه گذاشتند. اینجا کسی سرویس طلایش را هدیه داده. یکی النگوهای یادگار مادرش را. یکی هم حلقه ازدواجش را. کسی هم که طلایی نداشته کتاب‌هایش را برای فروش گذاشته. همه جمع شدند همه دارایی‌هایشان را آورده‌اند وسط اما برای هدف بالاتر…

من ایستاده‌ام روی مرز. مرزی که دو طرفش مسابقه است. از خودم می‌پرسم می‌خواهی جز کدام دسته باشی؟! وقت وقت انتخاب توست.

هوالحق
می‌بینی؟! گرگ‌ها جری شده‌اند. وحشی شده‌اند بیشتر از همیشه! می‌شنوی؟! صدای زوزه‌های شومشان را. از حدشان در رفته‌اند. حصارها را شکسته‌اند. خطوط قرمز را پشت سر گذاشته‌اند. نزدیک شده‌اند. نزدیک و نزدیکتر. حالا تیزی دندان‌‌هایشان را نشان می‌دهند. چنگال‌های آلوده به خون پاکان را. حالا خط و نشان می‌کشند. برای ما؟! با تو هستم! با خودِ تو! می‌خواهی چه کنی؟ صبر؟! می‌خواهی چه کنی؟ مذاکره؟! می‌خواهی چه کنی؟ پیام پشت پیام؟! می‌خواهی چه کنی؟ التماس پشت التماس؟! می‌خواهی بنشینی و منتظر بمانی. به امید واهی. به سرابی که آب جلوه می‌دهند. به خیالت گرگ‌ها زبان انسان‌ها را می‌فهمند؟ یا به قوانینشان پایبند؟
می‌دانی؟! گرگ‌ها رحم ندارند. بوی خون مستشان کرده. گرگ‌ها وحشی‌ شده‌اند. بیشتر از همیشه. وقتش شده. نوبت توست. باید اسلحه‌ات را نشانه بگیری. درست روی سینه‌شان. جایی که قلب کثیفشان می‌تپد. بدون ترس. بدون شک. ماشه را بچکانی. باید تیر خلاص را بزنی. شاید خیلی زود دیر شود. خیلی دیر. آن وقت پشیمانی سودی ندارد!

هوالحق

مجلسی‌ها مچکریم!