موضوع: "روزنوشت"

ارسال شده در 16 خرداد 1404 توسط زفاک در روزنوشت

هوالحبیب
می‌روم جلوتر. در فاصله یک‌متری. اینجا حتماً عکس‌های بهتری تور می‌کنم. به خاطر رئیس؟! برای اینکه حرفش روی زمین نمانده باشد؟! یا اثبات خودم؟! نمی‌دانم. شاید هم به خاطر من دیگرم. یکی توی گوشم زمزمه می‌کند:
- حیف نیست. شاید هرگز فرصت نشه. شاید هرگز دستت به اینجا نرسه. آن هم ظهر روز عرفه!
حق دارد. 1600 تا 1700 نه! کم کم نهصد درجه سانتی‌گراد. همین حول و حوش‌ها. کمتر نیست. وسط چله تابستان هم اینطور دمایی گیرم نمی‌آید. نه. خورشید همه زورش را هم که بزند دما به پنجاه درجه هم نمی‌رسد. صد درجه که عمراً. می‌روم جلو، جلوتر. شاید “اشد حرا"ی تو را بهتر بفهمم. بیشتر، با گوشت و پوستم مثلاً. “اشد حرا” یعنی چقدر؟ نمی‌دانم. باور می‌کنی؟
صورتم گر گرفته. نمی‌توانم. می‌ترسم. یکی به دادم می‌رسد. صدا می‌زند: مهندس! برگرد عقب!
مهندس! خنده‌دار است نه؟ با من است؟ من مهندسم؟! من اینجا توی این کارخانه، کنار این کوره قوس الکتریکی، با این کلاه ایمنی قرمز روی سرم. با این چادری که دور خودم پیچیدم. کنار این شمش‌های فولادی، مهندسم! با خودم تکرار می‌کنم. مهندس. اولین بار چه کسی بود صدا زد مهندس؟ صبر کن باید برگردم عقب.

ایستاده‌ام اینجا توی درگاهی اتاق. کسی می‌گوید: مهندس! اولین بار است. حالم بد نمی‌شود. توی دلم ذوق می‌کنم. چقدر بچه‌ام. دلم برای به چیزهایی خوش می‌شود. بیچاره‌ام. دیوانه‌ام.
یکی دوباره صدا می‌زند: مهندس! آخرین بار چه کسی بود صدا زد مهندس؟! چند سال پیش؟! صبر کن. باید برگردم عقب.
ایستاده‌ام توی درگاهی اتاق. زل زده‌ام به ناخن‌های کاشته، به لاک صورتی، به موهای فشن شده پریشان. به این خانم مهندس. کسی می‌گوید: مهندس! اینجا توی این سازمان همه مهندس هستند. دلم آشوب می‌شود. می‌خواهم بالا بیاورم هر چه از بر کرده بودم را. همه مهندسی را.
هوا سنگین شده. نفسم بالا نمی‌آید. می‌زنم بیرون. با یک سررسید توی بغلم و یک بن غذا در دستم! من مهندسم و این‌ها برای من هست! به خاطر روز تولدم. تولد. یادم نمی‌آید کی به دنیا آمده‌ام‌. روزها را گم کرده‌ام. خودم را گم کرده‌ام من گم شده‌ام. بین آدم‌ها؟ نمی‌دانم. شاید هم توی خودم؛ اما انگار اینجا هنوز کسی حواسش هست. کسی هوای مهندس‌های این مملکت را دارد می‌بینی؟! گیرم اندازه یک سررسید و یک بن غذای مجانی!
یکی توی گوشم زر می‌زند:
- بی‌خود تقلا نکن. تو هم مثل بقیه. همه مهندس‌های این مملکت روزی به ته خط رسیدن.!
- ته خط کجاست؟
آن را هم گم کرده‌ام. چیزی درونم تمام می‌شود. آخرش یک روز همه چیز تمام می‌شود. شاید هم از نو شروع می‌شود. زمان را گم کرده‌ام. خودم را گم کرده‌ام. می‌بینی چه بساطی دارم با خودم!؟
دوباره کسی صدایم می‌کند: مهندس! برمی‌گردم عقب. می‌ترسم. می‌بینی؟ من از دمای 1600 درجه نه نهصد درجه می‌ترسم. اشد حرا حتما خیلی بیشتر است خیلی خیلی بیشتر نه؟ خودت فقط می‌دانی. اصلا نمی‌دانم. نمی‌فهمم. اصلاً حس قد و قواره این حرف‌ها نیست. از دهانش بزرگتر است این لقمه‌ها. می‌دانی مهندس‌ها هیچ وقت متکلم‌ها را نمی‌فهمند.
شمش‌های فولادی روی استند‌ها جلو می‌روند. برش می‌خورند. شمش‌هایی که سرخی‌شان چشم‌هایم را می‌زند. آب سرد شُره می‌شود رویشان. پوسته‌های آهنی‌شان جدا می‌شوند. رها می‌شوند. رهای رها… من حسودی‌‌ام می‌شود به آن‌ها. حسادت به جمادات از آن حرف‌هاست نه؟ اما من حسودی‌ام می‌شود. دلم رهایی می‌خواهد می‌فهمی؟!

