هوالحبیب

نمی‌دانم چرا به جشن تولد اعتقادی ندارم؟ به نظرم کار بیهوده‌ای است. یعنی تمام شدن عمر جشن گرفتن دارد؟ مثل ساعت شنی که برعکس کرده باشی و هر چند وقت یکبار برای پایین رفتن سطح شن‌هایش شوق و ذوق داشته باشی. نوعی سرگرم کردن خود است؛ فراموش کردن حقیقتی به نام مرگ! البته منظورم این نیست که غصه بگیریم و ناراحت باشیم. اما جشن گرفتن هم چندان سودی ندارد! شاید بهتر باشد با رسیدن به زمان تولدمان بیشتر به فکر فرو برویم. کارهای یکساله را مرور کنیم. ببینیم چه کرده‌ایم چه نکرده‌ایم؟! خودمان را برانداز کنیم. برای کم کاری‌ها برنامه بریزیم و فکر جبران باشیم. از گذشته عبرت بگیریم و برای بهتر شدن تلاش کنیم. خلاصه اینکه فرارسیدن سالروز تولد باید برای ما حکم چراغ خطر داشته باشد؛ اینکه فرصت در حال گذر است و معلوم نیست اجل کی از راه برسد! اینکه شور و نشاط جوانی ابدی نیست و …

این روزها وبلاگم یک سالگی‌اش را رد کرد و من با این واژه‌ها قصد ندارم برایش جشن بگیرم یا شمعی فوت کنم.. می‌خواهم با این واژه‌ها به خودم تلنگری زده باشم. برای اینکه بروم در خلوت خودم فکر کنم. ببینم در طول یک سال گذشته چه اندوخته‌ام؟ نکند روزی این واژه‌ها وبال گردنم شوند. نکند روزی حسرت بخورم که چرا بهتر ننوشتم چرا اصل را فدای حاشیه کردم. چرا… ؟!

زفاک

6/بهمن/96

هوالحبیب

ایستاده‌ام جلوی قفسه و رو به رویم کتاب‌های آقای نظری چشمک می‌زنند. به شدت به شعرهایشان علاقه دارم. می‌دانم این روزها بین این همه صرف و نحو خواندن هیچ چیز این اندازه حالم را خوب نمی‌کند. رنگ زرد “ضد” علاقه‌ام را بیشتر برمی‌انگیزد ضمن اینکه تا به حال نخوانده‌امش. با یک رمان و یک مجموعه داستان راهی خانه می‌شوم. مجموعه داستان از آقای هوشنگ مردای کرمانی است. با جلد نه چندان جذاب و نیمدار! نگاهی به یکی دو تا از صفحات می‌اندازم. چنگی به دل نمی‌زند. رمان هم از نویسنده‌ای گمنام اما انتشاراتی سرشناس است. وقتی کتاب را می‌گشایم سطر اول را می‌خوانم. می‌بینم ای داد بیداد این هم که جنگی است. با این همه شروع می‌کنم به خواندن شاید چیزی تمایلم را بیشتر کند. اما همان چند صفحه اول پشیمان می‌شوم. فضا و قلم نویسنده باب میلم نیست. می‌گذارم کنار. ضد را برمی‌دارم. شعر اول را که می‌خوانم از انتخابش خوشحال می‌شوم. کمتر از دو ساعت تمام می‌کنم. برمی‌گردم تا دوباره از سر بخوانم و بعضی ابیات را جایی بنویسم…

زفاک

5/بهمن/96

هوالمحبوب

گفته‌اند دوری و دوستی اما نه تا این حد. برای من طلبه شدن، دل کندن از دانشگاه بود اما نه همسان دل بریدن از شما. هنوز هم وقتی از عالم و آدم خسته شوم، وقتی دلم مأمن امنی بخواهد، وقتی همدردی نیابم یا اذنی برای زیارت نباشد، در خیالم سمت شما پر می‌کشم… درست مثل این روزها، که بی‌لیاقتی امانم را بریده. از شما که پنهان نیست، دلم برای بلبل خرماها تنگ شده است؛ برای سلام‌های دسته جمعی‌شان. برای شاهپسندهایی که حکما از سحر پاییز در امان نمانده‌اند و دخیل بسته‌اند به پای شما. این روزها دنبال بهانه‌ای می‌گردم تا مرا بکشاند به آن سوی شهر، در جوار شما…

زفاک

4/بهمن/96

هوالحبیب

به خیالم تعطیلی بین دو ترم فرصت خوبی برای نوشتن است. دو ساعت تمام با ورد کلنجار می‌روم اما دریغ از یک بند. واژه‌ها می‌آیند و می‌روند و در بند نمی‌شوند. حال محتضری را دارم که برای نفس آخر تقلا می‌کند غافل از اینکه اذن دست دیگری است…

هوالحبیب

علیرضا می‌گوید: “دستم را نیشگون بگیر ببینم خوابم یا بیدار!”

دستش را آرام فشار می‌دهم. می‌گویم: بیداری داداش، بیدار!

خدایا سپاس به خاطر این شادی…

2/بهمن/96