هوالمحبوب

گفته‌اند دوری و دوستی اما نه تا این حد. برای من طلبه شدن، دل کندن از دانشگاه بود اما نه همسان دل بریدن از شما. هنوز هم وقتی از عالم و آدم خسته شوم، وقتی دلم مأمن امنی بخواهد، وقتی همدردی نیابم یا اذنی برای زیارت نباشد، در خیالم سمت شما پر می‌کشم… درست مثل این روزها، که بی‌لیاقتی امانم را بریده. از شما که پنهان نیست، دلم برای بلبل خرماها تنگ شده است؛ برای سلام‌های دسته جمعی‌شان. برای شاهپسندهایی که حکما از سحر پاییز در امان نمانده‌اند و دخیل بسته‌اند به پای شما. این روزها دنبال بهانه‌ای می‌گردم تا مرا بکشاند به آن سوی شهر، در جوار شما…

زفاک

4/بهمن/96

هوالحبیب

علیرضا می‌گوید: “دستم را نیشگون بگیر ببینم خوابم یا بیدار!”

دستش را آرام فشار می‌دهم. می‌گویم: بیداری داداش، بیدار!

خدایا سپاس به خاطر این شادی…

2/بهمن/96

هوالحی

صبحی وقتی برای بار دوم کتاب را خواندم. سرم را گذاشتم روی بالش. دلم آرام بود. چشم‌هایم را بستم و در دلم گفتم هر نمره‌ای که بگیرم مهم نیست. همین که بین الطلوع‌ها بیدار مانده‌ام، کافی است. همین که همه تلاشم را کرده‌ام. اما الان وقتی می‌بینم نمره کامل را نمی‌گیرم دمغم. یعنی همین برای دروغگو بودنم کافی است. در عبد نبودن، در راضی نبودن… پس این همه تکرار چه سودی دارد؟ این همه واژه اندوختن جز وزر و وبال است؟!

هوالباقی

شهربانو، شهربانو… چند بار اسمش را در ذهنم تکرار می کنم. اما هیچ تصویر روشن و واضحی یادم نمی‌آید. اطلاعاتم به سن و نسبتش با پدر و مادر قد می‌دهد. کسی که از چنگال پیری و آلزایمر در امان نماند و البته مرگ…

به چشم‌های پدر نگاه می‌کنم پر است از نگرانی. لحن مادر و چشم‌های سر به زیر علیرضا هم دست کمی از آن ندارد. خدایا این چند روز آینده را بخیر بگذران…

هوالحبیب

آخرین باری که تقلب کردم دوران دبیرستان بود! آن وقت‌ها با فاطمه‌ها و فریبا و فخرالسادات یک اکیپ کامل بودیم. همیشه هم روبه‌روی هم می‌نشستیم. البته فریبا از همه ماهرتر بود. کسی هم حریفمان نبود. دانشگاه که رفتم یک قدم پیشرفت کردم. فقط تقلب می‌رساندم! یک بار مرضیه نشسته بود پشت سرم. برگه را به طرز ناشیانه‌ای برایش بالا گرفته بودم تا بنویسد. حواسم پی سوالی بود که یک لحظه دیدم دستی آمد روی برگه‌ام! سرم را که بالا گرفتم خانم یوسفی داشت بروبر نگاهم می‌کرد. حسابی ترسیده بودم، البته بیشتر برای نمره خودم تا نمره مرضیه! اما با این حال از رو نرفته بودم و پشیمان نبودم تا اینکه آمدم حوزه. حالا عنوان طلبگی بود و نمی‌شد کارهای سابق را پی گرفت.  توبه کردم و تقلب را کلاً گذاشتم کنار!

امروز سر جلسه امتحان، نفر پشت سری اعصابم را به هم ریخته بود. از سال اولی‌ها بود. هر بار نگاهش می‌کردم داشت با یکی پچ پچ می‌کرد! کم مانده بود مسئول جلسه را خبر کنم. بدم نمی‌آمد برگه‌اش را بگیرند. اما بلند شدم برگه‌ام را تحویل دادم. نمی‌دانم چرا بعضی‌ها حوزه را مثل دانشگاه یا دبیرستان می‌بینند! اگر وضع به این منوال پیش رود باید از نسلی که پا گرفته‌اند، حسابی بترسید! واقعاً طلبه‌ای که اندازه تقلب نکردن تقوا ندارد چه فایده‌ای دارد؟!