خود ,سرخ ,شمش ,عرفه ,فولاد ,مهندس ,می‌ترسم ,کوره قوس الکتریکی نظر دهید »

روح خدا

ارسال شده در 14 خرداد 1404 توسط زفاک در روزنوشت

هوالحبیب

چه زیبنده است

نامت

روح خدا!

فقط ارواح خدایی

کار خدایی می‌کنند

چه کسی جز تو می‌توانست

با کلامش

دریای آرام و راکد آدم‌ها

را به خروش آورد؟

چه کسی جز تو

می‌توانست با نهیب فریادهایش

ارواح خفته و خموشمان را بیدار کند؟

چه کسی می‌توانست

باشکوه‌ترین انقلاب قرن

را رقم بزند؟

چه کسی می‌توانست

یک تنه لشکر غرب و شرق

را از سرمان بتاراند؟

تا ابد

تا دنیا دنیاست

به تو مدیونیم

روح خدا!

امام خمینی ,انقلاب ,خدا ,خدایی ,خفته ,دریا ,دنیا ,راکد ,روح خدا ,روح‌الله ,فریاد ,کلام نظر دهید »

یک تکه نور

ارسال شده در 13 خرداد 1404 توسط زفاک در اهل البیت(علیهم السلام), روزنوشت

یک تکه نور

حسادت خصلت بدی است؟ شاید
لااقل در علم بد نیست نه؟
حسودی‌ام می‌شود به تو
به اقبال بلندت
چه خوش‌‌وقت بودی اَبان!
وقتی صبح به صبح
عبا بر دوش، دستار بر سر، نعلین به پا
کوچه‌پس‌کوچه‌‌های خاکی را رد می‌کردی
شاید از پس همه حصارهای امنیتی می‌گذشتی
می‌نشستی دو زانو در حریم امن امام
جرعه جرعه علم ناب می‌نوشیدی
از دست حضرت باقر
چه خوشبخت بودی اَبان!
که علمت مهمور بود به امضای معصوم
می‌نشستی در مسجد النبی
تکیه به ستونی که
گرم از وجود رسول‌الله بود هنوز
نور می‌ریختی به دل آدم‌ها
بد اقبال بودیم من و امثال من نه؟
دنیا چرخید
سهممان غیبت شد
حسرت شد
دعا کن فرجی شود
زنده باشیم
شاید یک تکه نور
سهممان شد

#به_قلم_خودم

ابان بن تغلب ,امام باقر ,تربیت شاگرد ,جهاد علمی ,رسول‌الله ,علم ,غیبت ,نور نظر دهید »

یک رنگ

ارسال شده در 12 خرداد 1404 توسط زفاک در روزنوشت, شطحیات

هوالحبیب

می‌دانی، بعضی‌ها را باید از دور دوست داشت. بعضی‌ها فقط از دور زیبا هستند، دلفریب و عزیز؛ اما وقتی نزدیک می‌شوی؛ وقتی به حریمشان وارد می‌شوی؛ زانو به زانویشان می‌نشینی. هم‌نفس می‌شوی. وقتی بقچه دلشان را وا می‌کنند و واژه‌ها بیرون می‌ریزند؛ می‌خورد توی ذوقت. انگار سطل آب سردی شره شده باشد روی سرت. کپ می‌کنی. تازه می‌فهمی؛ رکب خورده‌ای، ناجور. نه، این خبرها هم نبود. اینجا هم آسمان همان رنگ بود؛ حتی بی‌ابر‌تر و زمینش بی‌رمق‌تر و درخت‌هایش بی‌برگ‌و بارتر.

شده دلت یک روح بزرگ بخواهد؛ این روزها. وسیع و دست‌نایافتنی. جایی که درونش جولان دهی؟ بدوی بی‌واهمه. بی بن‌بست. بی‌انتها.

شده خسته‌ باشی از متر و مقیاس‌های زمینی. از رفاقت‌های دنیایی. از سلام‌های پر طمع. دلت رفیقی از جنس آسمان ‌بخواهد. روزها بقچه دلش را که برایت وا می‌کند، بوی بهشت بدود توی ریه‌هایت. کسی که دستش در دست فرشته‌ها باشد؛ شب‌ها دستت را بگیرد و با فرشته‌ها ریسه شوید تا آسمان. کسی خالی از همه تکاثر‌ها. تهی از همه رنگ‌ها. یک رنگ مثل خدا…

آسمان ,جنس ,رفاقت ,رفیق ,روح ,زانو ,زمین ,یک رنگ نظر دهید »

