هوالحبیب

دلم می‌گیرد، از خودم خسته می‌شوم وقتی در سرم دنبال واژه‌ای می‌گردم برای بیان غم و رنج‌هایشان اما نمی‌یابم. مثل همیشه دست‌خالی می‌مانم و جز شرمندگی سهمی برای نوشتن نمی‌ماند. نمی‌دانم مشکل از کجاست. شاید به این خاطر که هیچ‌گاه جای آن‌ها نبودم و دردشان را نچشیدم. دلم را خوش می‌کنم به اینکه درد دلشان آن‌قدر بزرگ است که واژه‌ای توان به دوش کشیدن معنایش را ندارد. می‌نویسم به‌راستی کدام واژه می‌تواند نگاه غم‌انگیز طفلی یتیم را به تصویر کشد وقتی به قاب عکس پدر خیره مانده است. فرزندی که سهم او از آغوش پدر به انتها رسیده است و دیگر دستان پر توانی بر شانه‌ نحیفش نمی‌نشیند. دلگرمش نمی‌کند. کدام واژه می‌تواند بغض سنگینی که راه واژه‌های همسری جوان را سد کرده، به‌درستی نشان دهد. همسری که از این به بعد چشم می‌گرداند و در گوشه گوشه خانه جای خالی مردش را می‌بیند. کدام واژه شریک رنج دوری او می‌شود. کدام واژه می‌تواند زیر شانه‌های مادری جوان از دست داده را بگیرد. مادری که برای پسرش آمال و آرزوها داشت. کدام واژه می‌تواند تسلای دل پدری باشد که به‌جای بوسیدن فرزند رشیدش باید سر بر خاک او بگذارد. پدری که پیر و ناتوان شده است و فرزندش قوت قلبش بود، ستون فقراتش بود.

دلم را خوش می‌کنم که هیچ واژه‌ای نمی‌تواند این غم و درد و دوری‌ها را تصویر کند. چون فوق تصور است. آن فرزند، آن همسر، آن پدر و مادر از حقشان می‌گذرند؛ و این ایثار است، از چیزی بگذری که دل‌بسته آن هستی، چیزی که حق توست.

خودم را دلداری می‌دهم و بی‌واژه می‌نویسم برای آن فرزند، آن همسر، آن پدر و مادر که نه‌تنها من بلکه همه مردم ایران مرهون لطفشان هستیم. ما آرامشمان را از چشم آن‌ها می‌بینیم. امنیتمان را ناشی از رنج‌هایشان می‌دانیم. صلابت و اقتدارمان را پای آن‌ها می‌نویسیم و به‌جای همه آن‌هایی که غم‌هایشان را نمی‌بینند عذرخواهی می‌کنیم. به‌جای همه آن‌هایی که طعنه می‌زنند و دلشان را به رنج می‌آورند و با وقاحت کامل صلح را حاصل کار خود می‌دانند. آن‌هایی که انصاف ندارند و در منتهای بی‌بصیرتی به سر می‌برند، شرمنده می‌شویم. به‌جای آن‌هایی که بی‌تردید بر دل‌هایشان مهر خورده است و نمی‌فهمند.

زفاک

96/2/25

هوالهادی

نگاهم به ابراهیمی زاده است و محو حرف‌هایش شده‌ام، آن قدر که نمی‌دانم زمان چطور می گذرد. یک وقت‌هایی دلم می‌خواهد بنشینم و یک دل سیر برایم حرف بزند. ساده و صمیمی. حرف‌هایش به دلم می‌نشیند. نگاهش معصومانه است. صورتش مثل یک چشمه صاف و زلال می‌ماند، آنقدر که دلت نمی‌خواهد از آن دل بکنی. ابراهیمی‌زاده، همان طوری است که می‌اندیشد. حرف‌هایش را زندگی می‌کند. اهل ریا نیست. بیرونش عین درونش می‌ماند. بی آلایش، تهی از منیت و خودخواهی و همین آدم را اسیر می‌کند.

می‌گوید: پیش چندین مشاور رفتم اما فایده نداشت تا وقتی که ایستادم جلوی خودم. نه بالاتر از این، پا گذاشتم روی خودم. رفتم و کفش‌های طرف را واکس زدم. آن وقت دلم آرام گرفت. راحت شدم، انگار کوهی از روی دوشم برداشتند. با خودم فکر می‌کنم یعنی چه؟ بیایی کفش آدمی که به تو ستم کرده، حقت را خورده، واکس بزنی. آن وقت آرام شوی. این چه معامله‌ای است؟

