کاش یکی از این عصرهای پنج شنبه که پا تند کرده‌ام تا خود را به قرار هفتگی در شرکت برسانم، مرا می‌خواندی سمت خودت. کاش مثل سال‌های دانشجویی قدم‌هایم را می‌بردی سمت آن راهروی بهشتی. حکماً شاهپسندها گل داده‌اند. حتماً بلبل‌خرماها عاشق‌تر شده‌اند. دلم پر می‌زند برای السلام علیکهایشان. دلم عجیب هوایی آن حوالی است. انگار قاعده هزار سال حرف روی دلم مانده باشد…