سمیع الدعا

ارسال شده در 7 خرداد 1404 توسط زفاک در روزنوشت

هوالحبیب

دارم به خودم دلداری می‌دهم؟ نمی‌دانم. شاید. کاری از من ساخته نبود؟ نمی‌دانم! باید چه می‌کردم برای زن رنجوری که با سیل آدم‌ها وارد شده بود. برای برگه بیمه تکمیلی توی دست‌هایش که خیس خورده بود از گرمای روزهای پایانی بهار. برای چشم‌های عسلی که پشت شیشه عینک مستطیلی ریز شده بود توی صورتم. دنبال چه می‌گشت؟ نمی‌دانم. شاید ردپایی از آشنایی قدیمی. برای لب‌هایی که شاید روزهای زیادی به خنده باز نشده بود و حالا داشت تند تند می‌جنبید. برای دست‌هایی که چروکیده بود و لرزان به چادرم کشیده می‌شد.

می‌دانی من کارمند اداره بیمه نبودم که شش صبح از خانه بیرون بزنم تا زن معطل نشود. من دختر یا حتی عروسش هم نبودم تا تک و تنها توی خیابان‌ها رهایش نکنم. ـ اصلا نمی‌دانم بچه‌ای هم داشت یا نه؟ ـ من حتی راننده تاکسی نبودم که دشت اول صبحم را خیرات کنم.

من که بودم؟ نمی‌دانم. شاید آدمی که دلش خوش بود می‌رود تا اولین جلسه تدریس خصوصی‌اش در مکانی عمومی را اجرا کند. توی دلش پر از شور و شوق تدریس بود. آدمی که شاید دلش خوش بود لااقل صندلی کناری اتوبوس را برای زنی درمانده خالی کرده و شاید توی رودربایستی صدایی که انگار از پشت کوه‌ها به گوش می‌رسد، کارتی هم کشیده. باید ایستگاه بعدی پیاده می‌شدم. پس حتی مجال گوش دادن هم نبود. سنگ صبور بودن حتی. زن انگار فهمیده بود از نگاهم، که هول روی اسم خیابان‌ها و آدم‌ها می‌دوید. و گوشم که به صدای راننده بود ـ مرامش گل کرده بود و ایستگاه‌ها را یکی یکی بالا می‌داد تا کسی جا نماند.
-کوچه حنا
- خلف باغ
- دروازه قصاب‌ها
زن انگار از دستم که به میله اتوبوس گره خورده بود فهمیده بود عجله‌ام را. نمی‌دانم. انگار تنها شانس امروزش بودم که داشت از دستش می‌رفت. واژه‌ها مثل پرنده‌هایی اسیر تند تند از دهانش رها می‌شدند توی هوا. می‌خواستند بیایند روی شانه‌های من بنشینند. و منی که فرصت نداشت مثل همیشه. آدمی که دلش جوش کارهای خودش را داشت. کسی که شاید داشت به بی‌تفاوتی تن می‌داد، نمی‌دانم.

امروز دلم سوخت نه برای زنی خسته که سرطان ریشه دوانده بود توی تنش و داشت یکی یکی سلول‌هایش را بی‌رحمانه می‌جوید و بیماری قلبی که داشت ته مانده توانش را هم می‌دزید و او توی خیابان‌ها و اداره‌ها حیران بیمه تکمیلی‌اش بود شاید از پس خرج‌هایش برآید.

امروز دلم شاید برای خودم سوخت. برای اینکه ناتوان بودم، بیش از همیشه. چیزی بدتر از این هم هست؟ اینکه حتی فرصت نشستن کنار آدم‌ها را نداشته باشی؟ برای دقایقی دل به دلشان بدهی. دلم برای خودم سوخت که پا تند کردم سمت دیگر خیابان و حتی نایستادم تا از پشت شیشه‌های خاک گرفته اتوبوس دردهای زنی را تماشا کنم.
می‌دانی اینکه فکر کنی عاجز‌ترین آدم دنیایی، بدترین درد است. اینکه فکر کنی دست‌هایت توان باز کردن گره‌ای را ندارد.

بگذار به خودم دلداری بدهم. بگذار سرم را روی دوش واژه‌ها بگذارم. دردم را با آنها تقسیم کنم. دنیا اینقدرها هم تیره و تار نیست، نه؟ من، تو، ما ـ همه آدم‌ها ـ سرمایه‌ای داریم به نام دعا. خدایی هست بالای سرمان. وجودی که حائل بین خودمان و دلمان هست. می‌تواند صدای شکستن قلب‌هایمان را زودتر از آدم‌ها بشنود. واژه‌ها زودتر از همه پر می‌کشند سمت آسمان. می‌رسند به دست خود خدا. مگر نه؟

#به_قلم_خودم

اتوبوس ,اداره ,برگه ,بهار ,بیمه ,بیمه تکمیلی ,تاکسی ,تکمیلی ,خیابان ,دختر ,دشت اول ,دعا ,سرطان ,شش ,قلب ,مریضی ,گرما نظر دهید »