هوالحبیب
می‌گویند: «هر ده دقیقه یک کودک یمنی جان می‌دهد!»
می‌گویم: «متی نصر الله؟»
هوالحق
«وقتی برای اولین بار در همه عمر دری را به رویت قفل کنند احساس غریبی به تو دست می‌دهد. آن قفل انگار با تو حرف می‌زند. می‌گوید: «عجالتاً زندگی کردن برای تو قدغن است. حالا این پشت بمان تا تصمیمی برایت بگیرند.» صداهای گوش خراشی که از بسته شدن لنگه‌های آهنی در و کشیده شدن دسته و چرخیدن قوسی قفل توی گیره‌ها درست می‌شود، همه، به یک کلیک ختم می‌شود و آن لحظه‌ای است که زندانبان قفل را میان دستانش بفشارد و زبانه‌های آن در هم برود و چفت شود.
این کلیک کوچک یکی از صداهای ناامیدکننده‌ای است که در این گنبد دوّار می‌ماند. من هزاران بار این کلیک را شنیده‌ام.»
“آن بیست و سه نفر” از “احمد یوسف‌زاده”
هوالحبیب
می‌خواهم اعتراف کنم
اعترافی، آمیخته با غبطه و اندکی حسادت
به خیالم
تو، با آن فهم و سخت کوشی
با آن زبان گویا و شیرین
با آن روی و خلق نیکو
با آن چشمان نافذ و مهربان
با آن لبخند همیشگی و بی‌دریغ
و البته شوخ طبعی‌های گاه و بی‌گاهت
به زودی استاد خوبی می‌شوی
ان شاءالله…
زفاک
1/آذر/96
هوالحق
«سیلی و اسارت ملازم یکدیگرند. اگر بیست سال جایی اسیر باشی، آغاز اسارتت درست زمانی است که اولین سیلی را می‌خوری! اولین سیلی حس غریبی دارد. یک دفعه ناامیدت می‌کند از نجات و خلاصی و همه امیدت به سمت خداوند می‌رود. خودت را دربست می‌سپاری به قدرت بزرگی که خدای آسمان‌ها و زمین است. درد می‌کشی و تحقیر می‌شوی و این دومی کشنده است. تحقیر شدن من با اولین سیلی حدّ و حساب نداشت. داشتم از مرد عرب سیه چرده‌ای سیلی می‌خوردم که با پوتین‌هایش روی خاک وطنم راه می‌رفت. سیلی خوردن از متجاوز دردی مضاعف دارد. برای تخمین درد یک سیلی ملاکی هست؛ اینکه کدام سوی خط مرزی باشی. اگر این‌طرف، در خاک خودت باشی درد این سیلی فرق می کند تا آنکه آن سوی مرز در خاک دشمن باشی و من این‌طرف، روی زمین خوزستان، سیلی خوردم، یک سیلی پردرد!»
“آن بیست و سه نفر” از “احمد یوسف‌زاده”
هوالباقی
پشت پاکت را نگاه می‌کنم
با خط خوشی نوشته شده
“وصیت‌نامه”
بند دلم پاره می‌شود…
زفاک
3/آذر/96
