هوالحبیب

دلم را گرم می‌کنم به واژه‌هایتان که نورند

“انت القادر علی کشف ما منیت به… ”

هوالحبیب

استاد روبه بچه‌ها می‌پرسد: «ارتباط گیری اولیه؟!» یکی از آخر کلاس، گمانم مریم، می‌گوید: «بد نبود.» نگاهم به صورت استاد است که چطور تأییدش می‌کند. ابراهیمی‌زاده دنباله حرفش را می‌گیرد و می‌گوید: «جدی بود استاد، خیلی هم جدی.» خودم اما چنین حسی ندارم. به خیالم همینکه موقع حضور و غیاب لفظ خانم‌ها را فاکتور گرفته‌ام یا پژوهش‌ها را زیر سیبیلی رد کرده‌ام و به پچ‌پچ‌های گاه و بی‌گاه نوری لبخند زده‌ام یعنی به اندازه کافی شوخ طبع بوده‌ام! استاد با چند تذکر دیگر صحبت‌هایش را پایان می‌دهد و بعد نمره‌ام را اعلام می‌کند. من اما از خوشحالی گرفتن نمره کامل، همه را فراموش می‌کنم! راستش امروز از آن روزهایی بود که به منِ استادیارم امیدوارتر ‌شدم. البته می‌دانم همه این‌ها از لطف شما بوده است.

 به امید روزی که در این قامت برایتان خدمت کنم

انشاءالله…

هوالحبیب

چه نیازی به روضه‌خوان است

وقتی همه روضه‌ها را از قبل خوانده‌اند

امشب تنها کافی است با خودت مرور کنی:

«المعذب في قعر السجون

و ظلم المطامير ذي الساق

 المرضوض بحلق القيود»

بعد می‌بینی چشمانت چطور می‌بارند

از غم امامی که نور خدا بود

باب آسمان بود

هوالشهید

ثانیه‌ها به دقیقه‌ها تبدیل ‌شدند و روزها از پی هم ‌گذشتند تا ما را به محرم برسانند. محرمی که هنوز در سال شصت‌ویک هجری مانده با همان ظلم‌ها و مصیبت‌ها. حسین بن علی، سبط ثانی مصطفی (ص)، مظلوم و بی‌یاور با لبان تشنه در کربلا سر بریده می‌شود آن‌هم به دست جماعتی که دعوتش کردند. نامه‌ها روانه کویش، شمشیرها آخته، نیزه‌ها برافراشته‌ که ای حجت خدا یاری‌مان کن؛ اما چه شد؟ چرا آن شمشیرهایشان شکم‌ مشک‌ها را درید؟ چرا تیرها و نیزه‌ها بر پیکر عزیزترین آل خدا نشست؟ غیرتشان کی به یغما رفته بود که بر لبان عطشناک طفل صغیر رحم نکردند. عهد علی در غدیر آتش‌به‌جان خیمه آل خدا بود؟ یا اصلاً نفهمید بودند پیغام پیامبر «قولوا لا الله الا الله تفلحوا» را؟ کجا کج رفتند که رسیدند به اسارت و پای پرآبله، به رأس بریده و چوب خیزران …

زمان ‌گذشت و ما به محرم رسیدیم به قافله غم و حیران که بر کدام داغ بگرییم؟ ماتم کدام سوگ بر دل نهیم؟ قلبمان کوچک‌تر از این حرف‌هاست که اعظم مصائب را تاب بیاورد. عزای عظیم حسین علیه‌السلام تاب آسمان‌ها را با همه گسترگی ستانده. زمین با همه ‌استحکام و قدرتش می‌گرید و از عمق جان ناله سرمی‌دهد، ما که ذره‌ای از این وجودیم بر کدام غم ناله کنیم؟ نوحه‌خوان کدام مرثیه باشیم تا حق مطلب ادا شود؟ بر کدامین چشم اشک بریزیم چشمی که به تیر خصم مجروح است یا آنکه تا هنگامه قیام خون‌بار است؟ بر کدامین لب، آنکه داغ عطش بر دل آب می‌گذارد یا آنکه یک‌تنه نوحه‌خوان این‌همه عزاست؟

آری هم‌اینک محرم فرامی‌رسد و دوباره فریاد هل من ناصر حسین بن علی طنین‌انداز می‌شود. به خود نظر کنیم و ببینیم کجای زمان ایستاده‌ایم و پای علم که سینه می‌زنیم؟

زفاک

هوالحبیب

اگر مرام و مسلکی بود

که مردی به بزرگی تو برای عرضه داشت

من بدون شک مطیع آن می‌شدم

مدیون حب تو هستم آقا!