هوالمحبوب

«انّا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا»

صفحات روز نوشت‌هایم را مرور می‌کنم

ذیل همه تاریخ‌ها قرار نبوده من طلبه باشم

همه آن روزها

من هدف داشتم

برنامه هم داشتم

اما طلبه شدن در آن جایی نداشت

من یک مهندس بودم که

واژه‌های لاتین از بر می‌کرد

با نرم افزارهای از دور خارج شده

دست و پنجه نرم می‌کرد

تا خودش را اهل علم جا بزند

این اواخر ترجیح می‌داد نویسنده‌ای توانا

یا دست کم طراحی چیره دست شود!

مهندسی

که برای خالی نبودن عریضه

با خدا هم خلوتی داشت!

در همه آن روزها  

من مهندسی بودم

که حتی فکرش هم نمی‌کرد روزی

بنشیند پشت این صندلی

و ضرب ضربا ضربوا

صرف کند

 آن هم با این همه شور و شوق

همه آن روزها

منِ روشنفکرم همه زورش را می‌زد

که طلبه نشوم

شاید چون

می‌خواست همچنان بی‌قید و بند بمانم

لذت عبد بودن را نمی‌فهمید

یا از نگاه دیگران ترس داشت

از حرف و حدیثشان.

به خیالش، من

پشت کنکوری نبودم

عشق حوزه هم نداشتم

پی مدرک و کار هم نبودم

پس بهتر بود انصراف بدهم

اما نمی‌دهم!

روز مصاحبه وقتی می‌پرسند:

اگر رد شوی چه؟

باصراحت می‌گویم:

ناراحت نمی‌شوم!

به این امید که رد بشوم.

خبر پذیرشم را

که می‌شنوم

حالم بد می‌شود.

طلبه شدن یعنی به هم خوردن همه

برنامه‌هایی که داشته‌ام.

هفته اول ترم اول را نمی‌روم

اما نمی‌دانم چطور می‌شود که

سر یک هفته کوتاه می‌آیم

آن هم آزمایشی

یک هفته‌ای که می‌شود یک ترم

یک ترمی که می‌شود دو ترم.

و حالا

من یک طلبه‌ام

هر صبح به کبوترهایی که کنار گنبد

آرام گرفته‌اند

به کنجکاوی گنجشکها در حوالی حرم

چشم می‌دوزم.

به نجوای دل زائرها

به سلام‌های زیر لب

گوش می‌سپارم.

و در نگاه معصومانه طفلی

که بی‌محابا ضریح را در آغوش می‌گیرد

پی تو می‌گردم.

تویی، که در این نقطه از زمان

در این مکان عظیم پابندم کرده‌ای.

من یک طلبه‌ام

که تنها تو را می‌خواهد

همین …

«و اشرب قلبی…»

زفاک

96/2/5

 

 

 

 

هوالقریب

بهار فصل شهادت است، فصل پرکشیدن

از زمین دل کندن و به آسمان رسیدن

بهار، هر سال با شهادت آوینی آغاز می‌شود

و با چمران به پایان می‌رسد

جنوب که باشی

تا فکه و دهلاویه راهی نیست

اما نمی‌دانم چرا من از هر دو بازماندم

بعد از این همه سال که

چمران را واژه واژه خوانده بودم

و آوینی را حرف به حرف از بر کرده بودم

از استشمام بوی دهلاویه بازماندم

و در رمل‌های فکه قدم نزدم

حالا اسم جنوب که می‌آید

بوی بهار نارنج که می‌شنوم

صدای بلبل خرماها که بلند می‌شود

حسرتم دوچندان می‌شود

دلتنگی می‌آید مثل یک بغض سنگین

راه نفسم را بند می‌آورد

دست به قلم می‌شوم تا راهی بیابم

اما واژه‌ها هم پای یاری ندارند

انگار مثل غنچه‌های محمدی‌ باغچه بغ کرده باشند

و هوای باز شدن نداشته باشند

می‌دانی

این روزها غروب که می‌شود

غم غریبی میهمان دل واژه‌ها می‌شود

باز هوای مجنون می‌کنند

نهر خین و یاد مادران چشم انتظار

غروب شلمچه می‌خواهند

«یک سلام تا کربلا…»