می‌خواهم فرار کنم. از  دست وجدانم در بروم. اما رهایم نمی‌کند. شاید باید امروز از استاد عذر خواهی می‌کردم. با یک کلمه ببخشید ساده، قائله را ختم می کردم. فقط برای خودم. برای راحت بودن. اما نکردم. چرا؟ چون خودم را محق می دیدم؟ چون دائم این بخش از رساله حقوق توی ذهنم آمد و رفت! من که توهین نکردم من که بی احترامی نکردم. من فقط اعتراض کردم با چاشنی جسارت! به قول خودم احقاق حق کردم. بدون اینکه فکر کنم پس حق استاد چه؟

حتی بعد کلاس تمام مسیر را با سین سر این موضوع بحث می‌کنیم و من همچنان حق را به خودم می‌دهم. همچنان استاد را مقصر می‌دانم. آدمی که قاطع و جدی است، سر حرفش می‌ماند و حاضر نیست یک سر سوزن از موضعش کوتاه بیاید. حاضر نمی‌شوم خودم را یک لحظه جای او بگذارم و از دید او نگاه کنم. چون مغرورم؟ چون می‌خواهم حق را به خودم بدهم؟!

وجدانم دوباره می‌پرسد: حواست هست کجا بودی؟ کجا هستی؟ کجا می‌خواهی بروی؟

و من باز می‌گویم: لا أدری…

96/2/23

هوالحق

می‌شنوی فرمانده!

می‌گویند:

زمانه تو به پایان رسیده است!

آن دور و دوران‌ها گذشته است

آن شور و اشتیاق‌ها خوابیده است

آن صداقت و صمیمت به پایان رسیده است

زمانه دیگری است اینجا

ورق‌ها برگشته

و باطن‌ها رو شده است

خبری از مهربانی نیست

اینجا از شدت آزادی

جلوی لنز دوربین‌ها

دروغ می‌بافند

 با یقه‌های بسته

با شیطان بزرگ قدم می‌زنند

و برای فتنه‌گر ذکر مصیبت می‌گیرند

دیگر کسی به زیادی فیش حقوقش اعتراض نمی‌کند!

اینجا مزد انقلابی بودن را

نه به سبک حاج کاظم‌ها

که بی‌سر و صدا می‌گیرند

با سرریز کردن پول‌های نفت

به حساب‌های بانکی

با اختلاس و رانت‌های دولتی

با وارد کردن محموله‌های لباس

انگار چشم‌ خدا هم دور دیده‌اند

می‌شنوی فرمانده؟!

اینجا از شدت آزادی

سندها را محرمانه امضا می‌زنند

و با صدای رسا فاتحه عفت و آبروی‌مان را می‌خوانند

حالا نوبت توست فرمانده!

بیا مثل شب حمله برایمان

رجز بخوان

و برای دشمن خط ونشان بکش

چشم‌هایمان بارانی است

عقده‌ها در دل انباشته‌ایم

هوای علقمه داریم

بیا از عباس بگو

که اگر نتازیم

زینب می‌ماند و خیل نامحرمان

اگر دست روی دست بگذاریم

طفل سه ساله می‌ماند و ضرب تازیانه‌ها

ما با حضرت روح الله عهد بسته‌ایم

تا پای حسین شهید بمانیم

و به عشق حضرت صاحب بمیریم

زفاک

96/2/20

هوالحق

سرم درد گرفته، انگار کسی فشارش می‌دهد. حقیر می‌نشیند روی صندلی کناری و گوشی‌اش را می‌گیرد سمتم. هرچند ثانیه هم دستش را روی یکی از پیام‌ها نگه می‌دارد و شروع می‌کند به خواندن. آن هم با کلی اشتیاق. صدایش پر از انرژی‌و‌شور است. بی‌حوصله نگاهی می‌اندازم و سری تکان می‌دهم یعنی که خوب است. انگشتش را می‌برد سمت شکلک قلب و پیام را به قسمت محبوب‌ها می‌فرستد. می‌گویم: «وسواس به خرج نده یکی را بفرست». از خستگی پلک‌هایم روی‌هم می‌رود. یک‌لحظه چهره پدر در نظرم نقش می‌بندد. پیشانی‌اش از چین‌و‌چروک پر شده، گونه‌هایش فرورفته، پای چشم‌هایش گود افتاده، باید بگردم باید خیلی بگردم تا یک شاخه موی سیاه برایش دست‌و‌پا کنم. دیگر خبری از نشاط سال‌های قبل نیست. راه که می‌رود صدای تق‌تق زانوهایش بلند می‌شود. فشارخون و قندش هم به‌زور دارو کنترل می‌شود. دلم برای پدرم می‌سوزد. آدمی که جوانی‌اش را پای شاگردانش ریخت و برایشان از جان‌ودل زحمت کشید. ریه‌هایش از گچ پر شد. روزش گذشت و وجودش مجموعه‌ای از درد شد. و حالا خبری نیست. امروز هیچ‌کس به پدرم تبریک نگفت. هیچ‌کس برایش زنگ نزد. حتی پیام هم نداد. هیچ‌کس از او یادی نکرد. حتی دریغ از یک مراسم خشک‌وخالی…

شاید اگر هنوز بچه بودم، نمی‌دانستم هشت هزار میلیارد چند صفر دارد. آن روزها که پدرم هنوز جوان و سرحال بود. آن روزها که مثل خیلی از همکارانش مجبور بود غیر از معلمی، شغل دیگری هم دنبال کند تا آخر برج کم نیاورد. اما حالا بچه نیستم. من بزرگ شده‌ام و می‌فهمم. حالا می‌دانم هشت هزار میلیارد چند صفر دارد و می‌شود با آن چه‌کارهایی کرد. می‌دانم افزایش حقوقش آن هم در پایان دوره چهار ساله دولت چه پیامی دارد.

