هوالحبیب

از کامران تا سیدمرتضی

فاصله‌ی زیادی است

 بعید بود

شیفتگی به انقلاب

آن هم از کسی که سینه چاک غرب است

با این همه راه را پیمودی

ندای خمینی دل و جانت را تسخیر کرده بود

حالا همانی هستی که باید می‌شدی

سید شهیدان اهل قلم!

می‌شود حالا از آسمان

از آنجایی که به خدا نزدیکتر است

از سر دلسوزی

مرا هم ببینی

شاید آن اکسیری

که اندیشه

و واژه‌هایت را تغییر داد

در من هم اثر کرد

شاید من هم آنی شوم که باید…

20/فروردین/97

هوالحبیب

آن روز وقتی شیرین پایان‌نامه را باز کرد اولین اشکالی که گرفت از تو بود. آدم بدی نبود. اهل پیر و پیغمبر بود، حتی در دل جنگل‌های اروپا حجابش را نگه داشته بود. کربلا هم رفته بود. خودش می‌گفت. آن روز که من و فاطمه عقب جیپ دانشکده نشسته بودیم و او بغل دست راننده جاخوش کرده بود و دل کویر را با نگاهش می‌شکافت. می‌گفت کربلایش را از زیارت عاشوراهای مابین نماز گرفته است. با این همه آن روز برایش سخت آمده بود وقتی دیده بود پایان‌نامه‌ام را به تو و رفقایت تقدیم کرده‌ام. من با اینکه بغض آمده بود در گلویم اما اشک‌هایم را نگه داشته بودم. مثل همیشه واژه‌هایم ته کشیده بود. نتوانسته بودم حرفی بزنم. از تو دفاع کنم. از رفقایت، از خمسه گمنامی که تنها دلخوشی من در دانشگاه بود. اما زیر بار حرفش هم نرفته بودم. هیچ وقت دلیل رفتارش را نفهمیدم. نمی‌دانم، شاید هیچ وقت پایش به حرم الشهدا باز نشده بود. شاید طعم عشق تو را نچشیده بود که این اندازه تلخ شده بود. شاید چشم انتظاری مادران را ندیده بود. شاید خستگی یک پدر را درک نکرده بود. شاید هیچ وقت برادری نداشت که از دوری‌اش دلتنگ شده باشد. شاید هیچ وقت طعم تلخ بی‌پدری را نچشیده بود. نمی‌دانم شاید هم مثل خیلی‌ها فکر می‌کرد دانشگاه محل علم است نه جای آرمیدن امثال تو…

زفاک

22/اسفند/96

هوالحبیب

همیشه حرف زدن راه خوبی برای سبک شدن نیست

باید بیایم صورتم را بگذارم روی سنگ قبرت

باید دانه دانه اشک بریزم

تا آرام شوم

هوالحبیب

می‌دانم سرک کشیدن در خلوت آدم‌ها کار خوبی نیست. اما وسوسه رهایم نمی‌کرد. “افلاطون” بغل دستم نشسته بود. زیر چشمی نگاهش کردم. زلزده بود به دیوار مثل جسمی بی‌حرکت انگار نفس هم نمی‌کشید. شش دنگ حواسش پی تو بود. دلم می‌خواست سرم را برگردانم و ببینم این صدای آرام گریه از کیست. شاید خودت بودی. دوباره بغض آمده بود و راه واژه‌هایت را بند آورده بود…

شب قبل چندین بار کلیپ را برگردانده بودم و در چهره‌ات خیره شده بودم. غمی بین واژه‌هایت بود که رهایم نمی‌کرد. دردی قلبم را سخت می‌فشرد. قلبم می‌شکست و اشک ناخودآگاه جاری می‌شد …

شرمنده بانو! وصف سختی‌هایت در کلامم نمی‌گنجد انگار…

ادامه »