هوالحبیب

از کامران تا سیدمرتضی

فاصله‌ی زیادی است

 بعید بود

شیفتگی به انقلاب

آن هم از کسی که سینه چاک غرب است

با این همه راه را پیمودی

ندای خمینی دل و جانت را تسخیر کرده بود

حالا همانی هستی که باید می‌شدی

سید شهیدان اهل قلم!

می‌شود حالا از آسمان

از آنجایی که به خدا نزدیکتر است

از سر دلسوزی

مرا هم ببینی

شاید آن اکسیری

که اندیشه

و واژه‌هایت را تغییر داد

در من هم اثر کرد

شاید من هم آنی شوم که باید…

20/فروردین/97

هوالحبیب

دلم می‌خواست جای تو باشم

تویی که این مسیر رویایی را طی می‌کنی

از کنار فواره‌های آب می‌گذری

ریه‌هایت را از اکسیژن ناب چنار‌ها پر می‎کنی

به روی رُزها سلام می‌دهی

دست نوازشی روی گل انارهای نورس می‌کشی

و بعد خود را به دنیای کتاب می‌رسانی

و در واژه‌ها غرق می‌شوی

هرازگاهی که کسی

 شاید اندازه من بدعنق،

خلوت شاعرانه‌ات را به هم می‌ریزد

با مهر به رویش لبخند می‌زنی

به نشانه احترام مقابلش برمی‌خیزی

و به گرمی راهنمای مشکلاتش می‌شوی

حسودی‌ام می‌شود

به تو

به شغلت

به کیفی که این روزها می‌کنی…

هوالحبیب

خوب یادم هست. دست راستم در دست چپ سین بود و دست چپم در دست راست تو. خانم زینی داشت عقد اخوت می‌خواند برایمان تا خواهر شویم! آن لحظه فکر می‌کردم خدا چه زود دعایم را مستجاب کرد. چه زود دوست خوبی مثل تو نصیبم شد. فکر نمی‌کردم قرار است به این زودی تو را از دست بدهم. سین خوب است اما نه اندازه تو. مهربان هم است اما باز نه اندازه تو. اصلا می‌دانی هیچ کس چشم‌هایش اندازه تو با من صادق نیست. هیچ کس اندازه تو از ته دل برای موفقیتم دعا نمی‌کند. هیچ کس اندازه تو لحنش صفا ندارد.

امروز سمت چپم جای تو خالی بود…  

هوالحبیب

 باور کن گوش‌هایم را تیز کردم اما آن بغضی که می‌گویند در صدای توست را نشنیدم. حتی چشم‌هایم را ریز کردم اما آن غمی که در عمق چشمهای تو جا گرفته را ندیدم. آن عشقی که می‌گویند در قلبت لانه کرده را نفهمیدم. آن محبتی که وجودت را ذوب کرده را نچشیدم. من واژه واژه با تو راه آمدم اما نرسیدم به آنجایی که تو رسیدی. نمی‌پرسم چرا، اما تو بگو از بی‌لیاقتی است. بگو از بس عادت کرده‌ای به بوی زُهم گناه. روحت را وسیع نکرده‌ای. دنیا را دو دستی چسبیده‌ای و جرأت دل کندن نداری. همه همتت شده از برکردن “عبدنی لک” دریغ از یک ذره تقلا، دریغ از یک جو غیرت. بگو هنوز به خدا اعتماد نداری که دلت را دستش بسپاری. بگو من هفت آسمان راه آمده‌ام و تو هنوز در واژه نخست و در منزل اول مانده‌ای…

 17/فروردین/97

هوالحبیب

حتی یک درصد هم فکرش را نمی‌کردم

اما فرشته السادات زودتر بو برده بود

انگار کسی دست انداخته باشد 

و بخواهد تکه‌ای از قلبم را جدا کند

اشک دویده در چشم‌هایم 

حتما هیچ دوستی در دوران تحصیلم

اندازه تو خوب نبوده

اندازه تو در دلم جا نداشته

حتی فاطمه با همه نجابتش

…