طالب بی‌تابی اروند هستند

می‌خواهند در پیچ‌های فتح المبین ببارند

می‌خواهند تا ابد زمینگیر طلاییه شوند

در سه راهی شهادت جان بدهند

اگر بدانی چه حالی دارند واژه‌ها؟

مانده‌ام این روزها

چه کنم؟

با این همه حجم دلتنگی‌شان

تو بگو…

زفاک

96/1/23

 

هوالشهید

نمی‌دانم حالا که آمده‌ام زیر سایه آقا دلم این اندازه صیقل خرده که  بُرد واژه‌هایم به شما برسد یا نه؟ حرف‌هایم این اندازه خالص شده که لایق نگاه گرمتان شود یا نه؟ از شما که پنهان نیست هنوز پایم روی زمین است و دستم به آسمان نمی‌رسد. و تا بهشت راه زیادی مانده، آن هم بهشتی که به عند ربهم یرزقون ختم می‌شود، جایی که هیچ لغو و لغزشی در آن راه ندارد، تنها ترنم دلنواز نام خدا و رایحه دل انگیز حضرت رسول در آن جاری است. اما با همه این حرف‌ها دل به دریا می‌زنم و می‌نویسم.

یادتان هست؟ آن روزها از زمین و زمان که خسته می‌شدم. بوی زُهم گناه که می‌گرفتم. دست دلم را می‌گرفتم و می‌آمدم حوالی شما. می‌نشستم زیر سایه ناروان‌ها، به پرچم سرخ یا حسین(ع) چشم می‌دوختم و هم نوا با بلبل خرما زمزمه می‌کردم: «السلام علیکم یا اولیاءالله و احبائه…». شما لب فرو می‌بستید و همه گوش می‌شدید در مقابل من زبان می‌گشودم و همه حرف. در انتها حمدی برای دلم می‌خواندم، به این امید که حساب‌تان از مابقی شهدا جداست. مگر غیر از این بود که بی‌نام بودید، بی پلاک و سربند خاکی، پس یعنی خدا خاطرتان را بیشتر می‌خواست.

گاهی هم می‌آمدم در سکوت مطلق رُزها، می‌نشستم پای حرف گنجشک‌ها. خیره می‌شدم به آسمان آبی و تکه‌تکه ابرهای سپیدی که برایتان خبر از چشم‌های بارانی می‌آورند، از دل‌های بی‌قرار و گیسوانی که نقره‌فام می‌شدند. از گام‌هایی که خسته می‌نمودند و نفس‌هایی که به شماره می‌افتادند. شرمندگی بی‌تابم می‌کرد آنقدر که بی‌هیچ کلامی برمی‌خاستم.

این روزها باز دلتنگی امانم را بریده. با هر قدمی که درصحن برمی‌دارم، نوای گرم مداحی بلندتر می‌شود و روبه‌رویم عاشقانی صف می‌بندند که راهی دشت شقایق‌ها هستند. میان شور و شوق آن‌ها، من  همه آه می‌شوم، همه اشک… صدای پای بهار می‌آید و من دلتنگ بوی پیچ‌ها شده‌ام آی شهدا!

زفاک

95/12/21

 

هوالحق

بهار آمده است، نه آقا! چه بهاری؟ بهاری که شما را با خود نیاورد به چه درد می‌خورد گیرم خودش را هزار رنگ کرده باشد، باز بی‌ شما رونقی ندارد. بی‌حضور ‌شما که شکوفه‌ها ثمر ندارند. گل‌ها بی‌عطر و بو هستند. پرنده‌‌ها هم اگر می‌خوانند نغمه دوری است و از سر دلتنگی. این وسط فقط ما خوش هستیم! خوشی که از سر بی‌خیالی و بی‌دردی است. به نبودنتان عادت کرده‌ایم! مخاطب همه العجل‌هایمان شما بوده‌اید. در بند خویش بوده‌ایم و عبد دنیا، فرصت دلتکانی نکرده‌ایم. می‌بینید که پای سفره وعده‌های شیطان سیرتریم! عطش را نفهمیده‌ایم. سال‌هاست جمعه‌ها‌ می‌آیند و شما منتظر می‌مانید ورد زبانمان شده است أین بقیه الله و دلمان جای دیگری است.

