هوالحق

اولین درس استاد این است، روزی هزار کلمه! حتی مزخرفترین حرف‌ها. تحت هر شرایطی، فقط بنویسد منظم و همیشه. کاغذ و قلم را برمی‌دارم تا امر استاد را اجرا کرده باشم. بلکه این ذهن خاموش روشن شود. شروع می‌کنم به نوشتن. اما نه از مزخرفترین چیزها. برنامه‌های امروز که باید انجام دهم را می‌نویسم. درس‌هایی که خوانده‌ام و مهمتر اینکه خودم را مجبور کرده‌ام و سری به “لبخند انار” زده‌ام و بیست صفحه‌ای خوانده‌ام. بعد ازاین‌ها می‌روم سر برنامه‌های آینده و کارهایی که باید انجام بدهم را می‌نویسم. مثلاً اینکه از مسئول آموزش سوالاتم را بپرسم. موضوعی برای تحقیق این ترم دست و پا کنم و دست نویس مقاله بچه‌ها که تایپ شده را برگردانم و … دو صفحه‌ای می‌شود اما دلم را روشن نمی‌کند. نمی‌دانم نوبت خاطره‌نویسی که می‌شود اینطور درجا می‌زنم. حتی وقتی سری به سررسید آبی  دوران دانشگاه می‌زنم به همین منوال است. اینکه این ترم چند واحد دارم. چه پروژه‌ای انجام نشده. چند روز از عید باقی مانده! فرجه کی شروع می‌شود و … نمی دانم چرا هیچ جا از مرضیه ننوشته‌ام. شیرین کاری آز شیمی را شرح نداده‌ام! از خلق و خوی سونا حرفی نزده‌ام. حتی طاهره که دو سالی بیشتر همراهی‌مان نکرد را یاد نکرده‌ام. چرا از آن نمازی که با فاطمه در کویر خوانده بودیم چیزی ننوشته‌ام؟ از آن لحظه‌ایی که پاهای خسته‌مان را در آب قنات شستشو می‌دادیم. آن  پیرمردی که شیرین برای دست تکان داده بود. از جیپ سفید دانشکده!  آن همه لذت‌ها، دردها و رنج‌ها حق نداشتند چند سطری نوشته شوند. چرا آنقدر به منِ نویسنده‌ام ظلم کردم تا کارم به اینجا بکشد و حالا باید برای یافتن ردپای خاطره‌ای در ذهنم افسوس بخورم. چرا؟؟

زفاک

15/بهمن/96