هوالحبیب
عجب روزگاری است. فکرش را بکن، زمانی که ما زیر سقف خانه‌هایمان، کنار خانواده‌هایمان و در کمال آرامش، به قاب تلویزیون چشم دوخته بودیم و برای گرفتن سه امتیاز از حریف لحظه شماری می‌کردیم. آنها غریبانه، به دور از خانه و خانواده، جان سپردند. حتی صدای آخرین نفس‌هایشان بین همهمه شادی‌هایمان گم شد…
شهادتتان مبارک! دعا کنید نمک نشناس نشویم…
سلام
مطلب خوبی بود
به وبلاگ ما هم سر بزنین و ما را از نظرات سودمندتان بهره مند کنید
http://kosar-esfahan.kowsarblog.ir/