با صدای حقیر چشم باز می‌کنم. چهره‌اش در هم رفته و خبری از شوق‌وذوق قبلی نیست. پیامی را بدون تصحیح «تو» به «شما» برای طاووسی فرستاده. دلداری‌اش می‌دهم و می‌گویم: «آدم که با معلم قدیمی‌اش این حرف‌ها را ندارد». و او می‌گردد دنبال پیام دیگری برای فرستادن…  

زفاک

96/2/12

هوالحبیب

خدا وقتی عاشق کسی شد شهیدش می‌‌کند. مادرم می‌گوید این حدیث قدسی است و حدیث قدسی یعنی حرف‌های خودمانی خدا که به رسولش گفته، درگوشی، در قرآن هم ننوشته. حرف‌هایی که باید بگردی تا پیدا کنی مثلش را! من یقین دارم خدا تو را خیلی خیلی دوست دارد بیشتر از همه رفقایت ‌ـکه شهید شدند همان دم بی‌سر با ترکش خمپاره و یا هزار پاره با گلوله مستقیم توپ! و یا تشنه مثل‌…ـ آخر تو هر لحظه با هر نفس داری برای خدا می‌میری پس شهیدتری از آنها و خدا عاشق‌تر به تو، نه؟
دیشب مادر سرمشقم را گاز خردل داده بود و من چند صفحه پشت سر هم نوشته بودم گاز خردل با همان تلخی و بوی زهمش! امروز صبح پارمیدا ـ‌همکلاسیم‌ـ یکجوری نگاهش می‌کرد، گاز خردل را می‌گویم. انگار ندیده باشد. نه حتماً. پدرش تاجر بزرگی‌ است و در کار واردات. پدرش اصلاً جنگ هم ندیده! پدرش… من اما گاز خردل را می‌فهمم! می‌بینم وقتی نفست را تنگ می‌کند تا آنجا که رنگ صورت نحیف مادر می‌پرد به گمانم دل خدا همان وقت می‌لرزد برایمان یا وقتی تمام تنت پر می‌شود از تاول‌های ریز و درشت. تاول‌هایی که اجازه نمی‌دهند راحت بغلت کنم‌ـ مادر می‌گوید تاول‌ها درد دارند، پدرت را آزار نده زهراـ باید به پارمیدا بگویم گاز خردل یعنی کپسول اکسیژنی که به قامت من است و مادر تنهایی باید جابجایش کند. بین خودمان باشد، پارمیدا می‌گوید: مادرش دست به سیاه و سفید هم نمی‌زند! سرمایه‌دار هستند دیگر، اما مادرم چه کارها…، بی‌خیال بابا قول داده‌ام به مادر که رازداری کنم برایش. چند وقتی است مادر به دکترها اصرار می‌کند تا دُز مُسکن‌هایت را بالا ببرند اما طفره می‌روند، بهانه می‌آورند که مسکن‌ها درد را از بین نمی‌برند! مگر می‌شود… به گمانم دکترها اصلاً درد نکشیده باشند تابحال. به اندازه تو لااقل، قدِ واژه‌های پربغض من، شانه‌های لرزان مادر یا نه، اندازه دل کوچک ماهی‌ قرمز که بی‌شکیب است وقت و بی‌وقت در حوض آب…
آرزو ندارم مثل پارمیدا سرمایه‌دار‌ باشیم و به این و آن پُز دهیم! از سر ولنگاری با ماشین مدل بالایمان در خیابان‌های بالای شهر ویراژ دهیم یا خانه ویلایی پر از مستخدم معامله کنیم، عیدها، سفر خارجه برویم! دلمان خوش باشد که در دادن مالیات سر دولت شیره مالیده‌ایم. یا دور زدن قوانین را خوب بلدیم! یا… نه، من هیچ وقت این آرزوها را ندارم. من می‌خواهم فقط عاشق خدا شوم آنقدر که خدا هم عاشقم شود آن وقت شاید مثل تو جان بازم ‌کند. شاید بتوانم واژهِ واژه دردهایت را بنویسم تا بفهمند چه می‌کشی بابا… آخ که چقدر درد می‌کشی بابا…