هوالحبیب

کاش یکی از این عصرهای پنج شنبه که پا تند کرده‌ام تا خود را به قرار هفتگی‌ در شرکت برسانم، مرا می‌خواندی سمت خودت. کاش مثل سال‌های دانشجویی قدم‌هایم را می‌بردی سمت آن راهروی بهشتی. حکماً شاهپسندها گل داده‌اند. حتماً بلبل‌خرماها عاشق‌تر شده‌اند. دلم پر می‌زند برای السلام علیکهایشان. دلم عجیب هوایی آن حوالی است. انگار قاعده هزار سال حرف روی دلم مانده باشد…

هوالحق

یکی نبود بگوید: «حضرت استاد!

شما که این اندازه داعیه علم آموزی برای بانوان دارید

پس چرا در حذف مباحث نحو و منطق این اندازه کوشا هستید!!»

هوالحبیب

“اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود”

هوالحبیب

سخت است

اینکه گوش باشی

بدون حتی واژه‌ای بر لب 

اینکه کوبیده شوی

ولی دم نزنی

زخم برداری

 اما خم به ابرو نیاوری

نمی‌دانم حکمت این روزها را

مثل همیشه نه

اما مثل گاهی

این راه هم انتخاب من نبود!

من ناگزیرم به دانستن

برای یافتن

برای ساختن.

می‌بینی شوق پیمودن

مثل ترس جاماندن رهایم نمی‌کند

یا الهی

و ربی…

هوالقاهر

جواب “های” “هوی” است