هوالحبیب

گفتن ندارد اما، دلم نمی‌آید ننویسم که چقدر دلتنگم! از شما که پنهان نیست. می‌خواستم تعطیلی بین دو ترم، من باشم و حریم امن‌تان. یک جرعه زیارت ناب می‌خواستم. یک نفس از هوای حرم، همین… من همیشه به کم قانع بودم. اما همه راه‌های مادی می‌گویند: نه! می‌گویند: «بچسب به مقاله ناتمامت. برای المپیاد فکری کن. کتاب‌های نخوانده را ورق بزن. برای ترم جدید برنامه بریز.» می‌گویند: «دلت را به روی معجزه ببند!»

شما دلتان می‌آید آقا؟!

زفاک

30/دی/96

هوالحی

صبحی وقتی برای بار دوم کتاب را خواندم. سرم را گذاشتم روی بالش. دلم آرام بود. چشم‌هایم را بستم و در دلم گفتم هر نمره‌ای که بگیرم مهم نیست. همین که بین الطلوع‌ها بیدار مانده‌ام، کافی است. همین که همه تلاشم را کرده‌ام. اما الان وقتی می‌بینم نمره کامل را نمی‌گیرم دمغم. یعنی همین برای دروغگو بودنم کافی است. در عبد نبودن، در راضی نبودن… پس این همه تکرار چه سودی دارد؟ این همه واژه اندوختن جز وزر و وبال است؟!

هوالباقی

شهربانو، شهربانو… چند بار اسمش را در ذهنم تکرار می کنم. اما هیچ تصویر روشن و واضحی یادم نمی‌آید. اطلاعاتم به سن و نسبتش با پدر و مادر قد می‌دهد. کسی که از چنگال پیری و آلزایمر در امان نماند و البته مرگ…

به چشم‌های پدر نگاه می‌کنم پر است از نگرانی. لحن مادر و چشم‌های سر به زیر علیرضا هم دست کمی از آن ندارد. خدایا این چند روز آینده را بخیر بگذران…

هوالحی

شب امتحان است و من غرق خواندنم که فامیل دور در آستانه در ظاهر می‌شود. می‌گوید:"چقدر درس می‌خوانی؟ منزل آخر زن ها زایشگاه است!"می‌مانم حرفش را پای حسادت بگذارم یا جهالت!

هوالعزیز

عشق من، ایران من!

پایدار بمان!

تا کور شود هر آنکه نتواند دید!