هوالحبیب

خوبی دنیا به این است

که روزهای سختش هم می‌گذرد

خدایا شکرت…

هوالحبیب

وقتی مریم در آستانه کلاس کتاب را نشانم داد و گفت چندین بار با واژه‌هایش اشک ریختم وسوسه خواندنش دلم را قلقلک داد. اما در بحبوحه میانترم‌ها و کتابهای درسی غریب ماند تا هفته پیش که بالاخره عزمم را برای خواندن جزم کردم. هر چه با سطرها پیش می‌رفتم سید لاغر اندام انقلابی در نظرم بزرگتر دیده می‌شد و به همان میزان غمی غریب در دلم ریشه می‌دواند. اندوه مردی که حد و مرزی در رسالتش نمی‌شناخت. انقلاب را فقط برای خودش و کشورش نمی‌خواست. همه تلاش و تقلایش این بود که اسلام واقعی را نشان دهد. اهل یک جا بند شدن نبود. اهل غر زدن و بهانه آوردن، حتی اهل کم آوردن با وجود بی‌مهری‌هایِ خودی‌ها و تهدیدهای غریبه‌ها. در سالهای بعد از انقلاب سختی غربت خودش و خانواده‌اش را به جان خرید تا بالاخره خدا خریدارش شد. مزد همه بی‌خوابی‌ها و خون‌دل خوردن‌هایش شد شهادت….

و چه لذتی دارد به دست دشمنان خدا به خدا رسیدن نه؟

هوالمحبیب

چقدر بد شده‌ام این روزها

چه بی‌لیاقت

که بسنده می‌کنم به سلامی

بی روح

دور از ضریح

انگار دامن سخاوتت را برچیده‌ای

نگاه پرمهرت را گرفته‌ای

خبری از مهربانی‌های سابق نیست

می‌دانم دلیل این همه دوری را

تو اما مثل همیشه

بگذر…

هوالحبیب

اینجا

حال همه‌ی غنچه‌ها خوب است

حال همه‌ی قمری‌ها

انگار بهار حال همه را خوش کرده

همه الا…

این روزها

برای حال تو

کاری از دست بهار نارنج‌‌ها

ساخته نیست

می‌دانم

حتی با قدم زدن در هوای بارانی

اتفاقی نمی‌افتد

باید معجزه‌ای رخ دهد…

هوالحبیب

دلم می‌خواست

روی نیمکت چوبی دانشکده علوم بنشینم

زل بزنم به حوض بی آب وسط حیاط

و فکر کنم