صاحب الزمان! دعا کن برایمان، خیلی وقت است آسمان چشمانمان نمی‌بارد. زمین دل‌هامان بایر شده است، ما در خشکسالی ایمان به سر می‌بریم. مولا جان! اینجا قحطی غیرت است. یادمان رفته آفتاب پشت ابر هم که باشد، نورش زمین را روشن می‌کند. باید بنویسم شرمنده‌ایم که زمان روی دور غیبت ما می‌چرخد! که سال با نبودن شما نو می‌شود! راستی هزار و چند سال است که عقلمان نمی‌رسد؟ هزار و چند سال است که نمی‌بینمتان؟  

زفاک

1395/12/30

 

هوالحق

“اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد…”

همواره حق با خدا بوده و هست “بل الانسان علی نفسه بصیره". من و این واژه‌ها بصیریم به خود. گفته‌اند خودی که با خدا نیست بی‌خود است پی خود است. زود است طالب دیدار شود. زمینه می‌خواهد دل تا با آه‌تان آب نشود با هرم نفس‌تان نسوزد شاهپر واژه‌ها. کمی که با خود بیاندیشیم ـ من و واژه‌هاـ می‌فهمیم چرا رخ پنهان کرده‌اید در پس ابر غیبت. دست کم این روزها آگاه شده‌ایم به احوال گذشتگان. خوانده‌ایم قصه غصه‌دار غربت آل عبا را. شنیده‌ایم درد سترگ بی‌دردی مردمان را. آنجا که قلب حق مجروح دشنه دشنام می‌شود و چهره تقوا مضروب خنجر تزویر. درست رو در روی نورچشم معصوم. چشم در چشم امام معصوم آتش زدن به کاشانه و جان معصوم(س). زهرا مرضیه(س) را زهر کلام‌ها در بستر انداخت. محسنش را لگد ظلم به شهادت رساند. بوی زهم خدعه سینه‌اش را سنگین کرد. جانش را عقل معاش اندیش مردمی پست گرفت. خدا گفته بود ایمان آوردن و اسلام آوردن دو چیز است. فرق است بین تسلیمی که لق لقه زبان باشد با آنچه که مقبول جان است. رسول خدا(ص) می‌دانست دوری مابین سلمان، عمار و مقداد با اولی و دومی و سومی به قاعده بهشت از نار است. فرسنگ‌ها فاصله است از حوض کوثر تا شرابا حمیما. خواست سخن پایانی چون کلام حق نوشته شود، اما طعنه نفاق امان نداد. این بار پای امتحانی سخت در میان بود. سنگین‌تر از آنچه سنگ‌های داغ مکه با سینه یاسر و سمیه کرد. سوزان‌تر از ریگ‌های شعب ابی طالب بر کف پای برهنه طفلان گرسنه. آری تنی که پروار دنیاست تاب تیزی شمشیر عدالت ندارد حتی اگر امر، امر خدا و رسولش(ص) باشد. خواهان بهانه خلقت باشد و بر در خانه حسنین(علیهم السلام) به انتظار یاری. وقتی که قرآن بر زبان جاری شود نه بر دل و جان بساط شیطان چه خوب بر دیده‌ها پهن می‌شود. آنگاه ماه چهره در هم می‌کشد. ستارگان خاموش می‌شوند. آسمان خودخوری می‌کند و در خود می‌گرید. زمین به خود می‌لرزد ولی از هم نمی‌پاشد. که اگر حبیبه خدا ـ دخت ختم رسل‌ـ دم فرونبندد و زبان به نفرین بگشاید چیزی از زمین و زمان نمی‌ماند. طومار آدمیان درهم پیچیده می‌شود. گفته‌اند بصیرت مقیم هر جایی نمی‌‌شود. غیبت فرصت خودسازی من و این واژه‌هاست. تاریخ روی دور تکرار است. خدا خاطرمان را خواست که با دست ولی فقیه یاری‌مان کرد. به عقب برنگردیم خدا تا ظهور شما پشتمان است.

زفاک

93/12/22