هوالحبیب

نمی‌دانم شاید این قرار هر روزه اوست. اینکه پیش از کلاس و دور از چشم همه بیاید بایستد روبه‌رویتان و زل بزند به گنبد. لب‌هایش آرام تکان بخورد و قطره اشکی روی گونه‌هایش جاری شود. حسودیم می‌شود به این عرض ارادت‌های خالصانه و دلبرانه‌اش. دلم می‌سوزد برای خودم برای این همه پرهیز. برای این همه فاصله که افتاده است بینمان. خراب کرده‌ام این روزها و شما بهتر از همه می‌دانید آقا! خسته‌ام از خودم از این دور باطلی که به راه انداخته‌ام. کاش راه گریزی بود…

زفاک

21/اسفند/96

هوالحبیب

خسته‌ایم آقاجان!

پلک‌هامان تشنه خوابند

یک خواب عمیق

که در آن

خبری از ظلم نباشد

بیمِ نیرنگ نباشد

سر هر کوچه

بیرق عدل علی برپا باشد

دم هر رهگذری

از عطر گل روی شما پر باشد

زفاک

18/آبان/96

می‌دانید ‌آقا!

زمانی که این پست را می‌نوشتم

فکر نمی‌کردم زمانی بیاید و من اینطور نمک گیرتان شوم

… امروز از آن روزهایی بود که می‌خواستم

بیایم خودم را در آغوش ضریح رها کنم

و همه‌ی دلتنگی‌های این چند روزه را زار بزنم

اما نمی‌دانم چرا

مثل همیشه صورتم را گذاشتم روی ضریح

چشمهایم را بستم

و به یک صلوات خشک و خالی بسنده کردم؟

بی‌وفایی‌هایم را ببخش حضرت عشق!

زفاک

13/آبان/96

هوالشهید

تو، نه یک آدم لائیک لامذهب که می‌توانی یک شیعه اثنی عشری باشی و این روزها از خودت پرسیده باشی کجای این دنیا، در کدام دوره تاریخی، اربعین گرفته‌اند برای کسی آن‌هم این‌طور بعد از این ‌همه ‌سال؟ چرا این‌همه آدم باید قید خانه وزندگی‌شان را زده باشند و در این هوای سرد چند صد کیلومتر پیاده راه آمده باشند؟ این آدم‌ها خانه و زندگی‌شان را دوست ندارند؟ زن و فرزندشان را دوست ندارند؟

و شاید در جواب خودت گفته باشی: چرا دوست دارند. حتماً بوسیدن فرزند شیرخوارشان را دوست دارند. از خوردن غذای گرم لذت می برند و قصد به زحمت انداختن پدر علیل و مادر مریضشان را هم ندارند. اما عشقی هست که این‌طور آنها را از خود دور کرده است. عشقی که وابستگی‌ها را از یادشان برده. این آدم‌ها بیش از این‌ها، پیش از این‌ها کس دیگری را دوست دارند. چیزی فراتر از حب ذات. کسی که به خاطرش سوز سرما و تاول‌های پا را تحمل کرده‌اند. دوری از وطن را به جان خریده‌اند. آن کسی که به خدا نزدیک است و پا در میدان ذبح عظیم گذاشته است. طفل رضیعش را به مسلخ آورده و دل از دنیای مادی بریده. عبدی که اسارت اهل حرم را پذیرفته و کمرش در غم عباس(ع) شکسته. آنکه طاهر است و لبریز از عشق حق لایق نیست تا دنیا دنیا است بر عزایش گریست؟ به خاطرش از خود و خواسته‌های تن گذشت؟ چند صباحی در حوالی‌اش گام زد. از جام عشقش جرعه‌ای نوشید تا قدری از هنر دلبری‌اش آموخت و پله‌ای بالا رفت؟

زفاک

19/آذر/93

هوالعزیز

اینکه آدم به تأسی از معصومین خنده و شوخی‌اش را در ماه محرم کم کند زیاد برایم تازگی نداشت. نکته نشنیده حرف‌های “ابراهیمی” این بود: حاضر نباشی با لباس عزای امام حسین(ع) به دستشویی بروی! نمونه‌ای از ادب حضور شهید “محمد خانی” در برابر امامش(ع). نکته‌ای ریز اما قابل تأمل. باز این شعر حافظ در ذهنم ضرب گرفته:"طفیلِ هستی عشق‌اند آدمی و پری/ ارادتی بنما تا سعادتی ببری…"حس می‌کنم محرم پا تند کرده مثل این روزهای کوتاه پاییزی. دارد از کنارم عبور می‌کند آرام و بی‌صدا و من نشسته‌ام و نگاهش می‌کنم. بدون اینکه هیچ کاری انجام بدهم. دلم نمی‌خواهد فرصت‌ها عبور کنند و من دست خالی مانده باشم. دلم نمی‌خواهد اربعین از راه برسد و من باز حسرت به دل مانده باشم.

آقا جان! عنایتی بنما …

17/مهر/96