هوالحبيب

وقتی “سلام بر ابراهیم” را می‌خوانی حس می‌گنی واژه‌ها تو را در مواجهه با خودت قرار ‌می‌دهند. خودی که این روزها ترجیح می‌دادی پنهانش کنی. انگار از اینکه به دادگاه وجدانت پا بگذاری واهمه داشتی اما حالا گریزی نیست. او یک مقیاس است. یک شاخص بزرگ برای مقایسه آنچه هستی و آنچه باید باشی. آنقدر روشن و واضح است که نمی‌توانی انکارش کنی. نمی‌توانی بهانه بیاوری. بالاخره به خودت می‌آیی و می‌بینی چقدر از مسیر اصلی دور افتاده‌ بودی. هیچ حواست نبوده و در تاریکی فرو رفته بودی. کسی باید می‌آمد و چراغ راهت می‌شد. کسی باید از این همه جهالت نجاتت می‌داد.

هوالحبيب

“سعيده السادات” به “حسنا” و “پارسا” مي‌گويد: گنجشك‌هاي من!

دلخوش اين مالكيت‌ها اعتباري هستيم

در حالي كه هر كسي بيش از همه

به تو تعلق دارد

مگر نه؟!

هوالحبیب

بین این همه ظلم و بی‌عدالتی

دلم به تو خوش است

خدایی؛

که شاهد پیدا و پنهانی

و بی‌شک، عادلانه‌ترین قاضی

هوالحبیب

خوبی دنیا به این است

که روزهای سختش هم می‌گذرد

خدایا شکرت…

هوالحبیب

وقتی مریم در آستانه کلاس کتاب را نشانم داد و گفت چندین بار با واژه‌هایش اشک ریختم وسوسه خواندنش دلم را قلقلک داد. اما در بحبوحه میانترم‌ها و کتابهای درسی غریب ماند تا هفته پیش که بالاخره عزمم را برای خواندن جزم کردم. هر چه با سطرها پیش می‌رفتم سید لاغر اندام انقلابی در نظرم بزرگتر دیده می‌شد و به همان میزان غمی غریب در دلم ریشه می‌دواند. اندوه مردی که حد و مرزی در رسالتش نمی‌شناخت. انقلاب را فقط برای خودش و کشورش نمی‌خواست. همه تلاش و تقلایش این بود که اسلام واقعی را نشان دهد. اهل یک جا بند شدن نبود. اهل غر زدن و بهانه آوردن، حتی اهل کم آوردن با وجود بی‌مهری‌هایِ خودی‌ها و تهدیدهای غریبه‌ها. در سالهای بعد از انقلاب سختی غربت خودش و خانواده‌اش را به جان خرید تا بالاخره خدا خریدارش شد. مزد همه بی‌خوابی‌ها و خون‌دل خوردن‌هایش شد شهادت….

و چه لذتی دارد به دست دشمنان خدا به خدا رسیدن نه؟