هوالحبیب

دلم پُر است.

پوستر حرم را از روی دیوار برمی‌دارم.

نمی‌دانم چرا

شاید هم می‌دانم…

می‌دانم و خودم را به آن راه می‌زنم!

انگار طلبکارم

مثل همیشه…

یکی درونم فریاد می‌زند:

پس آن واسطه فیض بودن کجاست؟

آن قوس صعود و نزول کو؟

و من، لال شده‌ام

آن همه علم و اندوخته

آن همه استدلال و دلیل

رنگ باخته‌اند

می‌بینی؟

یک چیزی کم هست

مثل همیشه…

هوالرئوف
گرد پاییز نشسته است روی نارون‌های مجاور حرم و به سرخی و زردی چراغ مغازه‌ها فخر می‌فروشد. زائران لبریز اشتیاق‌اند. خنکای سحر خواب از چشم مشتاقان ربوده است. قدم‌ها برای رسیدن به امامی که خورشید دل‌های ظلمت‌زده و انیس جان‌های خسته است، سریع‌تر شده است. امامی که تاب بی‌تابی زائرانش را ندارد. من اما به باب الرضا که می‌رسم گام‌هایم همراهی نمی‌کنند. زمین‌گیر می‌شوم؛ زمین‌گیر این همه گناه که با خود آورده‌ام. مانده‌ام با بی‌مبالاتی‌هایم چه کنم؟ اینجا رو به باب هشتم ایستاده‌ام و با دانه دانه اشک‌هایم رخصت می‌طلبم از فرشته‌هایی که بال گسترده‌اند زیر پای زائران. «أ أدخُلُ؟»
دلم پر می‌کشد برای گوشه‌ای دنج از حرم. می‌شود آقا…؟ می‌شود کوله‌بار سنگین روی دوشم را زمین بگذارم و زیر لب زمزمه کنم «أتیتک زائرا وافدا؟» از شما که پنهان نیست، این نفس سرکش جان به لبم کرده است. می‌شود نفسی تازه کنم در صحن جامع‌ تا آرامش جان واژه‌هایم را لبریز کند؟ می‌شود از اینجا که باب الرضاست، به رضای خدا برسم؟
ای کاش میان این همه نور و روشنی رواق‌ها، میان این همه کرامت و بزرگی شما، زمان را در بند کنم و تا ابد در حریمتان بمانم و از بوی عود و گلاب سیراب شوم. چشم بدوزم به آیینه‌ها و انعکاس نور وجودتان را سیر تماشا کنم.
کاش مقیم کویتان شوم مثل همه کبوترها و قمری‌هایی که گوشه‌ای از ایوان یا روی چلچراغی منزل گزیده‌اند. بی‌آنکه واهمه‌ای به دل راه دهند. اینجا در محضر شما هیچ‌کس جرأت پراندنشان را ندارد. کاش من هم صبح به صبح با آب سقاخانه لبی‌تر کنم و هم‌زبان با تمام هستی قامت ببندم به سمت خدا در رواق امام(ره) و شامگاهان خورشید را با نوای نقاره‌هایتان بدرقه کنم در صحن انقلاب به امید صبح ظهور ان‌شاء‌الله تعالی…

هوالحبیب

من اینجا زیر سایه خورشید ذوب می‌شوم

من قطره قطره اشک می‌شوم

من تمام می‌شوم…

هوالحبیب

هر چه فکرش را بکنم

عیدی بالاتر از زیارت به ذهنم نمی‌رسد

ممنون که مرا هم به حریمت راه می‌دهی…

هوالحبیب

نه اینکه نسبتی با تو داشته باشم

اما همیشه خودم را یکی از نزدیکانت می‌دیدم

یکی از همان‌هایی که منتظرند

یکی از همان‌هایی که شب‌ و روز ندارند

و چشم به راه یک حرفند

اگر بدانی چقدر سخت است چشم انتظاری

اگر بدانی چقدر تلخ هست معلق بودن بین مرگ و زندگی

اگر بدانی چقدر گزنده هست زبان آدم‌ها

راستی می‌دانی…؟

می‌دانم..

می‌دانی…

بهتر از من

بهتر از همه آن‌هایی که منتظرند…